Top 2008

Ons kompjoeterke heeft 2008 niet overleefd, vandaar de eindejaarsstilte hierzo. Gelukkig waren de Subjectivisten zo vriendelijk mijn jaarlijstje inclusief copieuze uitleg te hosten, zie hier. De korte versie:

01 Sun Kil Moon April
02 Leviathan Massive Conspiracy Against All Life
03 Kathleen Edwards Asking For Flowers
04 Marit Larsen The Chase
05 Withered Folie Circulaire
06 Grand Magus Iron Will
07 Taylor Swift Fearless
08 Dismember Dismember
09 Miley Cyrus Breakout
10 Bloodbath The Fathomless Mastery

De beste concerten van 2008 zet ik nog wel even op een rijtje als we weer online zijn en op het gemak de last.fm past events kunnen overzien, maar eenzaam aan de top staat zonder meer Neil Young op Bospop. Voor volgend jaar staan er in ieder geval ook al weer een paar erg leuke shows op het programma: King’s X, David Byrne, Lily Allen, AC/DC én heuse bulldozerpop in het Patronaat, Everlife. Iedereen bedankt voor het lezen en reageren het afgelopen jaar, zie je aan de andere kant!

Bulldozerpop: Miranda Cosgrove

Hups!

Joris schreef n.a.v. de b-pop pakjes:

"wo0t11! enzo natuurlijk maar ik ben nu ergens aan het eind van volume 2 en, laten we eerlijk zijn, het bulldozergenre is niet bepaald albummuziek he? zelfs in compilatievorm is het een behoorlijke kluif aan muzikale middelmatigheid. af en toe een handvol hits half bekijken op youtube of voorzichtig gedoseerd tussen de andere actuele mp3meuk is het geweldig, maar je moet er niet al te veel op letten (bij alles in een keer valt ook zo erg op dat al die dames precies dezelfde stem hebben en/of precies hetzelfde zingen)."

Grappig, toen ik de compilaties aan het samenstellen was maakte ik me juist vrolijk over de relatieve diversiteit! Okay, je moet het ook een beetje willen horen, maar binnen het genre heeft iedereen toch wel haar eigen neveninvloeden: Twang / country / bluegrass bij Aly & AJ, Cheyenne Kimball en Miley Cyrus, (post)grunge bij Aly & AJ, Fefe Dobson en Marion Raven, dance / electro bij Skye Sweetnam, Meaghan Martin en The Veronicas, r&b bij Jordin Sparks en Fefe Dobson, gothic metal bij Marion Raven, glam rock en speed metal bij Damone, palingsound bij Monique Smit... Waarbij aangetekend dat het mij altijd vooral om het liedje en de hooks gaat en wat minder om de vocale welonderscheidenheid. Ik heb wel een duidelijke voorkeur voor chirpy, bratty en twangy (Miley dus), en dat kan ik ook eindeloos met plezier horen; voor de wat zwaarder aangezette, uhm, 20+ sterke vrouw pathos van bijvoorbeeld Raven en Dobson duurt een album inderdaad te lang, in ieder geval voor deze 30+ slappe zak van een man. Soort-van-voordeel is wel dat er niemand is die een heel album lang alleen maar b-pop doet, het zit altijd verpakt tussen een hoop arrenbie, kiddiedancepop, hemeltergende ballads, faux-ska/-latin/-rap, eurotrash, gospel, country, Didoësque damesmuzak, Nickelbackesque herenmuzak and what have you. Zo is bijvoorbeeld "Let's Dance" één van mijn favoriete Miley-djes ("i like that drum, when it goes... bom-tuh-bom-tuh-bom"), ondanks het feit dat het niets met b-pop van doen heeft. Verder heeft Joris natuurlijk zonder meer gelijk, het gaat hier om liedjes-/singles-/radio-/clipzendermuziek, maar langspeelplaten als Aly & AJ's Into The Rush, Skye Sweetnam's Noise From The Basement, The Veronicas The Secret Life Of..., Demi Lovato's Don't Forget en de twee CDs van Miley Cyrus zijn, een zekere bovenmatige tolerantie danwel heimelijke voorliefde voor 'plat Amerikaans' veronderstellend, toch echt van harte aanbevolen.

Ondertussen is er al weer nieuws van het front: Miley's "Fly On The Wall"-video is uit; weer een variant op het uitgemolken paparazzi-thema (of 'paparazzis', zoals ze ze zelf noemt), maar niet onaardig gedaan met die parkeergarage gang dance / weerwolf Jacko referenties, en een topliedje sowieso. Verder blijk ik nog een Class Of 2008 dametje vergeten, waarschijnlijk omdat ze (nog) niet van de Disney-familie is: Miranda Cosgrove (Los Angeles, 1993). Ze lijkt het jongere zusje van Vanessa Hudgens, heeft blijkens het onhandige gehups in haar clips weinig gevoel voor ritme, is de hoofdrolspeelster in iCarly en op de soundtrack van die Nickelodeon-serie is het glas voorlopig halfvol: De onweerstaanbare C64 kiddiepopper "Stay My Baby", de vorige week als single uitgebrachte Sugababes cover "About You Now" (inferieur aan het ook al niet bijster enerverende origineel), het obligaat voortrockende "Headphones On" én de 24-karaats rockabullypop iCarly theme song "Leave It All To Me" (bellen = altijd prijs, zie ook "Let's Dance"):

Bulldozerpop: Pakjesavond!

Eindelijk, zoals beloofd, de zakken met suikergoed. U heeft er even op moeten wachten maar dan smaken ze ook het lekkerst. Demi, Marion, Aly, AJ, Skye, Avril, Fefe, Hayden, Jordin, Selena, Tiffany, KSM, Cheyenne, Monique, Lillix, Lindsay en Meaghan: Tweeënveertig liedjes eerlijk verdeeld over twee volumes, alles dat tot nu toe de revue passeerde plus wat bonustracks in meer-dan-fatsoenlijke-kwaliteits-empeedrietjes. En speciaal voor de liefhebbers van de winterse feestdagen ook nog een niet te missen extraatje van de zusjes Michalka.

Babydollz Gone Wrong: Bulldozerpop Volume 1 (129MB/200kbps)

Babydollz Gone Wrong: Bulldozerpop Volume 2 (123MB/200kbps)

Bpop Xmas (70MB/320kbps)

Denk overigens niet dat u er hiermee vanaf bent: Het merendeel van de grand old ladies van het genre (The Veronicas, Kelly Clarkson, Hilary Duff, Ashlee Simpson) is nog niet ter tafel gekomen, en hetzelfde geldt bovendien voor Hare Mileysteit zelf en nog een hele bups van haar jasstaartrijders. Dat wordt wel een boxsetje waard aan materiaal vóór het eind van volgend jaar...

Dit liedje van ons aller favoriete rozezwarte B-pop postergirl is naamgever van de compilaties en bij deze ook het lijflied van dit blog; bulldozer & tutu on!

Skye Sweetnam - "Babydoll Gone Wrong"

Voor Alle Fans

Binnenkort ook verkrijgbaar als girlie: "What Would Mrs. Hiram Do?"

Bulldozerpop: Demi Does Dallas

Even een korte eindejaars-update. La Cyrus is vorig week zestien jaar geworden (belangrijk, want B-pop is natuurlijk de ultieme automuziek) en kreeg van papa Billy Ray een complete studio kado! Als het aan Miley zelf ligt komt in ieder geval Dolly snel eens langs. Op zich cool, en het was natuurlijk allang duidelijk dat ze zich vroeg of laat wel op c&w zou gaan storten, sterker nog: Zie hier bijvoorbeeld een kleinschalig pre-show Country Music Awards optreden eerder dit jaar met heuse rootsrock backing band (met Billy Ray doet ze overigens al sinds 2006 jaarlijks duo-presentaties bij de CMA's) of dit duet met vaders bij Dancing With The Stars. Maar toch liever laat dan vroeg hè, eerst maar eens echt de stap zetten naar het grote mensen popsterrendom. Op haar verjaardag liet ze er alvast geen gras over groeien en vierde haar feestje op de American Music Awards met een woeschte uitvoering van haar geweldige nieuwe single "Fly On The Wall" (zie hier voor de Breakout albumversie en videoclip preview foto's):


De dames van KSM hebben inmiddels hun officiële video voor "Hero In You" uitgebracht:


Ondertussen zijn ze aan het touren geslagen door Amerikaanse gymzalen met nota bene een stelletje turners, genaamd de Tour Of Gymnastics Superstars, en dat ziet er zo uit... O_o "I get so distracted", juist ja. Hier spelen ze hetzelfde nummer ("Distracted" dus) akoestisch, voorafgegeaan door een allercharmantst interview in de ochtendshow van Fox; teenhood!


