Entombed @ Patronaat

Entombed heeft de beste frontman die een metalband zich maar kan wensen, ook al heeft hij dan een naam als een Bulgaarse flatscreen. L.G. Petrov hengst over het podium als een opgefokte freggel met kaal lang haar die naarstig op zoek lijkt naar zijn rollator, voorop zijn shirt ‘666’, achterop ‘Beelzebub’, en hij verontschuldigt zich na een paar nummers met een dik Zweeds accent: “I’m sorry, but I have this real bad throat infection, so my voice is very bad. Or did you not noticed?” (sic) Een man om van te houden, kortom, en met een prachtige semi-mysterieuze Wikipedia-entry bovendien: "Lars Göran also works for a moving company in Stockholm, Sweden and is one of the main characters and also one of the main drivers". De toegift doet mij inzien waar het nog node aan ontbreekt in mijn streven naar het Stoere Viking-zijn: Slechts gehuld in een joggingbroek je waarlijk afzichtelijke bierbuik showen en al tepelwrijvend de eveneens ontblote bovenlijven op de eerste rij bespelen. Helaas, ik heb er geen (bierbuik). De band had ons ondertussen ruimschoots van de verlangde bulldozer-fix voorzien, inclusief mijn ouwelullen favoriet “Revel In Flesh”, je weet wel, het moment dat rock’n’roll eind jaren tachtig ineens een nog veel vuiger neefje bleek te hebben, genaamd death metal. Luister ook vast even naar het ritme waarmee de drummer begint (ik noem het altijd maar de grind stomp; hier overigens afgewisseld met iets van een d-beatje), want daar ga ik binnenkort eens over uitweiden...

Entombed - Revel In Flesh (live 2007)

TOP2007! #4: The New Pornographers

Vancouver, Canada

4. The New Pornographers – Challengers

Oei, de Pornos slechts op 4, dat is toch zoiets als Gregoor van Dijk die een penalty mist… Mass Romantic, Electric Version en Twin Cinema waren immers onbedreigd plaat van het jaar in 2000, 2003 en 2005 (en wel hierom), en zorgen er nog steeds voor dat Carl Newman en zijn vriendjes bij mij een flinke streep vóór hebben op de rest, ook al is het glas op Challengers maar halfvol. Gelukkig zijn er op deze voor hun doen ingetogen plaat nog steeds een paar glorieuze knock yourself out liedjes rechtstreeks uit het Ministry Of Silly Music te vinden: “My Rights Versus Yours”, “All The Old Showstoppers” (met “Rock Lobster”-orgeltje en subliminaal Close Encounters Of The Third Kind-bliepje), “All The Things That Go To Make Heaven And Earth” en “Mutiny I Promise You”. Verder zijn ook “Failsafe” en “Go Places” (misschien wat minder uitbundig, maar nog steeds) bovengemiddeld goed en de titelsong is een kleurplaat met lijntjes van zang, acoustica en percussie waar je zelf het stompende powerpop arrangement bij mag invullen. Drummer Kurt Dahle is een fijne exponent van de Keith Moon big & stoopid school, zo zag ik hem een paar jaar terug al tijdens de eerste maten van het openingsnummer een drumstok in de lucht gooien en niet opvangen, maar een lól dat’ie had, heerlijk. Wel de lelijkste hoes van het jaar, maar dat geeft niet: Gewoon hard draaien en let the Kate Pierson giddiness take control...

MP3 “All The Things That Go To Make Heaven And Earth”

