Magnetic Mountain Message May Day Hey

Gisteren de eindmix gedaan voor ons Titelloze Eerstelingetje, bij gekke Henkie in IJmuiden. De eerste ‘eindmix’ van luttele dagen na het opnameweekend bleek toch niet voldoende; te weinig bezinktijd, duh. Maar hey, altijd leuk, een extra avondje aanklooien in de studio: Verhitte discussies over cruciale futiliteiten als een half dBtje meer slaggitaar op het einde van een toetsensolo, opzwellende drummers, het wissen van manchetknoop-raakt-de-snaar foutjes die nog niemand waren opgevallen behalve de trotse bezitter van de manchetknoop in kwestie, middernachtelijke telefoontjes naar de hoesontwerper over wat nou ook weer die definitieve tracklisting was die bij de drukker ligt en uiteraard toch nog maar even snel een nieuw zanglijntje inzingen (“we zijn er nu toch!”). Verneukeratief blijft het, die state of the art studiogeluidsapparatuur die de oude vertrouwde oefenhokkakafonie genadeloos ontwart ("Goh, dus dat speel jij altijd..."). Mijn inbreng blijft vooral beperkt tot het op gezette tijden stug verkondigen van mijn levensmotto, "meer gitaar". Terwijl dubbelbebrilde Henk weer wonderen verricht achter de knoppen, zit iedereen (behalve toetsenist Stan, want die is er niet) stiekem aan die brute oude Hammond en haar al even fraaie vriendje Leslie te friemelen (zie ingewandenfoto boven). Hij ruikt naar het jaren zestig kofferpickupje van mijn vader, en naar de telefoonschakelaars op het werk bij bassist Arno z’n vader. Ouwe audio geur. Ze zouden het als parfum moeten verkopen (vakzusters Mariah en Céline doen het toch ook?). Leuke knopjes ook: ‘Swell vibrato’, ‘great vibrato’; waar is de ‘awesome vibrato’, vraag je je af (waarschijnlijk een grap met een baard onder toetsenisten). Aan het eind van de avond doe ik met Henk Zelf nog even spontaan een duetje voor Hammond en drums, maar was het nou driekwarts of zesachtsen, henkiepenkie? Anyhoo, het zit er eindelijk op, binnen een maandje komt’ie uit, just in time for the holiday season. Kennemerland zal nooit meer hetzelfde zijn.