Gay Pride in Birmingham, England6. Anaal Nathrakh – Hell Is Empty And All The Devils Are Here
Wat doe je als je net de plaat van je leven hebt gemaakt? 'Het' nog eens dunnetjes over, natuurlijk, and good on ya, lads! Hell Is Empty And All The Devils Are Here is een staaltje zelfherhaling van Bad Religion-achtige proporties, de "Lone Gone Lonesome Blues" voor Eschaton's "Lovesick Blues". Hoewel... veel nummers klinken aanvankelijk toch nog wéér een stuk gelikter dan voorheen, het gaat regelmatig ("The Final Absolution"!) gevaarlijk de ge-airbrushte kant op van good old Fear Factory of zelfs Dimmu Borgir ten tijde van Death Cult Armageddon (AN-fähige titel zonder meer); prima bands allebei hoor, maar van the 'Thrakh verwacht je toch wat meer dan hyperblast from the past retro-futurisme. Gelukkig wordt er meestal binnen een minuutje wel weer netjes in hartverwarmende anaalnathrakh-de-gekstûûhhh stijl orde op zaken gesteld. Zo begint "Shatter The Empyrean" zowaar als latter day Killing Joke, totdat de vocal performance of the year-trofee weer voor een jaartje langer wordt veiliggesteld op Dave Hunt's nachtkastje; wat een verademing ten opzichte van die gaapverwekkende neverending Anselmo-screamalike competitie van de Amerikaanse metalbroeders. AN logenstraft wat dat betreft m'n minachting voor vocalen en drums in de metal, want ik kan toch ook moeilijk ontkennen dat bijvoorbeeld de botte bass/crash-salvo's in die goddelijk doormodulerende riff op het einde van het couplet van "Shatter The Empyrean" of de secuur geprogrammeerde hihat-dynamiek in het intro van "Lama Sabachthani" geen meerwaarde opleveren. Maar goed, die laatste staat dan ook in dienst van een riff die mij bijkans toeschijnt als de platoonse Idee van de black metal riff, zoals die van "Leprosy" (op 2:20) dat is voor death metal (qua black is trouwens Taake's "Nattestid Part I" ook een serieuze contender, waarmee we het deelnemersveld meteen maar beperken tot zes-achtsten tremolo picking riffs die je weldadig kamerbreed tegemoet spuiten als het slagaderlijke bloed uit een hoofdeloze torso). Afijn, laat ik er maar snel mee nokken, want de superlatieven schieten alweer rijkelijk tekort (godzijdank ben ik niet de enige met "het is als toen je voor 't eerst Slayer hoorde" zendingsdranggevoelens). En dat voor een plaat die toch net wat meer dipjes kent dan Eschaton, en een nieuwe "The Destroying Angel" staat er ook niet op, al komen bijvoorbeeld "Virus Bomb" en "Shatter The Empyrean" aardig in de buurt. Maar wel gewoon met twee rottende vingers in je aars de beste metalplaat van 2007, uiteraard.
Wat doe je als je net de plaat van je leven hebt gemaakt? 'Het' nog eens dunnetjes over, natuurlijk, and good on ya, lads! Hell Is Empty And All The Devils Are Here is een staaltje zelfherhaling van Bad Religion-achtige proporties, de "Lone Gone Lonesome Blues" voor Eschaton's "Lovesick Blues". Hoewel... veel nummers klinken aanvankelijk toch nog wéér een stuk gelikter dan voorheen, het gaat regelmatig ("The Final Absolution"!) gevaarlijk de ge-airbrushte kant op van good old Fear Factory of zelfs Dimmu Borgir ten tijde van Death Cult Armageddon (AN-fähige titel zonder meer); prima bands allebei hoor, maar van the 'Thrakh verwacht je toch wat meer dan hyperblast from the past retro-futurisme. Gelukkig wordt er meestal binnen een minuutje wel weer netjes in hartverwarmende anaalnathrakh-de-gekstûûhhh stijl orde op zaken gesteld. Zo begint "Shatter The Empyrean" zowaar als latter day Killing Joke, totdat de vocal performance of the year-trofee weer voor een jaartje langer wordt veiliggesteld op Dave Hunt's nachtkastje; wat een verademing ten opzichte van die gaapverwekkende neverending Anselmo-screamalike competitie van de Amerikaanse metalbroeders. AN logenstraft wat dat betreft m'n minachting voor vocalen en drums in de metal, want ik kan toch ook moeilijk ontkennen dat bijvoorbeeld de botte bass/crash-salvo's in die goddelijk doormodulerende riff op het einde van het couplet van "Shatter The Empyrean" of de secuur geprogrammeerde hihat-dynamiek in het intro van "Lama Sabachthani" geen meerwaarde opleveren. Maar goed, die laatste staat dan ook in dienst van een riff die mij bijkans toeschijnt als de platoonse Idee van de black metal riff, zoals die van "Leprosy" (op 2:20) dat is voor death metal (qua black is trouwens Taake's "Nattestid Part I" ook een serieuze contender, waarmee we het deelnemersveld meteen maar beperken tot zes-achtsten tremolo picking riffs die je weldadig kamerbreed tegemoet spuiten als het slagaderlijke bloed uit een hoofdeloze torso). Afijn, laat ik er maar snel mee nokken, want de superlatieven schieten alweer rijkelijk tekort (godzijdank ben ik niet de enige met "het is als toen je voor 't eerst Slayer hoorde" zendingsdranggevoelens). En dat voor een plaat die toch net wat meer dipjes kent dan Eschaton, en een nieuwe "The Destroying Angel" staat er ook niet op, al komen bijvoorbeeld "Virus Bomb" en "Shatter The Empyrean" aardig in de buurt. Maar wel gewoon met twee rottende vingers in je aars de beste metalplaat van 2007, uiteraard.
No comments:
Post a Comment