TOP2007! #5: Wilco

Chicago, Illinois

5. Wilco - Sky Blue Sky

Zie hier voor mijn ‘laat-ons-nu-Sky Blue Sky-prijzen’-moment, waaraan ik nog wel even toe wil voegen dat het genoemde concert één van de beste was van het vorige jaar, en wat mij betreft ook een kleine revanche voor het wat minder vervoerende optreden van een jaar of twee terug, al herinner ik me nu weinig details meer, behalve dat ik vlak naast de heerlijk verkoelende rookmachine stage right stond met een mooi uitzicht-van-dichtbij op drummer Glenn Kotche, die een vreemdsoortig doorgeëvolueerde drumstijl bezit waarbij het gevoel de techniek in ergonomisch twijfelachtige exotische oorden gedreven heeft (soms lijkt het wel alsof hij de vogeltjesdans doet) en wiens soloplaat Mobile (2006), een mathematisch percussie-experiment geïnspireerd door Steve Reich, ik na afloop kocht alsmede een dik blitse dubbelvinylen heruitgave van Butch (1997), het avantcountrypunk meesterwerk van The Geraldine Fibbers, wier zangeres Carla Bozulich op zeer indruk-, om niet te zeggen huiveringwekkende wijze (ze speelde niet alleen een snoeiharde cover van Low maar hield ook minutenlang het hoofd van een toeschouwer vast terwijl ze in haar oor 'zong') het voorprogramma verzorgde, uiteraard samen met ex-Fibbers en huidige Wilco gitarist Nels Cline, al jaren een hooglijk gewaardeerde feedbackverfrommelende freejazz-virtuoos zoals bijvoorbeeld te horen op het prachtige New Monastery: A View Into The Music Of Andrew Hill (2006, met nota bene een accordeon in de gelederen) en de schedeldakzandstralende drum/gitaar-explosie Interstellar Space Revisited: The Music Of John Coltrane (1999, met Gregg Bendian), waarmee ik maar wil aangeven dat head honcho en discoliefhebber (ik gebied u in ieder geval deze clip niet over te slaan) Jeff Tweedy, die zelf overigens ook graag van de straat probeert te blijven middels talrijke solo-optredens en schnabbels bij alt.country supergroep Golden Smog (de eerste twee platen zijn, niet in het minst, eerlijk is eerlijk, door opperJayhawk Gary Louris' bijdragen, toppers en men is, inmiddels sans Tweedy, alweer toe aan album nummer vier) en Loose Fur (check zeker hun (Kotche en parttime Wilcoër / Sonic Youther / platenverprutser Jim O’Rourke doen ook mee) vreemd-fijne Born Again In The USA (2006)), wel een neusje heeft voor het uitzoeken van talentvolle begeleiders, een benaming die immers ook bassist John Stirratt en multi-instrumentalist Pat Sansone, samen al drie albums volspelend als The Autumn Defense, bezwaarlijk ontzegd kan worden, ofschoon ik natuurlijk niet zou durven beweren dat toetsenist / audiokunstenaar Mikael Jorgensen (zijn andere bandje heet Pronto) er wél usance van maakt het karretje in de poep te rijden, want zeg nou zelf, is Sky Blue Sky dan niet zo’n zeldzame plaat om in je eentje heerlijk in weg te kruipen, gelijk een klassieke Springsteen van dertig jaar terug, of, om maar weer eens met een variant van het aloude cliché af te sluiten, hun beste sinds Summerteeth?

MP3 "Walken"

Robyn @ Melkweg

Zo, de kop is er weer af. Mijn eerste bezoek ook aan de nieuwe Melkweg Max, wat een kneiter van een podium zeg! De vrouw (ook fan) liet op het laatste moment verstek gaan dus ik stond gezellig in m'n eentje tussen de gelboys en Lily Allen-lookalikes de beurse duim uit te hangen. Want dan kan je nog zo goedbedoeld je hipste trainingsjekkie en retro sneakertjes aantrekken, die middenscheiding en dat halveliterbiertje zeggen toch onverbiddelijk 'hardrocker' ;) Zelden zo'n met geldingsdrang behept publiek gezien ook, wat een oeverloos geouwehoer ("Ik ga nu even kijken, OK?"), en ik weet ook 100% zeker dat ik de enige was die geen mobieltje heeft, want die van iedere andere aanwezige heb ik in actie gezien... Niet getreurd echter, Robyn brengt een perfecte set van een uurtje met alle hits van haar laatste langspeler. Ze ziet er niet alleen net zo uit als op internet (witte tank top met jaren tachtig zwarte bandplooibroek en dat asymmetrische peroxidekapsel dat de hele tijd achter het rechteroor gewreven dient te worden), ze klinkt ook nog eens akelig zoals op de plaat; ik dacht bij het begin even dat ze aan het playbacken was. Gewoon erg goed dus (net als het geluid), en de X Factor is helemaal through the roof, wat een charisma... De band bestaat uit een electronicus en twee drummers, verrassend en hartstikke leuk, vooral bij de onderwater funk van "Crash & Burn Girl" bumpt het dat het een aard heeft. "With Every Heartbeat" is de logische uitsmijter, twee toegiften nog en klaar, popprinsessestatus volledig waargemaakt. Een merch stand mag blijkbaar ook in dit genre (de dame van dienst draagt wel een Satyricon hoodie, no less), dus dat t-shirt kan over twee weken mooi aan bij landgenoten Entombed. Ook leuk: Op de terugweg in de trein net Brodinski's Silver & Gold mix set opzetten en vervolgens de bont knipperlichtende wiebertjes van de voormalige suikerfabrieksilos bij Halfweg voorbij zien glijden in de nacht. Als ik een mobieltje had, had ik een foto gemaakt...

