Over The Long Winters kan ik kort zijn: Gitaarmuziek zoals ik die het liefst hoor, amerikaans, melodieus & rootsy. Dit is hun beste plaat tot dusverre, met speciale aandacht voor de koortjes, want die zijn bijzonder mooi en hoor je pas echt goed als je de koptelefoon erbij neemt. Begin dit jaar speelden ze in Paradiso een lekker relaxed maar toch intens setje in de bovenzaal. Gewoon, zo'n bandje met héééle goede liedjes, jeweetwel, kippenvel-met-glimlach. Goeie drummer, ook.Op YouTube staat een erg leuke trailer van tien minuten voor een 'the making of Putting The Days To Bed'-doc, waarin ik tot mijn tevredenheid bandleider John Roderick (blijkbaar geen lieverdje) zijn gitarist het commando "play it like Malcolm Young" hoor geven. Hoezee! Ik heb nog getwijfeld m'n blog "x malcolm x" (get it?) te noemen. Iedereen denkt bij AC/DC meteen aan Angus natuurlijk, maar het échte geheim van die band is z'n broer, die gebochelde waar ze het woord ritmegitarist voor hebben uitgevonden. Kijk, daar staat 'ie, verstopt achter z'n haar, z'n oversized Gretsch en Phil Rudd's ride bekken. George Harrison. John Paul Jones. Cliff Burton. Joey Santiago. Wim Jansen. Paultje Bosvelt. In de schaduw is het goed toeven. Behalve in die van John Roderick.
De Klassieker:
Maar dat is allebei nog oneindig veel beter dan deze Back In Black Rears It's Ugly Latina Head, goedemorgen wat een verschrikking...
Deze tenslotte is wel weer zeer vermakelijk. Als je liedje dit doorstaat, is het toch echt wel tot het einde der tijden veilig gesteld.
Deze tenslotte is wel weer zeer vermakelijk. Als je liedje dit doorstaat, is het toch echt wel tot het einde der tijden veilig gesteld.
No comments:
Post a Comment