Wilco, the magic band

Binnenkort komt de nieuwe Wilco uit, hij heet Sky Blue Sky. Zoals de titel al doet vermoeden is het een opgeruimde plaat, waarop de experimenteerdrift van de laatste twee albums wat is teruggeschroefd ten faveure van ouderwets eenvoudige mooie liedjes, die vooral heel erg seventies en zomers-lui klinken. De band klinkt lekker op het gemak en zelfverzekerd, Tweedy schudt zijn uit duizenden herkenbare idiosyncratische songs losjes uit de mouw, musician's musicians Glenn Kotche (drums) en Nels Cline (gitaar) spelen virtuoos en dienstbaar tegelijk, kortom ik ben er zeer mee in m'n nopjes. En dan vooral met dat ene nu-al-nummer-van-het-jaar, wat er waarlijk uitsteekt als een beurse doch fier omhooggerichte duim, "Walken". Het is een beetje weggemoffeld achterin het album, het lijkt alsof ze zelf ook vonden dat het eigenlijk niet zo binnen het geheel past, maar dat het toch echt te goed is om niet te gebruiken. Een schaamteloze ode aan Little Feat en Mallard/The Magic Band is het, zo één waarvoor je terstond de rock 'n' roll doctor moet oppiepen; wat een feest! Na ieder hees falsetto-refreintje een nieuwe killer southern rock riff, slidegitaren en honkytonkpiano's vliegen je links en rechts om de oren, John Stirratt doet z'n beste Paul McCartney-imitatie en als uitsmijter die éénnotige riff waarbij Kotche met een heerlijk simpel vierkante tegenritmische fill invalt en vervolgens het ontegenzeggelijk beste aller mogelijke ritmes vindt om het allemaal weer thuis te brengen. Ik kan me nauwelijks indenken hoe dit live te spelen zonder het uit te kraaien van plezier. We zullen zien, volgende maand in Paradiso.