Pelican @ Patronaat

Opeens wist ik het: Karma To Burn, maar dan lief in plaats van ranzig! Dat had ik er op plaat nog niet aan afgehoord (zeker niet op The Fire In Our Throats Will Beckon The Thaw; de nieuwe City Of Echoes is een grote sprong voorwaarts, wat een prachtplaat is dat). Pelican is immers zo'n beetje de vleesgeworden hipster metal, het label dat de pers heeft bedacht voor de plotse populariteit van metal onder het hippe alternatieve volk. Mijn idee is dat de 90s grunge muzikaal te dicht tegen metal aanschrukte om het als zelfstandig genre te kunnen laten bestaan voor de all-round muziekliefhebber. Nu is de alternatieve gitaarmuziek weer meer hoekig, trashy (met één h) en 80s, waarvoor metal dan weer een mooi tegenwicht is voor weemoedige dertigers (die vaak ooit 'begonnen' als metalhead eind jaren tachtig). Anyway, het leuke van Pelican is dat ze als één van de weinigen ook echt muzikale invloeden uit de indie meebrengen naar hun instrumentale NeurIsis post-metal, namelijk van die onbeschaamd lieve melodieën en akkoordenreeksen, een beetje à la pak-'m-beet Sebadoh, Pixies, Sonic Youth. Verder zien ze er ook lekker nerdy uit, niet van die volgetattooëerde bronstige grizzlyberen als Mastodon. Maar zoals gezegd, live gaat het dus desalniettemin wel degelijk zwaar van beukenstein, ideale headbangmuziek, waarbij de tension & release-tactiek onbewust (?) geholpen wordt door de bepaald niet tempovaste drummer, waardoor met name de divebomb overgangen naar slow, deep & hard extra vet worden aangezet. Daar tussendoor schuren de twee gitaren verleidelijk en dissonant langs elkaar heen, als een Thin Lizzy zonder stemapparaat. Maar wat een nette jongens: Ze komen na de toegift keurig terug het podium op om on the count of three synchroon hun nog heftig na-feedbackende amps zelf uit te zetten!

(Voorprogramma These Arms Are Snakes had ik vooraf als emo ingeschat, maar het bleek matige post-hard-/mathcore van de minder extreme variant met een Zach De La Rage Against The Machine-soundalike op vocalen. Vuistregel: Als de drummer de ster van je bandje is, dan klopt er iets niet. Riffs moet je hebben jongens, memorabele riffs. Tot vijf tellen kunnen we allemaal.)

The Redneck Motörhead. Grootsche Band:
Karma To Burn - "28"


Ook geen kattenpis:
Pelican - "Bliss In Concrete"