The Hollies - "Rockin' Robin"

(het 'origineel' staat op het debuut Stay With The Hollies, de enige die ik heb van ze. Niet alleen de samenzang en de vroege jaren zestig energie, maar vooral ook het drumwerk is fenomenaal op die plaat; ga snel eens uitzoeken wie, en hoe, of wat...)

TOP2007! #6: Anaal Nathrakh

Gay Pride in Birmingham, England

6. Anaal Nathrakh – Hell Is Empty And All The Devils Are Here

Wat doe je als je net de plaat van je leven hebt gemaakt? 'Het' nog eens dunnetjes over, natuurlijk, and good on ya, lads! Hell Is Empty And All The Devils Are Here is een staaltje zelfherhaling van Bad Religion-achtige proporties, de "Lone Gone Lonesome Blues" voor Eschaton's "Lovesick Blues". Hoewel... veel nummers klinken aanvankelijk toch nog wéér een stuk gelikter dan voorheen, het gaat regelmatig ("The Final Absolution"!) gevaarlijk de ge-airbrushte kant op van good old Fear Factory of zelfs Dimmu Borgir ten tijde van Death Cult Armageddon (AN-fähige titel zonder meer); prima bands allebei hoor, maar van the 'Thrakh verwacht je toch wat meer dan hyperblast from the past retro-futurisme. Gelukkig wordt er meestal binnen een minuutje wel weer netjes in hartverwarmende anaalnathrakh-de-gekstûûhhh stijl orde op zaken gesteld. Zo begint "Shatter The Empyrean" zowaar als latter day Killing Joke, totdat de vocal performance of the year-trofee weer voor een jaartje langer wordt veiliggesteld op Dave Hunt's nachtkastje; wat een verademing ten opzichte van die gaapverwekkende neverending Anselmo-screamalike competitie van de Amerikaanse metalbroeders. AN logenstraft wat dat betreft m'n minachting voor vocalen en drums in de metal, want ik kan toch ook moeilijk ontkennen dat bijvoorbeeld de botte bass/crash-salvo's in die goddelijk doormodulerende riff op het einde van het couplet van "Shatter The Empyrean" of de secuur geprogrammeerde hihat-dynamiek in het intro van "Lama Sabachthani" geen meerwaarde opleveren. Maar goed, die laatste staat dan ook in dienst van een riff die mij bijkans toeschijnt als de platoonse Idee van de black metal riff, zoals die van "Leprosy" (op 2:20) dat is voor death metal (qua black is trouwens Taake's "Nattestid Part I" ook een serieuze contender, waarmee we het deelnemersveld meteen maar beperken tot zes-achtsten tremolo picking riffs die je weldadig kamerbreed tegemoet spuiten als het slagaderlijke bloed uit een hoofdeloze torso). Afijn, laat ik er maar snel mee nokken, want de superlatieven schieten alweer rijkelijk tekort (godzijdank ben ik niet de enige met "het is als toen je voor 't eerst Slayer hoorde" zendingsdranggevoelens). En dat voor een plaat die toch net wat meer dipjes kent dan Eschaton, en een nieuwe "The Destroying Angel" staat er ook niet op, al komen bijvoorbeeld "Virus Bomb" en "Shatter The Empyrean" aardig in de buurt. Maar wel gewoon met twee rottende vingers in je aars de beste metalplaat van 2007, uiteraard.