Tenslotte Demi Lovato, die in de voetsporen van haar moeder treedt. Tenminste soort van, want die was cheerleader bij de Dallas Cowboys en Demi mag meteen maar "The Star Spangled Banner" zingen op Thanksgiving Day in haar thuisstad, en hoe! De dijk van een stem is moeilijk te missen, maar let vooral ook even op die giechel tussendoor op het eind:

Hammer Battalion Europe Tour @ Patronaat

Monday night death metal night vorige week in de kleine zaal, even bijschakelen is het wel. Commander uit Beieren mag om half acht aftrappen voor een mannetje of tien, elf… gasten, misschien die Wagneriaanse introtape toch nog eens heroverwegen. De bassist heeft bovenstaand shirt aan, blijkbaar is er een Zuid-Duitse broederband op het werkelijk lumineuze idee gekomen om zich te vernoemen naar Neerlands grunttrots Martin Van Drunen (Pestilence, Hail Of Bullets). Hulde, en een erg strak shirt bovendien. Jammer van de saaie beard metal...

One Man Army &The Undead Quartet is de nieuwe band van de voormalige zanger van The Crown en zou kunnen worden afgedaan als volstrekt anonieme Zweedse melodeath, ware het niet dat ze een Malmsteen in schaapskleren in de gelederen hebben. Ik sta me toevallig recht voor zijn neus af te vragen wat zo’n autistische kale kantoorklerk in godsnaam in een metalband te zoeken heeft, als hij kalm naar voren loopt, zijn linkerbeen op de monitor zet, zijn gitaar kaarsrecht omhoog op dat linkerbeen en… ach, kijk zelf maar. Memorabele riffs ho maar, maar dit is ook wel eens leuk, bij ieder nummer reikhalzend naar zo’n shredtastic solo uitzien.

Van Krisiun heb ik weinig gezien. De laatste plaat van deze Braziliaanse blasturbeerders heet niet voor niets Southern Storm: Een tropische tornado wervelt door de arme kleine zaal, en niet alleen sonisch. Zoals gebruikelijk ben ik geposteerd voor de gitarist, maar al snel wordt de blik noodgedwongen verlegd naar de favela circle pit, waarvoor de niet (vrijwillig) participerende toeschouwers zelfs onder het soundboard nog nauwelijks veilig zijn, het is echt bukken voor je leven. Enkele hermanos uit het gevolg van Krisiun, ofschoon voortdurend getooid met een gulle Ronaldinho-lach en uitermate behulpzaam voor de talrijke stofhappers, toveren de zaal om tot een Uruguayaans strafschopgebied; een heerlijk liefde & oorlog sfeertje, zoals het hoort bij metal. Ondertussen buffelen de drie gezichtsloze broertjes/neefjes op het podium onverstoorbaar door hun op de goede manier ultramonotone brute death metal repertoire heen, niet zo hypnotiserend als Nile eerder dit jaar, daarvoor was de afleiding ook gewoon te groot, maar potverdorie, vet zat hoor. Met name het machinegeweerintro van “Bloodcraft” bezorgt me koude rillingen.

Unleashed, dat (zoals u inmiddels begrepen had) met Entombed, Dismember en Grave de Big Four van de klassieke Zweedse death metal vormt, heb ik dertien jaar geleden voor het laatst gezien, maar van dat optreden kan ik me maar bar weinig herinneren omdat ze toen zo collegiaal én oerstom waren om het voorprogramma te laten verzorgen door het destijds op volle Slaughter Of The Soul-oorlogssterkte om zich heen maaiende At The Gates. Blijkbaar zijn ze dus nogal hardleers, want ook vanavond wordt het gekkenhuis van Krisiun niet geëvenaard door Johnny Hedlund en zijn noormannen-van-stavast (“Greetings, warriors of the Netherlands!”). Daar is het zaalgeluid fors debet aan, want op een totaal niet matchende mix van alleen-maar-kick-en-nauwelijks-snaredrums en punchloze ‘holle’ gitaren is het lastig polkaën, terwijl Unleashed’s lekker simplistische boer’n death het daar wel vooral van moet hebben. Niet zo vreemd dus dat juist het black metalachtige "Black Horizon" van de laatste plaat het hoogtepunt van de set wordt, al is de titelsong met zijn crowd pleasende refrein ("the order is to kill/fire at will/hammer battalion... unleashed!") natuurlijk ook een dikke neo-klassieker van "Death Metal Victory"-kaliber. Aan de jongens zelf lag het dan ook zeker niet, de wisselvalligheid op plaat wordt alle-dertien-goed op het podium en Hedlund is een veteraan-frontman met een prachtig vikinghoofd die het publiek gemakkelijk om zijn vinger windt, met de bierdoop-uit-hoornkelk als ultiem moment van verbroedering. Toch benieuwd wie ze de volgende keer weer gaan meenemen als 'opwarmertje'.

Unleashed - "Hammer Battalion"

Elbow @ Patronaat

Poehpoeh, wat een drukte weer in die grote zaal; iedereen blijft ook altijd direct daar aan de bar hangen pal voor de enige ingang, nog eentje erbij aan de andere kant zou eigenlijk geen overbodige luxe zijn. Maar goed, vanavond *kuch*een week of twee geleden*kuch* is ook niet zomaar een concertje: Al weken uitverkocht, het gonst in muziekminnend Haarlem, er komt een Grote Band spelen! Elbow dus, de kersverse Mercury Prize winnaars. Ze gaan al een tijdje mee weet ik, maar toch had ik er nog nooit wat van gehoord, en het leek me wel eens leuk om dat zo te laten en dan in zo'n van verwachting uitpuilende zaal te gaan staan. Dat mag echter niet van de crowd controllers, dus zoek ik meteen bij binnenkomst braaf een plekje naast mijn gastenlijstpimp, soort-van-semi-backstage in de dj booth, ook geen straf natuurlijk. Je hebt in ieder geval fantastisch zicht op de band; en zij op jou, de bassist staat me in het begin voor mijn ongemakkelijke gevoel de hele tijd aan te staren met zijn grote ogen vanonder zijn Ne-Yo hoedje. Ik vermoedde op basis van recensies enzo iets in de denkbeeldige Coldplay-Radiohead-Mogwai driehoek, britpop / postrock. Wat ik vergeten was, en wat op het moment dat Guy Garvey begint te zingen onmiddellijk duidelijk wordt: Manchester. Morrissey vooral ook, het accent, de wanhopige wenkbrauwtjes, de manier van de microfoon vasthouden zelfs. The Dears hoor ik er ook wel in zo af en toe, alleen heeft Elbow behalve het donkerromantische aspect toch in de eerste plaats ook veel sympathieke gewone-lelijke-Engelse-jongens relaxedheid; "Is everyboddi still okay?" vraagt Garvey om de twee, drie nummers met een houding en intonatie waarmee hij de lachers steeds weer op zijn hand krijgt. Op een zeker moment gaat de hele band bijelkaar op de keyboard-riser om één microfoon heen staan spelen en later mogen ook nog eens vier radioprijswinnaars een liedje van achtergrondvocalen komen voorzien; het wordt misschien wel iets té gezellig. Ik merk ook dat ik af en toe lichtelijk de kriebels krijg van de hele, dunno, politiek correcte Jools Holland / Matthijs van Nieuwkerk-vibe, maar dat ligt uiteraard meer aan mijn zure onderbuik dan aan de prima band die Elbow zeker wel is. Het optreden resulteert bij mij persoonlijk in ieder geval voornamelijk in instemmend geknik, glimlachjes, lichte ontroering maar geen echte vervoering. Mooi-ig, zogezegd. Toch ook door gebrek aan voorkennis waarschijnlijk, of het feit dat ik niet tussen het enthousiaste ‘klootjesvolk’ sta, misschien ook wel vanwege het qua liedjes nooit te winnen gevecht met de nog vers in het geheugen liggende Ron Sexsmith van de avond ervoor. Tenzij het toch dieper zit… Is mijn smaak langzaam maar zeker, op plotselinge-versmalling-door-jarenlange-vebreding wijze aan het infantiliseren? Ben ik een vluchtige thrillseeker geworden die alleen nog maar bevredigd wordt door platte bulldozerhooks? Ik heb vandaag de dag simpelweg genoeg aan metal, pop en country... als het maar fout & blank is, eigenlijk. Zonder vette hooks, riffs, twang of desnoods maar teringherrie-zonder-meer haak ik redelijk snel af, merk ik; hip en alternatief zijn in mijn boekje haast regelrechte diskwalificaties geworden, terwijl ik net als de meeste liefhebbers van mijn leeftijd toch een groot deel van het vorige decennium vooral naar dit soort bandjes heb geluisterd. Hoort dat niet andersom te gaan? Ook bij Elbow veer ik toch vooral op bij de spaarzame momenten dat de gitarist zijn Jesus & Mary Chain freak on krijgt en de oortjes even lekker gezandstraald worden. In één liedje zitten een paar mooie Talk Talk-achtige ambient aanzwellende strijkerspassages, maar die worden dan weer een beetje lafjes vlug afgekapt, snel verder met het liedje, terwijl ik juist hoop op totaal overrompellende disintegratie.

