TOP2007! #11: Bad Religion

De middelbare school van de oerleden van BR: El Camino Real High School, Woodland Hills, Los Angeles

11. Bad Religion – New Maps Of Hell

Toen ik van het jaar maar eens mijn top 10 platen aller tijden bij mekaar ging verzinnen, bleek tot mijn eigen verbazing maar liefst een kwart van de top 20 uit Amerikaanse punk/hardcore te bestaan: Hüsker Dü (New Day Rising), NoMeansNo (Wrong; Noordamerikaanse hardcore, soit), Bad Brains (Rock For Light; man, alleen bij de gedachte aan die plaat begin ik al te schuimbekken) en dus de Ramones en Bad Religion. Vreemd, ik zag mezelf nooit als uitgesproken punkliefhebber, and, you know… grow up! Het ding is, ik geloof professor Graffin nog steeds alsof ik een 15-jarige puistenkop ben. Die emotionele voordracht, die vastberaden hese stem die desalniettemin voortdurend op breken lijkt te staan... niemand kan slogans zo integer voor het voetlicht brengen als hij, ik bedoel: Uit zijn mond klinkt 'rectilinear' dus gewoon als 'ik hou van je'. Vaak weet ik niet eens precies waar hij het over heeft (ik ben niet zo’n tekstenluisteraar en zeker niet als er harde gitaren in de buurt zijn die de aandacht opeisen), maar het klinkt altijd overtuigend, en dat is genoeg. Tenminste, als de rest ook allemaal ‘klopt’ op de desbetreffende Bad Religion plaat en dat was de afgelopen tien jaar toch een beetje problematisch, eigenlijk haalde alleen The Process Of Belief (2002) het topniveau van de Suffer t/m The Gray Race-periode (1988-1996). Maar nu mag dus ook New Maps Of Hell in de BR-eregalerij. Afvinken maar: De gratuitous oozin’ aahs ("Brothers, help me sing, yeah!"), de wall of sound gitaren, de classic rock solos, de ‘woordige’ teksten, de too prog for punk drumpartijen van Brooks Wackerman (broertje van een Zappa drummer tenslotte; hoor die bridge eens in "Dearly Beloved"), het complete arsenaal overbekende stijlfiguurtjes (te veel om op te noemen; zo probeer ik me altijd voor te stellen hoe de jongens in het oefenhok zitten en dan wéér een einde voor zo'n nummer moeten bedenken: "Doen we takketakke-takketakke-takketakke-takketakkeBOEM, takketakke-takketakkeBOEM of gewoon BOEM?"; en die openingsriff van "Requiem For Dissent" moeten ze toch al mínstens vijf keer eerder gebruikt hebben...) en bovenal de onmiskenbaar Californische popliedjes met bijna té perfecte Refreinen, want al die ‘punkplaten’ die ik hierboven noem? Ben je gek, allemaal powerpop, natuurlijk :-) De one-two punch in het midden van de plaat is te mooi om uit elkaar te trekken, zo dus:

MP3 "Dearly Beloved"
MP3 "Grains Of Wrath"