MP3 "Shatter The Empyrean"

TOP2007! #7: Jesu

Birmingham, England

7. Jesu - Conqueror

Tja, hoe hogerop de lijst, hoe meer ik in herhaling dreig te vervallen; over Jesu heb ik sowieso al meer dan genoeg neergepend. Moeilijk om er één liedje uit te kiezen, het is echt een plaat om in zijn geheel tot je te nemen, hij klinkt ook nu al als een Klassieker. Gelukkig vond ik er een mooi *kuch*er staan 8 nummers op Conqueror*kuch* plaatje bij ;-)

MP3 "Transfigured"

TOP2007! #8: Earth

Seattle, Washington

8. Earth - Hibernaculum

Van dat, waarover niet kan worden gesproken, moet men zwijgen.

MP3 "Coda Maestoso In F (Flat) Minor"

TOP2007! #9: Pelican

The Chicago School Of Guitar Making, Chicago, Illinois

9. Pelican – City Of Echoes

"That's it: Fire the drummer." Zo begon de recensie van deze plaat op Pitchfork, voormalig supporter van de stadsgenoten. Het is slechts één van de meest in het oog springende keutels op de strontkar die arme Larry Herweg over zich heen kreeg het afgelopen jaar. Dames en heren, laat mij dan hier nog één keer Jan Mulder-stijl het laatste woord zeggen over drums in metal: NIET belángrijk. Een metaldrummer moet bij voorkeur een zekere basisstrak- en snelheid bezitten en vooruit, enig besef van dynamiek wil ook nog wel wat helpen. De gitarist daarentegen maakt de heerschende plaat met zijn riffs, gelijk een spits de overwinning met zijn doelpunten, waarde Frits. Hét bewijs is nog steeds Master Of Puppets, de beste metalplaat aller tijden ondanks één van de belabberdste drummers uit het genre (zo durf ik er bijvoorbeeld mijn geliefkoosde dubbelvinyl exemplaar onder te verwedden dat de riff in het couplet van het titelnummer zo raar struikelt vanwege de grenzen aan Lars' kunnen; niet dat het wat uitmaakt, dus). Zeker ook voor Pelican, ik keuvelde er hier al eens eerder het één en ander over in de rondte, geldt het it's the guitars, stupid-credo: Fijne riffs, catchy liedjes en dat nota bene in de vorm van instrumentale postrock (een genre waar ik wel zo'n beetje klaar mee dacht te zijn). En ja, die oenige drums gaan er, net als bij Metallica, na verloop van tijd gewoon nog bij pássen ook... Grijsdraaiplaatje van het zuiverste water.

MP3 "Dead Between The Walls"

Stokje van Marian

Zie hier. Leuk! Of, zoals de Duitsers zeggen: Loik!

3 artiesten die ik in 2007 leerde kennen:
1. Alasdair Roberts.
2. Patrick Wolf.
3. Hanne Hukkelberg (via Marian).

3 dingen die ik niet licht zal vergeten:
1. 18 maart: Dolly Parton playbackt in de IJsselhal.
2. 26 mei: Hiram vraagt, op de dag van hun vijfjarig samenzijn, zijn lief ten huwelijk in een ginkgo-boom te Maastricht, langs de Maas alwaar zij beiden werden geboren.
3. 15 december: WV-HEDW 16 wint uit met 2-8 van JOS Watergraafsmeer 9.

3 stommiteiten/blunders/schaamtelijkheden:
1. Dat ik Rufus Wainwright pas in 2007 leerde kennen.
2. Dat ik véél te weinig oefen op mijn nieuwe elektronische drumstel.
3. Dat ik bij een optreden vergat m'n bekkens mee te nemen.

3 dingen waar ik trots op ben:
1. Dat ze 'ja' zei.
2. Mijn vieze baard ("Heej, ben ik nou geen stoere Viking?").
3. Dat ze ondanks mijn vieze baard nog steeds met me wil trouwen ("Nee, je bent een kleine Brabo met een vieze baard...").

3 gekochte of gekregen dingen:
1. Konijntje Plok (links op de foto, met Liffey).
2. Een abonnement op 'de' Decibel, voor m'n verjaardag van de zeer oplettende vrouw.
3. Nieuwe scheenbeschermers (de oude konden ze, als de wind ongunstig stond, in Bloemendaal nog ruiken).