Maar genoeg over mijn tunnelvisie; Billy! Hoe was het dan in de WATT? Ben erg benieuwd wat een volwassen, weldenkende, Elbow-aanbiddende politiek correcte hipster als jij ervan vond (ik zag een hoop Clismo-lookalikes in het publiek trouwens, kort haar, dik montuur, je weet wel) én welke beroemde Rotterdammers Garvey had gegoogled om zijn betrokkenheid met de stad waarin hij speelde ten toon te spreiden. In Haarlem waren het Loutje Coster, Anthony Fokker, Kenau Hasselaer en Frans Hals. Bij jullie? Coen Moulijn, Kaatje Mossel, Joke Bruijs en Lee “The Loneliness Of A Tower Crane Driver” Towers? Ik hoor het nog wel, zet ik ondertussen die versgelekte nieuwe Britney nog eens op.

Elbow - "The Loneliness Of A Tower Crane Driver" (vul hier zelf uw infantiele "zwellen" + "strijkers" grap in)

Metallica @ Subjectivisten

Een tijdje terug had ik hier met Bas een klein onderonsje over wat nou de beste Metallica-plaat is, met een voorzichtige vervolgafspraak voor iets van een duo-recensie in de nabije toekomst. Het heeft even geduurd, maar het is er nu toch eindelijk van gekomen, en hoe! In het voormalige bastion der popfundamentalisten, De Subjectivisten, hebben de langharigen de macht gegrepen en gaf een langlopende draad op het forum over onvermijdelijke metalplaten aanleiding voor een heuse Metallica week, die zich de afgelopen dagen in rap tempo ontrolde in de vorm van een serie stukken over eenieders persoonlijke Metallica-favoriet: OpperSub Omar Muñoz Cremers over het ontwaken van de mens-machine in hem met behulp van ...And Justice For All, Bas Ickenroth dus over zijn liefdesleven met Ride The Lightning, Martijn Ter Haar taking one for the team-style over de "kleng! snaredrumslag" van St. Anger, blogbroeder Billy Clismo over zijn denkbeeldige drieminutenliedjes debuutplaat... geweldig om mijn jeugdhelden Metallica eindelijk eens recht te zien worden gedaan door breedgeoriënteerde, kundige en hartstochtelijke muziekliefhebbers die bij uitstek in staat zijn om de controversiële band door alle hype en hoon heen op waarde te schatten. En sowieso fijn ook dat hiermee de site weer opgeleefd is, trouwens.

Ik had de eer om Metallica's beroemdste album en bovendien mijn onbetwiste onbewoond eilandplaat te mogen tackelen, Master Of Puppets uit 1986; gisteren is mijn stukje verschenen. Als ik het 'gewoon' voor mijn blog had moeten schrijven was het waarschijnlijk weer een gebed zonder eind geworden (dat Judas Priest ding komt er écht nog aan!), dus het was wel goed dat de snel opelkaarvolgende posts van de andere jongens deze week de druk lekker op de ketel hielden. Ben wel tevreden over het resultaat, het was ook wel iets dat ik vond dat ik ooit nog moest doen. Wie weet waag ik me toch ook nog maar eens aan een Hank Williams stuk, zo mogelijk nog meer een platgetreden pad; jammer ook dat het me niet wat vaker lukt de tijd te nemen voor zo'n wat uitgebreider verhaal.

Houdt de Subs-site in de gaten, want de grootste metalkenner van allemaal Martijn Busink gaat zich nog buigen over de magistrale cover-EP Garage Days Re-revisited en wie weet kunnen we onze indietronica stagiair Ludo Maas nog bewegen tot een afstudeerwerkstuk! Tot die tijd, hier mijn hele verhaal over Cliff & James in een notendop; let op de close up na twintig seconden, en de broeken natuurlijk:

Metallica - "Creeping Death" live 1986

Zaterdag 8 november: Ron Sexsmith @ Melkweg

9:55, Station Haarlem - Damn. De rug speelt op na een iets te enthousiaste zwaai met de loodzware tas versgewassen voetbaltenues. Drie kwartier op de achterbank bij teammates M. & R. doet geen goed. MGMT's Oracular Spectacular op de car stereo; niet slecht, maar ik kan tegenwoordig maar weinig animo opbrengen voor hippe nieuwe alternatieve bandjes.

11:20, veld 4 WV-HEDW, Amsterdam - DAMN! Verdedigende kopbal na vijf minuten, wervels definitief op slot, game over. Zonder mij kansloos met 2-4 ten onder tegen Bloemendaal, uiteraard.

13:30 kantine WV-HEDW - Bier en patat. Hoe toepasselijk: Richard Witschge zit aan de bar (AFC is te gast); van welke -generatie was die ook al weer?

15:45, thuis, Haarlem - Pijnstiller; helpt niet.

16:30, Dekamarkt om de hoek - Boodschappen doen; helpt helemaal niet.

17:20, thuis - Avondeten; vegetarische hamburger met doperwtjes en aardappelkoeken; Children Of Bodom (Blooddrunk) en Ron Sexsmith (Exit Strategy Of The Soul) op de achtergrond. Vrouw is moe, weet nog niet of ze meegaat vanavond ("Hij is oud, toch?").

18:15, op de bank - Spongebob Weekend op Nickelodeon; reclame voor nickhits.nl met een flard Monique Smit.

19:14, achter de PC - Blogpost "Nederbulldozerpop: Monique Smit". Voorprogramma Madison Violet al gemist; rug zuigt nog steeds zwaar ballen. Koffie, nog een pijnstiller, twijfel of ik mijn Severe Torture shirt wel met goed fatsoen aan kan houden; toch maar een Bohren & Der Club Of Gore jackje eroverheen. Vrouw slaapt op de bank; kusje; op haar fiets naar het station.

20:15, de trein van 20:15 - iPod; "Blacksmith Of The North" van de nieuwe Darkthrone als muziek-uitzoek-achtergrondmuziek (wat een riff!); het wordt Kampfar's Heimgang; "Dodens Vee" / "Skogens Dyp" / "Antwort" nonstop Fisherman's Friend-moment.

21:05, Melkweg, Amsterdam - Enorme rij voor Ladytron in The Max; gelukkig, een aparte ingang voor de Oude Zaal. Pissen, biertje, plekje linksvoor het podium,;verbazing dat het balkon open is; zaal voor driekwart gevuld. Net als in 2005 in de bovenzaal van Paradiso weer verrassend veel oudere bezoekers; kalende mannen (en ook véél niet-kalende vrouwen) met overhemden en jas over de arm; scheelt toch weer die garderobe-euro; tsss.

21:30 - De Cherubijngezichtige betreedt het podium met twee begeleiders, een schaamteloze Lanois-nnabe met pet en al op gitaar + tweede stem en een bassist met een geweldige slimline upright, een soort contrabas in een lachspiegel gezien; nog nooit eerder gezien, maar klinkt fantastisch, met die echte-echte houtsound van een contrabas en de puntigheid van een elektrische. Eerste nummer is ironisch genoeg (vorige keer had hij alleen een drummer bij zich) "One Drummer One Drum"; is dat de titel? ik ben zo slecht met titels; directe ontroering; zou best een sigaretje lusten.

21:50 - Blokje nummers van de nieuwe plaat ("en dan gaan we weer de liedjes spelen waar jullie mee zijn opgegroeid" - LOL); bevestigt het oordeel dat Exit Strategy Of The Soul het moet hebben van de aardigheid van de stijloefeningen en per saldo misschien wel de Cherubijngezichtiges minste album is qua liedjes; hij speelt gitaar als een liedjesschrijver, pulkend met zijn duim; wel mooi ritmisch en met een goede attack, wat wel nodig is zonder drummer; idee voor een blogpost vormt zich; zou best een sigaretje lusten; durf ik een whiskey op mijn pijnstillers te nemen? Biertje doen maar.

22:15 - Het wordt me teveel; "Not About To Lose", "Hands Of Time", ik zou best een sigaretje lusten, "Just My Heart Talkin' ", "Hard Bargain", wat een achteloze inpertinente wat-zit-er-toch-in-dat-Canadese-drinkwater demonstratie van vakmanschap; hoe diep kan een back catalogue zijn; en die stem, natuurlijk. "Strawberry Blonde" is de druppel, tranen met tuiten; even luisteren of het volgende nummer niet godbetert "This Song" is en vlug naar buiten om mijn composure weer een beetje op orde te krijgen; het sigaretje smaakt ook goed.

22:45 - Toegift; whiskey; "Secret Heart" én "Cheap Hotel" van mijn favoriete plaat Blue Boy; heb ik drums gemist vanavond? Nee. Definitief open doekje; band weg, de Cherubijngezichtige buigt zich op het laatste moment nog even voorover naar een toeschouwer en besluit toch nog even diens verzoekje (titel vergeten...) te spelen; te-ring wat mooi zo in zijn eentje; ovatie, staand.

23:05, Tram 1 richting CS - iPod; weet onmiddellijk wat ik wil horen, Sun Kil Moon's April; aanrader voor als u nog eens behoefte heeft moederziel alleen doch gelukzalig boven een bomvolle tram te willen zweven; mysterieuze wonderplaat...

