Tja, wat moet je hier nog van zeggen? Eén van de meest gelauwerde platen van vorig jaar, en terecht. Dikke vette vieze barrock'n'roll met schuimbekkende quasi-intellectuele praatzang. De liedjes zijn van een constanter en hoger nivo dan op de ook al bepaald niet misselijke voorganger Separation Sunday (hoewel "Stevie Nix" toch wel mijn favoriete 'daar-moet-op-geheadbanged-worden-hi-ha-ho' nummer blijft), des te knapper daar het eigenlijk één grote opeenvolging van clichés betreft. Live valt het helemaal pats-boem op zijn plaats, zo mocht ik vorige maand ervaren in het knusse zweethok op de eerste verdieping van Paradiso. Meer Slobberbone dan Springsteen, zo blijkt al snel. "There is so much joy in what we do up here!", gilt de gelukzalig grijnzende zanger Craig Finn uit naar het net iets te hippe (lees: nauwelijks bewegende) publiek. No shit, wat een heerlijk zootje ongeregeld is het: De ene na de andere barnburner wordt de zaal in geslingerd, evenals ettelijke biertjes, sigaretten en briefjes van tien. Als tegen het einde de bassist en gitarist ook nog eens een poging ondernemen om de klassieke If You Want Blood...-pose aan te nemen kan ik er niet meer onderuit: Dit was het beste wat ik in járen zag in de concertzaal en tjonge, als het goed wordt gespeeld gaat er wat mij betreft nog steeds niets boven Amerikaanse drie akkoorden r&r. En die plaat, ja, die is er natuurlijk alleen maar nóg beter van geworden. Mijn microhoogtepuntje: Die brakende left-channel-only transistorgitaar in het coda van "Same Kooks".Maar deze is ook goed:
The Hold Steady "Chips Ahoy!"
No comments:
Post a Comment