Vorig weekend twee avondjes live american roots music. 's Zaterdags in Pacific Parc het debuut van basmaatje Leo K. als Sgeurvretert. Na weken- zoniet maandenlange voorpret in het oefenkot aangaande afgeragde vingertoppen, knappende bassnaren en 'dit-is-toch-wel-mijn-op-één-na-leukste-bandje' kwinkslagen was het dan eindelijk zover: Met de voltallige LakSup posse present bleek al snel dat er geen woord gelogen was over hoe goed dit combootje wel niet is. The Sgeurvreters spelen vuige, ziedende sixties r&b & r&r met weinig akkoorden, veel tempo en volle overgave. Ooh-wee baby! Nadat onze eigen 'Rude' Danny eindelijk de PA aan de praat had gekregen, dwong van acquit af de staccato monomanie van gitarist M. Huurdeman de aanwezigen tot een onvoorwaardelijk 'voetjes van de vloer', broeder S. deed ondertussen achteloos Lester Butler herleven, drummer Paul hield de vaart er meedogenloos swingend in op zijn prachtige klassieke Gretsch-kit, het bier tierde weliger dan menigeen uiteindelijk lief bleek te zijn maar we genoten vooral met volle teugen van de welhaast van pret uitelkaar spattende Arno, die me later toevertrouwde zijn danig in het oog springende choreografie te hebben afgekeken van Bo Diddley's genaaldhakte sidekick! Maar ook voor een heuse Spinal Tap-pose draaide hij zijn inmiddels weer bruut ontvelde bloederige hand niet om. Na een stief uurtje was de koek alweer op, het had nog zeker dubbel zolang mogen duren van het dolenthousiaste publiek. Gaat dat zien, allen, satisfaction guaranteed!
De volgende dag zo fris als een hoentje op naar Zwolle voor het nu al meestbesproken concert van het jaar. Het bleek zoals verwacht een uiterst vermakelijke exercitie in surrealisme: Een veehal vol foute linedancers ("Thank God I'm A Country Girl"), regionale danwel VIP dagjesmensen ("I Will Always Love You"), een grote afvaardiging van de roze brigade ("9 To 5"), en schichtig om zich heen kijkende alt.americanistas die ik waarschijnlijk binnenkort ook weer bij Wilco en The Sadies mag begroeten ("The Grass Is Blue"). Om het bizarro world-gevoel helemaal af te maken droeg mijn zich van zijn ziekbed losgerukte vaderlief de hele avond zijn ter plekke aangeschafte roze cowboyhoed-met-glittervlinder ("leuk voor de carnaval") en was buddy Buddy zwaar in zijn nopjes met het al net zo roze Dolly rompertje voor zijn halfjaar oude dochtertje Ella. Ook ik vond het shirt waar ik vantevoren vurig op hoopte, u raadt het al, roze met glitters. En de show? Van mij had het nog wel wat meer over the top gemogen, eerlijk gezegd. Drie bluegrassnummers was al meer dan ik had durven dromen, maar eigenlijk was het vooral mooi om te voelen hoe het hele circus (mijn persoonlijke hoogtepunt: Dolly in paarse glitterjurk neemt een turquoise Flying V-lookalike ter hand voor "Turn, Turn, Turn"; quite a sight, zeg nou zelf?) onvermijdelijk toewerkte naar "9 To 5". Was het gelipsynct? Geen idee, daarvoor zaten we te ver weg, maar eigenlijk deed het er ook niet toe, het kippenvel en de jolijt waren er niet minder om. Halverwege grapten we inderdaad al over het hoge Joop van der Ende/Albert Verlinde-gehalte, maar tjonge, dit had ik toch van z'n leven niet willen missen. Of ik er de volgende keer weer 65 euro voor neertel en of The Sgeurvreters-voor-nop niet minstens zo leuk waren is een ander verhaal...
En voor de naysayers, Dolly kan best een aardig moppie fingerpicken met haar Nine Inch Nails; brace yourselves:
Maar dit is natuurlijk helemaal as good as it gets, uit de musical The Beauty & The Beast: Country Style!:
No comments:
Post a Comment