23:27, de trein van 23:27 - ... de meesterlijke ingetogenheid van Mark Kozelek; prachtig minimaal drumwerk ook; "Tonight The Sky" de ultieme Neil Young worship met AC/DC invloeden; plaat van het jaar? Concert al haast weer vergeten.

23:59, thuis - Vrouw op de bank, nog wakker; vi.nl; natuurlijk heeft anniesee van de lampies gewonnen.

02:28 - Blogpost "Zaterdag 8 November: Ron Sexsmith @ Melkweg".

Ron Sexsmith - "This Song"

Nederbulldozerpop: Monique Smit

Oooh ja. We kunnen er wel nerveus omheen proberen te draaien, maar op zeker dat dit dus gewoon prima b-pop is, hè. Gitaarmuur is misschien nog een beetje een spekkoekwandje, maar de drums en die autotuner-break duwen het al een aardig eind de goede richting in. Schaffel-groove ook weer van de partij trouwens. Toen ik nog een muzieknerdje-in-de-dop was, ik gok zo ongeveer toen Piet Veerman op één stond met "Sailing Home", heb ik ooit eens met droge ogen aan m'n vader gevraagd of het klopte dat die shit uit Volendam 'haringmuziek' werd genoemd. Maar dit terzijde. Goed liedje dit hoor, met die "Wa-wa-wa-waanzinnig Gedroomd"-hook.

Monique Smit - "Blijf Jij Vanavond"

KT@MTVEMA

Gisteren zag ik, tussen de bedroevende Uefa Cup-bedrijven door, de MTV Europe Music Awards extravaganza, live vanuit Liverpool. Korte recap: Kanye West (met een mooie kort-aan-de-zijkanten-dik-van-achteren afrobultmat) verzorgde een episch staaltje nerveus valszingen waarbij hij zich voortworstelde van ge-autotuned refreintje naar ge-autotuned refreintje als waren het reddingsboeien op de wit licht zee waarin hij zich bevond; het optreden van The Killers was in ieder geval visueel spectaculair; als ik Paul McCartney zie moet ik altijd meteen aan Lars Ulrich denken; Bono maakte zich belachelijk door zijn aankondiging van Macca te beginnen met de constatering dat Johnpaulgeorgeringo eigenlijk uit bubberlin Dubberlin waren gekomen als de aardappeloogst halverwege de negentiende eeuw wat beter had uitgepakt. Enfin, het was eigenlijk maar een vervelende opgeklopte dooie boel, niemand van de celebs leek er ook maar een beetje zin in te hebben, met nadrukkelijke uitzondering dan van presentatrice Katy Perry, die het bestond om een keer of tien van outfit te wisselen. Van haar wormpje-uit-de-appel verschijning, mijn favoriet, kan ik helaas nog geen plaatje vinden, maar deze mogen er ook wezen:

Goed, ze kan dan wel niet zingen enzo (nog zo'n 2008 schaffel megahit, trouwens), en die eerste langspeelplaat van haar is ondanks een paar prima singles en een enkele poging tot bulldozerpop ook niet heel erg om over naar huis te schrijven, maar ik ga dus echt niet thuisblijven als dit ongeleide projectiel (bovenste foto is Katy @ MTV Latin Awards vorige maand) naar de Melkweg komt hè. En als newlywed kan ik u haar geweldige nieuwe clip natuurlijk ook niet onthouden:

Katy Perry - "Hot 'N Cold"

Demi Borgir

I'd heard Demi Lovato was a metal fan, and backstage [...] she confesses her affection for the headbangers. "I had an ex-boyfriend who was a total metalhead," she explains. When asked, she ticks off some of her favorite metal bands: Glendale, Arizona's Job for a Cowboy (sample lyric: "Nauseated/She chokes on her own vomit emitted from her distended and desiccated throat") and Norway's Dimmu Borgir (classic album: Death Cult Armageddon).

"I don't want kids to listen to Job for a Cowboy," Lovato says cautiously. "But there is a certain uniqueness to metal music. When someone comes over to a mike and screams — I can't do that. I listen to pop music and I'm like, 'OK, I get it' — that doesn't fascinate me. What fascinates me is metal."

For a second, Lovato looks nervous, as if she's said a terrible thing that will soon have her waiting tables at a Dallas-area Applebee's. She wonders if she should have mentioned the bands at all. "I think [Disney Channel president] Gary Marsh would kill me."

Maybe. But I think it makes her sound 15, and totally awesome.

(Jason Gay, Rolling Stone Jonas Brothers feature, 7 augustus 2008)

W00t! Demi for all tid \m/

Dimmu Borgir - "Progenies Of The Great Apocalypse"

wo-o-ow

Hoe komt het toch dat al die popdiva’s de laatste tijd ineens massaal naar ye olde shuffle of, zo u wilt, schaffel beat grijpen? Is dat niet heel erg 2002? Of 1972? P!nk (“So What”), Britney (“Womanizer”), Xtina (“Keeps Gettin’ Better”), Hilary (“Reach Out”), britgirlpop up&comers The Saturdays (“Up”), stuk voor stuk behoorlijk vers van de pers-e singles en stuk voor stuk van je tuh-tuhduh-tuhduh-tuhduh-tuh… De één wat geslaagder dan de ander, maar ik heb bij allemaal de neiging om er steeds keihard “Whatever you want!” doorheen te schreeuwen (die overigens zelf recentelijk ook daadwerkelijk een stamptrance make-over kreeg, van Scooter selbst, no less). Nee, dan de nieuwe single van Beyoncé. Niet die suffe overschreeuwde 'echte' A-kant “If I Were A Boy”, maar “Single Ladies (Put A Ring On It)” uiteraard. Het drijft op handclaps en een heerlijke gemankeerde enkelsnare-ige stuiterstotter Motownbeat, waarvan op basis van zang en melodie de eerste tel steeds lijkt te verschuiven. Van weinig nummers dit jaar zó de heeby jeebies gekregen, ik krijg er onbedaarlijk zin van om buiten te gaan touwtje springen met de buurmeisjes ('t zal die "Iko Iko"-vibe wezen); totdat de horrorcrunksynths me tot de orde roepen, tenminste. Maar het mooist zijn toch die goeie ouwe Frankie Lymon wo-o-ow’s, wat een hook! Ik wist trouwens niet dat er in Amerika een heuse Rhythmic Chart bestond (een format ergens tussen pop, urban en dance in blijkbaar), maar dit nummer is er voor gemáákt en belooft veel voor de Sasha Fierce helft van B's nieuwe album. O, credits gaan natuurlijk ook naar producers Tricky Stewart & The-Dream (scoorden vorig jaar al dik met Rihanna's "Umbrella"), niet in de laatste plaats voor het uitstekend luisteren naar Lumidee's "Never Leave You" (helemaal snare-loos!):

Gefeliciteerd, drumstel!

Volgens de Volkskrant bestaat het drumstel binnenkort honderd jaar, in 1909 kwam Ludwig immers met het eerste goedwerkende basdrumpedaal op de markt, zie foto hierboven voor een mooi oud exemplaar. Dat mag natuurlijk niet ongemerkt voorbijgaan, dus bij deze een triootje drumstelgebruikers die ik altijd graag mag horen.

John Convertino van Calexico is een drummende jazzfan, hij doet bijna alles met brushes en mallets en is net als ik groot liefhebber van de voetsgewijze hihatbediening. Hij heeft iets onmiskenbaar stijfs blanks, maar ik vind het altijd zo'n feest om naar hem te kijken, met z'n loensende blik, Amerikaanse jaren vijftig hoofd en beweeglijke stijl, het stoffige woestijnoverhemd nonchalant over de broek hangend; hij heeft altijd dat relaxte eerste-kop-koffie-op-zondagochtend aura, zeker ook in contrast met de slimste-jongetje-van-de-klas uitstraling van zanger Joey Burns. Convertino heeft een soort tic waarbij hij ineens kaarsrecht gaat zitten, zijn wenkbrauwen omhoog trekt en zeer gedecideerd 'nee' gaat zitten schudden tijdens het spelen. Veel shoulder drops ook, maar in dit filmpje zie je hem toch vooral zijn mooie armbewegingen maken (bv. vanaf 1:14), alsof hij aan het flamencodansen of stierenvechten is. Typisch Calexico faux-mexican zesachtsten dingetje dit, met veel drie-over-twee foefjes, altijd fijn, één van de meest aantrekkelijke dingen van latin muziek. Kenmerkend voor Convertino zijn de snelle doorlopende rechterhand op de snare (die normaal gesproeken meestal de bekkens beroert), de ondersteunend chkchkende hihat en het eveneens van jazzdrummers afgekeken spaarzame, weloverwogen gebruik van de basdrum. Met name dat laatste, soms laat hij gewoon vier maten 'open', vind ik wel erg inspirerend: Waarom toch altijd maar braaf die bas op de 1 en de 3 spelen?