3 mensen die van mij dit stokje krijgen:
Arno, Bas en P.M. Delèfre

Alasdair Roberts (en de harp van Joanna Newsom) - "I Had A Kiss Of The King's Hand"

TOP2007! #10: Buffalo Tom

Boston, Massachusetts

10. Buffalo Tom – Three Easy Pieces

Jaja, nog meer pubersentiment, 't is hopeloos… Aardig wat favoriete 2007 platen zijn van oude liefdes waarover ik eigenlijk geen ‘objectief’ oordeel kan vellen, de door nostalgie gedreven ontroering zorgt bij voorbaat al voor een nauwelijks meer goed te maken voorsprong op nieuwe bandjes; 'Dinosaur Jr., Jr.' (zoals Buffalo Tom in z’n beginperiode ook wel bekend stond) was de allereerste band die ik in Paradiso zag, om maar eens wat te noemen. Inmiddels (zeg maar, sinds een jaartje of vijftien…) zul je ze trouwens niet meer zo snel verwarren, de autistische noisepopmetal van de één met de dewy-eyed indiemericana van de ander. Want ja hoor’es even, je kunt het me nauwelijks kwalijk nemen ook eigenlijk: Buffalo Tom was altijd al de band van de boomhuizen, krakende veranda’s, kinderlijke onschuld, je reinste Huck Finn nostalgie (check eens de hoezen van hun beste platen Let Me Come Over, Big Red Letter Day en Sleepy Eyed). ”Where’d they go, where are all those golden years?” zingt lonesome Billy Janovitz, de leeftijdsloze kwajongen in “Bottom Of The Rain” met die fijne sneer van ‘m. Ik merk dat ik nog steeds BT boven Dino prefereer, Three Easy Pieces wint het op tranen van Beyond, ofschoon ook die plaat verrassend goed gelukt is, met verloren zoon Lou Barlow die de show steelt in “Back To Your Heart” (deze foto + onderschrift moet trouwens wel even gezien worden: die basgitaar van Lou, die kop van J!). Grappig, tussen (het beeld dat ik heb van) Barlow en Buffalo Tom bassist Chris Colbourn (rechts) heb je eigenlijk wel het indierock-spectrum in een notendop: Hyperactief miskend genie in slobbertrui met een kort lontje tegenover het verfrommelde muurbloempje in slobbertrui met net zoveel mannelijke als vrouwelijke aanbidders (hij kreeg een huwelijksaanzoek uit het publiek vorig jaar in De Melkweg! Janovitz ad rem: "It's legal now in Massachusetts..."). Colbourn schittert op "Renovating" met zijn lieve hoge stem en dito basloopjes, en de going for broke-rifferij meteen na het refrein is ooozooo uit duizenden herkenbaar Buffalo Tom...

MP3 "Renovating"

TOP2007! #11: Bad Religion

De middelbare school van de oerleden van BR: El Camino Real High School, Woodland Hills, Los Angeles

11. Bad Religion – New Maps Of Hell

Toen ik van het jaar maar eens mijn top 10 platen aller tijden bij mekaar ging verzinnen, bleek tot mijn eigen verbazing maar liefst een kwart van de top 20 uit Amerikaanse punk/hardcore te bestaan: Hüsker Dü (New Day Rising), NoMeansNo (Wrong; Noordamerikaanse hardcore, soit), Bad Brains (Rock For Light; man, alleen bij de gedachte aan die plaat begin ik al te schuimbekken) en dus de Ramones en Bad Religion. Vreemd, ik zag mezelf nooit als uitgesproken punkliefhebber, and, you know… grow up! Het ding is, ik geloof professor Graffin nog steeds alsof ik een 15-jarige puistenkop ben. Die emotionele voordracht, die vastberaden hese stem die desalniettemin voortdurend op breken lijkt te staan... niemand kan slogans zo integer voor het voetlicht brengen als hij, ik bedoel: Uit zijn mond klinkt 'rectilinear' dus gewoon als 'ik hou van je'. Vaak weet ik niet eens precies waar hij het over heeft (ik ben niet zo’n tekstenluisteraar en zeker niet als er harde gitaren in de buurt zijn die de aandacht opeisen), maar het klinkt altijd overtuigend, en dat is genoeg. Tenminste, als de rest ook allemaal ‘klopt’ op de desbetreffende Bad Religion plaat en dat was de afgelopen tien jaar toch een beetje problematisch, eigenlijk haalde alleen The Process Of Belief (2002) het topniveau van de Suffer t/m The Gray Race-periode (1988-1996). Maar nu mag dus ook New Maps Of Hell in de BR-eregalerij. Afvinken maar: De gratuitous oozin’ aahs ("Brothers, help me sing, yeah!"), de wall of sound gitaren, de classic rock solos, de ‘woordige’ teksten, de too prog for punk drumpartijen van Brooks Wackerman (broertje van een Zappa drummer tenslotte; hoor die bridge eens in "Dearly Beloved"), het complete arsenaal overbekende stijlfiguurtjes (te veel om op te noemen; zo probeer ik me altijd voor te stellen hoe de jongens in het oefenhok zitten en dan wéér een einde voor zo'n nummer moeten bedenken: "Doen we takketakke-takketakke-takketakke-takketakkeBOEM, takketakke-takketakkeBOEM of gewoon BOEM?"; en die openingsriff van "Requiem For Dissent" moeten ze toch al mínstens vijf keer eerder gebruikt hebben...) en bovenal de onmiskenbaar Californische popliedjes met bijna té perfecte Refreinen, want al die ‘punkplaten’ die ik hierboven noem? Ben je gek, allemaal powerpop, natuurlijk :-) De one-two punch in het midden van de plaat is te mooi om uit elkaar te trekken, zo dus:

MP3 "Dearly Beloved"
MP3 "Grains Of Wrath"

TOP2007! #12: Patty Griffin

Penobscot Indian reservation, Old Town, Maine

12. Patty Griffin – Children Running Through

Die hele Plaat Van Haar Leven-shtick trap ik niet in, met het mes op de keel zou ik toch nog nét voor 1,000 Kisses gaan denk ik, maar hey, boven peers als Lucinda en Bruce in de eindafrekening, wat wil je nog meer? Nou, bijvoorbeeld die 3 Girls & Their Buddy droompackage (Griffin, Emmylou Harris, Shawn Colvin en Buddy Miller) naar Europa, als ’t ff kan! De knuffelcountrypopprinses van 2007 Miranda Lambert doet een beste stoere meid-cover van Children Running Through’s “Getting Ready” op haar onvoorstelbaar over het paard getilde maar desalniettemin aangename plaat Crazy Ex-Girlfriend, maar komt als zangeres niet in de buurt bij Griffin. Dat is geen schande want dat doen er echt maar bar weinig.

MP3 “Trapeze”

TOP2007! #13: Neurosis

Oakland, California

13. Neurosis – Given To The Rising

De enige echte Eindbaas van de postmetal, met prog en noiserock als geheime wapens. Maar zijn uiteindelijke onoverwinnelijkheid dankt hij op Given To The Rising toch aan De Toetsen. Ik bedoel, dat hemelsbrede, subwooferverpulverende, Pink Floyd-anno-1970 orgel in "Hidden Faces", in godsnaam... WAT... IS... dat... een drop-D Hammond?! Zeven kleuren stront, ik zweer. Bijna net zo eng is de breakdown van het titelnummer, met gelijk daaropvolgend het meest indrukwekkende oppressive vijfkwarts beukcoda sinds mensenheugenis. GAME OVER

MP3 "Given To The Rising"

TOP2007! #14: Bruce Springsteen

'Girls in their summer clothes', Long Branch Beach, New Jersey (1874)

14. Bruce Springsteen – Magic

Zo gewoon en zo bijzonder tegelijk, Bruce blijft een raadsel. Hands down beste openingstrack van het jaar (ook al is er iets erg on-Springsteens aan dat akkoordenschema...). "Doe mij 'n bietje ritme... en o ja, 1000 gitaren". Zo is het.

MP3 "Radio Nowhere"

TOP2007! #15: Robert Plant & Alison Krauss

Halesowen, West Midlands

Champaign, Illinois

15. Robert Plant & Alison Krauss – Raising Sand

Dat de trotse bezitter van de Baard Van Het Jaar toevallig meedoet is voor mij slechts een leuke bijkomstigheid (het gaat mooi samen hoor, maar ik hoor hem toch eigenlijk liever gewoon hard rocken), want waar het om gaat is dat Alison Krauss eindelijk eens een beetje buiten de lijntjes durft te kleuren. De zompige T-Bone Burnett sound staat haar prima; ik zou zeggen, probeer ’t de volgende keer eens met Buddy Miller en/of the Twangtrust. Maar ach, voorlopig zijn we vooral buitengewoon dankbaar dat onze gebeden verhoord zijn.

MP3 "Through The Morning, Through The Night"