Calexico - "Across The Wire" (live @ Austin City Limits)

Simon Phillips is een typische jaren tachtig drummer's drummer met een mooie krullenmat, zo één waarvan er een Zildjian promo-poster in mijn drumlokaal op de muziekschool hing, een hooggewaardeerde jazz, fusion én rock sessiemuzikant die ook nog voor vast speelde bij latere incarnaties van The Who en Toto. Hier een geweldig filmpje waar hij de onweerstaanbare Jeff Porcaro half time shuffle van "Rosanna" als uitgangspunt neemt voor een drum solo. Zoals aan het begin van het filmpje te zien is speelt Phillips zoals dat heet met 'open handen': De hihat wordt met de linker- in plaats van de rechterhand en de snare met de rechter- in plaats van de linkerhand bespeeld waardoor je niet met de gebruikelijke gekruiste pootjes op ongelijke hoogtes zit te spelen. Net als bij bv. Billy Cobham hoor je deze techniek ook daadwerkelijk terug in zijn drumstijl: Het klinkt afgemeten, precies, bijna 'gedrukt', met veel ghost notes / 'tussentikjes' op hihat en snare. Het is een manier van drummen die je niet snel zal terughoren op metalplaten, maar Phillips heeft desalniettemin twee in het oog springende sessieklussen gedaan in dat genre: De debuutplaat van de Michael Schenker Group uit 1980, met als hoogtepunt het instrumentale meesterwerkje "Into The Arena" (Phillips laat de arme Schenker werkelijk alle hoeken van de studio zien), en Sin After Sin van Judas Priest. Die band had destijds nogal last van het Spinal Tap syndroom der exploderende drummers, dus tijdens de opnames van deze plaat in 1977 werd de pas negentienjarige Phillips hals over kop ingehuurd om de drums in te spelen. Er was weinig geld/tijd, dus Phillips moest zonder veel repetities al improviserend zijn partijen op de band slingeren. In interviews heeft Phillips wel eens aangegeven dat hij het erg leuk vindt om in een andere stijl te spelen dan de rest van de band, dus hij drumde vaak rockerig tijdens jazzsessies en juist jazzy of funky bij rockbands, en dat deed hij nu dus ook bij de extreem-stijve-harken-metalband Priest. Dat levert verrassende resultaten op, zoals het rijkelijk geornamenteerde trendsettende dubbele basdrumspel in het later door Slayer gecoverde "Dissident Aggressor", maar toch vooral zijn hilarische funky herinterpretatie van het traditionele metalgallopje in "Diamonds And Rust"; dat het van oorsprong een nummer van Joan Baez is over haar relatie met Bob Dylan maakt het allemaal nog surrealistischer. Maar goed, let op Phillips dus, die het met behulp van ghost notes, four to the floor disco basdrums en een enorm gevoel voor groove klaarspeelt om een metalcover van een folkliedje te laten klinken als een kruising tussen "The Final Countdown" en "Theme From Fame":

Judas Priest - "Diamonds And Rust"

Zoals ik vroeger iedere ochtend opstond met "Wiped Out" van Raven, zo begon ik ook altijd met dezelfde twee drumpartijen als ik 's middags van half vijf tot half zes op mijn zolderkamertje ging zitten oefenen: Een soort van geloopte enkele basdrum versie van het intro van Deep Purple's "Fireball" en de memorabele gesyncopeerde groove die John Bonham halverwege "In My Time Of Dying" neerlegt. Zooo lekker om te spelen met die zestiende noten afwisselend op snare en hihat, en het is ook een erg goede basdrumvoetcoördinatietraining; in het livefilmpje hieronder heeft Bonzo er zelf ook nog wat moeite mee zo af en toe. Deze groove begint in het filmpje vanaf 3:20, maar om het geniaal geënsceneerde effect van deze partij echt te begrijpen moet je ook het eerste deel van dit lange nummer even goed beluisteren. Om te beginnen hoor je Bonham namelijk vanaf 0:46 een simpele slepende groove spelen met een zogenaamd 'voortrekkertje'; dat is het accent met basdrum + open hihat net vóór de eerste tel (en even belangrijk, net na de snare), zeg maar steeds op het moment dat Jimmy Page die hoge slide noot speelt. De befaamde middenpassage begint vervolgens dus vanaf 3:20 en het geheim zit hem behalve in het gesyncopeerde snare werk (cruciaal is het ontbreken van de snare op de derde tel) toch vooral steeds in dat extra telletje aan het einde van het blokje (de laatste maat is een negenachtsen in plaats van een vierkwarts). Daar speelt Bonham een 'uitgestelde' slag op de snare, direct gevolgd door een basdrum/crashbekken-boem, wat feitelijk de eerste tel van het volgende blokje is, maar voelt als dat 'voortrekkertje' dat je onbewust nog in je hoofd hebt zitten uit het eerste deel van het liedje. Capiche? Klinkt allemaal erg ingewikkeld hè, luister maar gewoon, het is zonder uitleg al mooi genoeg: Wát een nummer, wat een band ook, die baspartijen tijdens de gitaarsolo's om maar eens wat te noemen. De drie instrumentalisten van Led Zeppelin waren allemaal zo goed en hadden zo'n ongelooflijke chemie dat het altijd lastig blijft om precies te duiden waarom het zo magistraal is. Komt dat extra telletje nou uit de koker van Bonham of is het gewoon een voortvloeisel van Page's delta blues roots? Lekker belangrijk ook, trouwens. Het valt me op die Zep DVD waar deze opname vandaan komt overigens op dat Bonham, die volgens de overlevering verschrikkelijk hard sloeg, er meestal zo rustig bijzit. Steek er een sigaar in en het is alsof je naar Johan Derksen zit te kijken die een boompje opzet over het financiële wanbeleid bij AGOVV.

Led Zeppelin - "In My Time Of Dying" (live 1975)

Ithyphallic Europe Tour @ Patronaat

Vier totaal verschillende death metal bands vorige week in Patronaat in het kader van de Heavy In Haarlem-reeks, die ons volgende maand nog Unleashed en Krisiun, en volgend jaar onder anderen Deicide en Vader gaat brengen; geweldig! Omnium Gatherum speelt op niet onaardige wijze de typisch Finse melodieus-met-toetsen variant voor een nog meer dan halflege grote zaal (komt goed), waarbij meteen het ook de rest van de avond knap volgehouden transparante zaalgeluid opvalt: Beetje meer gitaar had gemogen, maar de drums overheersen in ieder geval niet. Severe Torture uit Boxtel laat maar weer eens zien dat brabo's in een Haarlems decor altijd een bijzonder amusant schouwspel zijn, zoals bijvoorbeeld ook Agua De Annique eerder dit jaar. "Kom op godverdomme, Haarlem de gekstûh!" gilt zanger Dennis Schreurs ons midsong toe en hij kan ook z'n best kalekopheadbangen met de handjes op de dijen; hij heeft wel iets weg van Extince. Verder slacht ST simpelweg, met afstand de beste traditionele meat & potatoes no frills brute maar niet al te technische death metal band van de avond, met een speciale vermelding voor de lekker swingende bounce die drummer Seth van de Loo bij voortduring in zijn blasts weet te stoppen. Toppertje, vindt ook de zojuist straight outta harples aangesloten mrs. Hiram. Grave speelt vervolgens een beetje ongeïnspireerd, zo lijkt het, en het iets te zachte gitaargeluid wreekt zich bij deze Zweedse oldschoolers natuurlijk ook des te meer; we gaan maar eens even wat verder naar voren, want onze favoriete lokatie bovenin bij de bar mag dan zeker niet te verwaarlozen voordelen hebben ten aanzien van het zicht en de dorstlessing, maar het overhangende balkon doet de oren vaak wat tekort, zogezegd. Voorin blijkt het qua geluid nog steeds niet helemaal je dat, maar de content vergoedt veel, zoniet alles en mijn inmiddels ook presente stagiair laat zich zelfs de gewaagde uitspraak ontvallen dat het "wel een goed bandje is, volgens mij, toch?" Dat is het, Leo; maar niet zo goed als Dismember. Nile doet werkelijk precies datgene waarop ik had gehoopt, namelijk een andere dimensie inschieten, de extreme metal voorbij en tegelijkertijd zijn al jaren sluimerende belofte inlossend. Vergeet die circle pit, windmolennek of zelfs maar meetappend voetjes, dit is een kwestie van benen wijd, armen over elkaar en de weldadige geluidsgolven over je heen laten komen. Zo af en toe komt er wel een flard herkenbare riff voorbijvliegen of kun je een licht knikkende hoofdbeweging niet onderdrukken, maar verder is het wat mij betreft gewoon vervoerende, louterende, haast Coltraneëske noisescapism. Het contrast met de traditionele (and then some) podiumpresentatie van de band zorgt bovendien nog eens voor absurdistische comic relief: Zanger Dallas Toler "This next one is all about the phallus!" Wade (rechts) heeft inmiddels zonder noemenswaardige concurrentie de skulletkroon van de naar verluidt recentelijk gekortwiekte Devin Townsend overgenomen, en terwijl drummer George Kollias onverstoorbaar op topsnelheid doorratelt (stagiair Leo denkt bij de eerste paar nummers steeds dat 'de eindroffel' al is ingezet) staat gitarist Karl Sanders liefdevol glimlachend over zijn 'Egyptische' dubbele Flying V gebogen doodkalm te sweep picken (d.i.: scroll naar 2:13) alsof hij een geitje aait op de kinderboerderij, om aan het eind van ieder nummer in perfecte choreografie met de rest van de band de tweepuntige gitaarhalzen/-koppen (?) én rechterpink & -wijsvingers richting publiek uit te strekken. Achterin de zaal biggelt er stilletjes een traan mijn biertje in.

Nile - "The Blessed Dead" (aka "The Pleasant Dad)

Bulldozerpop: Disney Class Of 2008

Miley & Minnie

Op 8 september trapte Hiram's neverending b-pop feuilleton af, en alsof de duivel ermee speelde kwam de dag erna de Disney Girlz Rock 2 compilatie uit. Daarop staan nogal wat min of meer gevestigde namen zoals Vanessa Hudgens, Ashley Tisdale, Hilary Duff, Aly & AJ en uiteraard Miley Cyrus & Hannah Montana (= 1 & dezelfde, voor de niet-Jetix-kijkers onder u), en lang niet alles rockt hard genoeg (de Cheetah Girls zijn nota bene vertegenwoordigd met een cover van Lionel Ritchie's "All Night Long"!), maar het is een fijne verzamelaar met een paar toekomstige brat rock heldinnen in de hoofdrol. Datzelfde geldt voor de soundtrack van de musicalfilm Camp Rock van begin dit jaar en ook die van Another Cinderella Story mag er wezen; beide titels getuigen overigens van gezonde zelfspot bij Disney. We stellen u voor aan Walt's class of 2008, vers uit het ei:

DEMI LOVATO
Geboren: 1992, te Dallas.

Next big thing, zoals gezegd. De ster van de hitfilm (in de VS tenminste) Camp Rock, samen met de inmiddels volgens mij in Nederland ook doorgebroken Jonas Brothers. Helaas, dat zijn jongens, dus die tellen niet mee. Met hen schreef Demi haar zojuist verschenen debuutplaat Don't Forget vol en ze toerden ook al samen. Voor volgend jaar staan Camp Rock 2 en haar eigen tv-show Mollywood op de rol, maar voorlopig kunnen wij wel weer even vooruit met haar knallende nieuwe langspeler. Ze heeft trouwens ook de ideale pedigree voor een glanzende bulldozercarrière: Haar moeder was cheerleader van de Dallas Cowboys én country zangeres.

"Get Back": Dé bulldozer-hit van het moment. Vocaal heeft Demi niet alleen de melisma-tierelantijntjes van Xtina, maar vooral ook Het (licht hysterische) Luchtalarm. Speciale aandacht voor de trade mark 'demi'-handschoentjes.

"La La Land": De opener van Don't Forget verwijst naar de founding mothers van het genre, The Go-Go's (wier drummer Gina Schock tussen haakjes ook de lekkere titelsong van Miley Cyrus' laatste plaat Breakout schreef) en heeft curieuze prog-invloeden in de solo's en de drums in het coda. "Who said I can't wear my Converse with my dress?" You go girl!

"Gonna Get Caught": Het moet gezegd, ze hebben op Don't Forget wel een beetje beknibbeld op de popmelodieën, ten gunste van hoog & hard van de toren blazende, ietwat platte overrompelrock à la Marion Raven. Demi heeft dan ook al verklaard 'geen bubblegum-fan' te zijn... yeah right. Hier gelukkig wel ruim voldoende poppigheid aanwezig, al is het inderdaad bijna meer AOR dan teen, zoals wel vaker in het bulldozergenre (TOR?). Iets zegt me dat Aly & AJ ook wel raad zouden weten met dit nummer.

"Who Will I Be?": Van de Camp Rock soundtrack. Had best op Don't Forget gemogen, al was het maar vanwege de pre-chorus.

"Party": Trappelzakboogie.

"Don't Forget": Even geduld, maar dan komt 'ie ook goed binnen hoor, die Smashing Pumpkins-explosie... Damn, YouTube is weer eens spelbreker. Ik beloof plechtig: Vóór de kerst een flinke zak mp3tjes, of twee.

SELENA GOMEZ
1992, Grand Prairie, Texas via NYC.

De nieuwe nieuwe Miley. Hartsvriendin van Demi, met wie ze zelfs een YouTube-kanaal heeft waarop ze samen gezellig een potje gaan zitten Miley-tje (terug)pesten; en ook on screen, als rivaliserende zangeres Mikayla, had Selena al beef met Hannah Montana in de gelijknamige tv-show. Ze speelt de hoofdrol in Another Cinderella Story en zou wel eens dé nieuwe grote ster kunnen worden. We hebben het natuurlijk nog lang niet over Miley-esque proporties, maar ze lijkt wat meer pizzazz te hebben dan haar toch iets braver toeschijnende maatje Demi, die ook nog eens de wet van de remmende voorsprong tegen heeft. In de zomer van 2009 doen ze samen de double lead vehicle Princess Protection Program, dus dat belooft een leuke battle of the bulldozerbabes te worden. Haar aankomende debuutplaat gaat volgens Selena over "rocking out, having a good time all the time, no serious stuff." Helemaal goed!

"Cruella De Vil": Terug te vinden op zowel de 101 Dalmatians soundtrack (2007) als Disney Girlz Rock 2. Een beetje lomp, maar wel lekker, en zo hoort het.

"Tell Me Something I Don't Know": Van de Cinderella soundtrack (waaraan ze ook nog de licht Braziliaans getinte clubbanger "Bang A Drum" bijdraagt), met net genoeg extra gitaren aan het einde van het refrein om voor b-pop te mogen doorgaan, en hoe leuk is die "budda-oh"-hook?

KSM
1991-1993, Burbank, California.

Eigenlijk ook meer class of 2009, dit powerpunkpoppende kwintet Go-Go-tjes-in-de-dop, nog in het pre-YouTube stadium (op dit interessante fanmade (?) 'meet the band'-station na) en pas MySpace lid sinds begin vorige maand. Zo onbekend zelfs dat ik ze 'officieel' als 'bulldozerpop' heb kunnen taggen op Last FM :) Voorlopige output: Eén veelbelovend liedje op Girlz Rock 2 ("Hero In Me", met vooral een erg fijn drie keer quasi over de kop modulerend refreintje en gang vocals) en één preview clip van een ander ("Distracted"), allebei te horen op hun MySpace. Ik zeg: In de gaten houden.

TIFFANY GIARDINA
1993; NYC.

"No Average Angel": Ze heeft in ieder geval een goeie teenpopnaam, en net als Demi & Selena (en de Veronicas) Italiaans bloed, voor wat het waard is. Dit liedje komt ook weer van de Another Cinderella Story soundtrack en heeft één mooie hook.

MEAGHAN JETTE MARTIN
1992; Las Vegas.

"Too Cool": De t.A.T.u. / Veronicas-nieuwe-stijl / electro / Eurotrash / transistorgitaarknaller van de Camp Rock soundtrack. In de clip, een scène uit de film, ook veel screen time voor goody two shoes Demi Lovato, die het duidelijk niet haalt bij "too cool for my dress" blond bitch Meaghan. Op haar website streamt ze trouwens ook nog een leuk liedje, "For That I Hate You". Maar nu snel allemaal gaan oefenen op die gepatenteerde "Too Cool" schouder-uit-de-kom move!

De kans lijkt me overigens vrij groot dat de meeste van deze dames in Nederland niet of nauwelijks op de radar zullen verschijnen, maar dat mag de pret niet drukken natuurlijk.

Cast Of Camp Rock - "We Rock"

Nutteloze Lijstjes #3: Lauwste Hip Hop Gerelateerde Lykke Li Woordgrappen

1. "Gettin' Lykke With It"
2. Lykke Li Cool J
3. "Lykke Lykke Lykke can't you see, somehow your words just hypnotise me"
4. Lykke Li DAS EFX
5. "Lykke-Py-Py"
6. "Lykke down the barrel of a gun"
7. "How you Lykke me now?"
8. Slykke Rick
9. "It da Lykks baby, it's da Lykks"
10. Schoollykke-Li
11. "It's Lykke to rock around to rock around it's Lykke Lykke Lykke Lykke!"

En nu jullie!

Run DMC - "Proud To Be Black" (let op @ 0:10)

Lykke Li @ Paradiso

Ik geef de bulldozermeisjes de schuld, maar de laatste tijd word ik nogal moe van 'alternatief'. Neem Lykke Li. Ze is Beth Gibbons (kopje thee op het podium) met street dance moves. Ook een flinke scheut Roísín Murphy dronken nachtvlinder d'r bij, maar toch ook een beetje Scandinavisch bleu. Een blinde kon vanavond merken dat ze pas écht los gaat op de liedjes met een dikke groove, met als hoogtepunt het KRS-ONE intermezzo (whoop-whoop!) in "Complaint Department", kippenvelmomentje voor mij én haarzelf. Maar bijvoorbeeld ook "I'm Good I'm Gone" en sowieso het laatste kwartier van het optreden doen de hoofden z'n best bobben. Eigenlijk een beetje zoals Robyn begin dit jaar, die ook vooral moest hebben van de ferme klappen van live drums met minimale overige begeleiding. Alleen is zij veel verder qua liedjes, performance en écht doen wat je leuk vindt. Kappen dus met die indietronische omfloerstigheden, Lykke, en gewoon lekker gaan funken met een stelletje hippe danceproducers. De laatkomers (stijf uitverkocht) kunnen op 6 december in de herkansing als ze in de grote zaal komt spelen, als ik me de poster goed herinner. Leuk trouwens hoe je in het rookhok van Paradiso recht onder het podium van de bovenzaal staat. Bonkig.

Lykke Li - "Can I Kick It?" (live in London 2008)

Dinsdag 23 september

Leuke danwel vervelende bijkomstigheid van de modderige Zweedse gitaarsound is dat je de aanslag van de plectrum (de zogenaamde attack) amper hoort; de gitaar klinkt immers al vaneigens, dus dat geeft een hoop geluidsvervuiling. Als je dan, zoals bijvoorbeeld in Grave's "Stained By Hate" (voorwaar, Amazon previewt precies het goede fragmentje), zo'n mooie kale doch troebele riffdarstellung gebruikt om je liedje mee vlot te trekken, is het slechts gissen naar de BPM totdat de drums ineens hit-the-ground-running-stijl uit de lucht komen vallen. Erg amusant voor de eerste paar keer dat je zo'n liedje hoort. Volgens mij ben je in dit soort gevallen als drummer live puur afhankelijk van visuele aspecten (kijken naar de hand van je gitarist) om goed in te vallen, tenzij je monitormix echt top notch is, en dan nog. Waarschijnlijk volgt de gitarist gewoon de drummer zodra die invalt in plaats van andersom. De definitierijke ping-ping van ride bekkens valt in Zweedse death metal dan ook vaak beter dan de tsj-tsj van de hihat, vanwege het contrast met en het houvast geven aan het gitaarwerk.

Gary Louris en Mark Olson hebben voor het eerst sinds The Jayhawks' Tomorrow The Green Grass weer samen een album opgenomen, Ready For The Flood, en tot eenieders groot plezier komen ze ook nog spelen in de Melkweg op 3 december. The Jayhawks heb ik maar één keer gezien, in Tivoli ten tijde van Sound Of Lies (net zo goed als z'n twee voorgangers in mijn boekje). Olson was al vertrokken en Louris maakte een loei van een powerpopplaat om maar luid en duidelijk met het brave countryrockverleden te breken. Stoer kauwgomkauwend werkte hij zich door de prachtige set heen, een groot contrast met het vriendelijke solo-optreden afgelopen zomer in de kleine zaal van Paradiso (stampvol ondanks de 30 graden buiten), waar hij monter babbelend probeerde zoveel mogelijk Jayhawks-klassiekers in het hem gegeven uur te proppen, naast wat liedjes van zijn halfgelukte soloplaat Vagabonds. Wij mochten de Olson-partijen zingen. Hopelijk nemen ze een band mee in december, maar ik denk het niet. Toch blij als een kind dat ik ze nog samen op een podium mag gaan zien. Overigens, als ik even mag heiligschenden: Ryan Adams is mij liever dan Gram Parsons, en dat gold ook altijd voor The Jayhawks ten gunste van Poco, maar ik draai de laatste tijd erg veel oude Poco LPs (Cantamos, A Good Feeling To Know, From The Inside, de titelloze tweede-ling) en ben inmiddels toch een klein beetje aan het twijfelen gebracht. Een heel klein beetje.

I've Seen The Future Of Bulldozerpop & It's Name Is Demi Lovato

Now playing, and it's HUGE! Of we er blij mee moeten zijn is een tweede; later meer, zonder meer.

Maandag 22 september

Bij een niet nader aan te duiden postorderbedrijf bestelde ik een hele tijd terug één van de beste platen van het jaar, Grand Magus’ Iron Will op gatefold vinyl, alsmede digipak re-issues van de Darkthrone klassiekers Under A Funeral Moon, A Blaze In The Northern Sky en Transsylvanian Hunger; die had ik schandalig genoeg nog steeds alleen maar op tape en als mp3tjes, dus het was al een tijdje de hoogste tijd voor een upgrade. De Grand Magus plaat bleek net uitverkocht, vandaar dat ik er lang op moest wachten. Vorige week arriveerde het pakketje eindelijk. Iron Will heeft geen klaphoes, maar er zit een mooie grote poster bij van de lelijke hoes (zie boven; ik dacht steeds dat het een draak was, maar volgens de vrouw is het een 'enge wolf'; mooi, eentje voor op de werkplek dus, naast Anneke van Giersbergen) en het vinyl heeft glitterspikkeltjes! Nog veel beter: Het Darkthronetrio is per abuis op gelimiteerde (2000 ex.) picture disc toegestuurd… Ik heb besloten dit meevallertje maar eens zonder bezwaard gemoed voor lief te nemen, in het verleden ben ik immers al vaak genoeg gen%$id met online bestellingen (verkeerde platen, beschadigde hoezen, plotseling drastisch verhoogde portokosten, mispersingen). Niet door dit bedrijf overigens, maar dat is dan hullie bad deze keer.

De openingstrits van Withered’s Folie Circulaire zou zomaar eens het mooiste nonstop metalkwartiertje van het jaar kunnen zijn. Momenteel schrijft alleen Leviathan mooiere huilriffs op de grens van black metal en gotische My Dying Bride-doom. De Amerikanen zijn echt ver op de Noren aan het uitlopen inmiddels. Ik kan er nog steeds met mij hoofd niet bij dat de woedende tristesse van Massive Conspiracy Against All Life aan het brein en de handen van een Californiër is ontsproten.

Anaal Nathrakh - Carter The Unstoppable Sex Machine mash-up.

Deze week begint eindelijk het concertseizoen weer: Woensdag naar het hippe noorvrouwtje Lykke Li, die in de voor haar inmiddels veel te kleine bovenzaal van Paradiso moet aantreden en donderdag Nile, Grave, Severe Torture en Omnium Gatherum in Patronaat. Belphegor trok zich een paar maanden geleden al terug, maar nederdeathmetaleredivisionist Severe Torture is een misschien nog wel betere vervanger, al had ik de over the top show van de Oostenrijkers graag een keer willen meemaken.

Van de week is Earl Palmer is overleden, en met hem ook een beetje the Big Beat. Vorig jaar blogde ik nog een prematuur hagiografietje bijelkaar voor de grootste klassieke rock ‘n’ roll drummer. Rust zacht Mr. Earl, ik zal er nog eens een extra gesyncopeerd roffeltje uitgooien binnenkort.

Mijn moeders verwarming is van de maand geserviced door de vader van de Brabantse spits van Real Madrid, die vroeger bij mij in de omgeving woonde en bovendien bij dezelfde club voetbalde als ikzelf. Ze heeft gezellig met hem gekletst over vrúeger en vertelde me trots dat hij liefst twee keer van haar toilet gebruik heeft gemaakt, waarvan één keer met de deur halfopen! Kijk daar doe je het nou allemaal voor, mijn weekend kon in ieder geval niet meer stuk.

(Dit is mijn eerste 'bewust informele blogpost', zoals het eigenlijk ook bedoeld is op een weblog, zeg maar. Vanaf nu wil ik dat vaker gaan doen, tenzij ik héél veel "To yourself, Hiram"-reacties ga krijgen. Of eigenlijk maakt dat ook niet uit. Ze zijn gemakkelijk te herkennen aan de titel, dus als je het niks vindt, in het vervolg gewoon maar skippen, hè. Bovendien gaan mijn random thoughts 80 procent van de tijd toch ook gewoon over muziek (en die andere 20 over voetbal), dus zoveel maakt het niet uit. Binnenkort in ieder geval weer gewoon wat bulldozermeisjes, en ik ben ook bezig mijn recentelijk heftig opgelaaide liefde voor Judas Priest onder waardige woorden te brengen; I'll be back.)

Bulldozerpop: Aly & AJ

Alyson Renae en Amanda Joy Michalka zijn Californische christenDisneyzusjes uit het boekje, die momenteel als Aly & AJ hard aan de weg timmeren in de grotemensenwereld van hun vaderland. Ze mochten begin dit jaar al op tour met America's sweetheart Hannah Montana/Miley Cyrus, met wie ze een voorkeur voor seventies hardrock blijken te delen (al moet gezegd dat de definitieve versie van deze KISS klassieker al een jaartje of vijftien op naam staat van Toad The Wet Sprocket); zelfs Grand Funk kreeg al een Cow Belles-stijl peroxide-makeover.

"Chemicals React": Van biologie hebben ze niet veel begrepen (Charles Darwin is in ieder geval niet uitgenodigd op hun feestje), maar home schooling heeft Aly "Chemicali" & AJ in ieder geval prima bijgebracht hoe je een ambachtelijke bulldozerknaller in elkaar zet, want deze zelfgepende single uit 2006, afkomstig van debuutalbum Into The Rush, is de stijl in optima forma. De samenzang, met die ene hese stem, doet af en toe wat aan Indigo Girls denken (laat ze het asjeblieft niet horen...), maar goed, dan ga je het waarderen om dingen waar het eigenlijk niet om gaat, want BOOOOOOMMMMM wat een deurdozerrefrein, gewoon, na 25 seconden intro, wat nou couplet? Meer hooks dan een winkel is visbenodigdheden en dikke bonus punten voor de bellbottoms, al helemaal als die gebruikt worden om het refrein mee in je gezicht te schoppen. Nickelback "yeaheah": Check.

"Bullseye": De producers van A&A draven soms net wat te ver door qua drukke beats en andere electronische tomfoolery, maar dit nummer heeft beslist iets lekker sassy/bubbly/bouncy-s, als een tiltende flipperkast. Misschien komt het omdat de twee volgende nummers op Insomniatic (2007) "Closure" en "Division" heten, maar dat basloopje in het couplet heeft toch een vrij hoog "Blue Monday"-gehalte, niet?

"Like It Or Leave It": Ook weer zo'n leuk ritmisch r&b-achtig triolengeintje, wat op zich niet hoog scoort op de schaal van bulldozerfähigheid. De "like it or love it or leave it"-hoeklijn is ondeugend en zelfs beetje eng in een Prussian Blue kind of way.

"If I Could Have You Back": Duet voor grommende gitaren en op hol geslagen autotuner; en óf het werkt!

"Jingle Bell Rock": Veel duidelijker kun je het niet krijgen, gitaarmuurpop. Dit heeft dus echt veel potentie als je het mij vraagt, maar het klinkt helaas als een haastklus die ze zelf niet heel erg serieus namen, als je naar de drums en de gitaarsolo luistert. Toch graag even uw aandacht voor de prachtige harmonyvocals aan het begin van het tweede couplet, na de gitaarsolo. Mijn tolerantie voor kerstliedjes is overigens waarschijnlijk onevenredig hoog vanwege jarenlange vrijwillige blootstelling aan 1940/50s pop, country en bluegrass, dus mijn excuses voor eventuele afgezakte broeken.

"Greatest Time Of Year": Nog meer "joy to the world". Je kan zeggen wat je wil, bijvoorbeeld dat ze geen traditionele schoonheden zijn (zelfs borderline trailer trash, zo u wilt), niet echt kunnen dansen en in het algemeen te weinig X-factor bezitten, maar die "Chemicals React"-stijl seventies danwel nineties glam/hardrock setting met kikvorscamerapositie staat ze gewoon er-rug goed.

Rekwisiete 1980s cover tot besluit:

Sneeuwschuiverpop: Lillix, Fefe, Skye & Avril

De oplettende bloglezer zou inmiddels hebben kunnen opmerken dat ik een enigszins onverklaarbaar zwak heb voor musicerende Canadezen: Kathleen Edwards, Rush, The New Pornographers, Neil Young, Voivod, The Band, Into Eternity, Shania Twain, Sloan, de lijst is werkelijk schier eindeloos. Als ik even mag generaliseren, het lijkt vaak alsof de noorderburen een wat meer clevere vorm van popmuziek brengen dan Amerikanen, alsof ze er eerst heel grondig over nagedacht hebben wat nou eigenlijk de essentie van een bepaald genre is om vervolgens de Amerikaanse grondleggers keurig netjes en zonder veel poeha in kwaliteit voorbij te streven. Ook in de onderhavige bubblegrunge-niche doen ze weer goed mee: Lillix, Fefe Dobson maar vooral Skye Sweetnam. En Avril Zelf, natuurlijk. Toch ook weer een beetje Noorvrouwen, dus.

Lillix - "What I Like About You"
Martijn heeft natuurlijk soort-van-best-wel-een-beetje gelijk met zijn commentaar op de lompe eenvormigheid van het songmateriaal in dit genre; ik noem het ook niet voor niks bulldozerpop hè. Gelukkig doen de meiden ook allemaal, verplicht lijkt het wel, een jaren tachtig cover; misschien leuk voor een apart bonusZIPje later. Hier dus Lillix (niet al te succesvol West Coast (British Columbia dus!) damespunkpopkwartetje) met een Echt Liedje, de powerpop / zingende drummers-klassieker van The Romantics. Ook hier weer keurig quasi skinny tie historisch verantwoord met Farfisa solo; die mondharmonica uit het origineel is natuurlijk "like so whatever...". Komt uit het Disney Lindsay Lohan-vehicle Freaky Friday, je ziet haar dan ook prominent terug in de video. Zo'n drumstel wil ik ook!

Fefe Dobson - "Don't Let It Go To Your Head"
Nog een Canucky also ran, uit Toronto. Goed liedje dit. Ze zingt iets te rrriot girrl eager naar mijn smaak, maar het refreintje is weer grootsch genoeg, dank u zeer. En, bijzonder listig, de gevreesde Nickelback (uit Hanna, Alberta) post-chorus "yeaheah"-valkuil wordt vermeden ten gunste van een welgemeende "ohwohw". Wijze les is echter wel dat op een gipsblok (laat staan een toiletpot!) gaan zitten tijdens het refrein niet erg bevorderlijk is voor je charisma. Of zou het een eskimo-referentie zijn die alleen die dekselse Canadezen snappen?

Skye Sweetnam (foto boven) heeft ook een flinke scheur voor zo'n klein madammeke. Ze had een paar jaar geleden iets van een cult status onder teenpop-afficionados meen ik me te herinneren (niet dat dat verder heel veel te betekenen heeft in the bigger scheme of things, natuurlijk), maar ik kan me niet aan de indruk onttrekken dat de verwachtingen omtrent haar succes groter waren dan het tot nu toe uitpakt, haar (internationale) carrière lijkt een beetje als een nachtkaars uit te gaan. Jammer, want vooral haar debuut Noise From The Basement is bijna all killer, no filler qua songs en met extra harde gitaren bovendien, dus dit is maar een bescheiden selectie uit veel meer lekkers (zie ook vorige post voor de clip van "Billy S."):

Skye Sweetnam - "I Don't Really Like You"
Een terugkomende associatie bij veel van deze liedjes is voor mij toch ook King's X: De tegen de nu-metal aanschurkende trampoline groove, die tokkelriff vóór het refrein, de koortjes, het algehele soort van heavy poppy-heid. Ze is vast nog gristelijk ook.
Skye Sweetnam - "Shot To Pieces"
Die, ahum, 'dubbele basdrum' is zoo leuk, je ziet als het ware die twee wijsvingers beurtelings op het toetsenbord neerdalen... \m/
Skye Sweetnam - "Hypocrite"
Ik bedoel, wederom moeilijk te horen hier, maar daar in het refrein, dat is toch een gitaargeluid waar vijftien, twintig jaar geleden iedereen die niet John Sykes heette, op de goede manier van in z'n broek zou hebben gedaan? Zou Skye een heimelijke Zweedse death metal-fetish hebben? En ja, ze zingt inderdaad "Avril-lite"; check die tekst!
Skye Sweetnam - "Number One"
Maar goed, ik kan het wel stug popmetal blijven noemen en er allerlei metal- en powerpopreferenties met de haren bijslepen, het valt allicht niet te ontkennen dat punkpop eigenlijk vaak een beter passend label is. Van Green Day, Blink-182 en Sum 41 (zeer typische Canadese exponent wederom, met hun clevere hiphop- en metalpastiches) is het immers een verrekt kleine stap naar de roze/zwarte suikerspinpunk van Skye en Avril. Het gaat mij simpelweg om het 'kleine meisjes met grote gitaren'-gevoel.

Avril Lavigne - "Runaway"
Goede (en heel erg bekende) suikerspinnen behoeven geen krans. "Ben ik nou zo goed of ben jij zo slecht?", zei het refrein tegen het couplet; dat refrein is dan wel weer afgekeken van The Veronicas' "4ever", maar die hebben natuurlijk hun hele ding aan L'Avril te danken, zoals eigenlijk iedereen die hier de revue passeert. Fijn toch dat Mrs. Sum 41 haar emo-neigingen van de vorige plaat heeft overwonnen en gewoon weer lekker aan het bulldozerpoppen is geslagen op het raak getitelde The Best Damn Thing; van trouwen word je nou eenmaal gelukkig :) En zo'n drumstel wil ik oo-hook!

Sum 41 - "Motivation / Raining Blood" (live @ Rock 'n'Roll Hall Of Fame)