Monday night death metal night vorige week in de kleine zaal, even bijschakelen is het wel. Commander uit Beieren mag om half acht aftrappen voor een mannetje of tien, elf… gasten, misschien die Wagneriaanse introtape toch nog eens heroverwegen. De bassist heeft bovenstaand shirt aan, blijkbaar is er een Zuid-Duitse broederband op het werkelijk lumineuze idee gekomen om zich te vernoemen naar Neerlands grunttrots Martin Van Drunen (Pestilence, Hail Of Bullets). Hulde, en een erg strak shirt bovendien. Jammer van de saaie beard metal...One Man Army &The Undead Quartet is de nieuwe band van de voormalige zanger van The Crown en zou kunnen worden afgedaan als volstrekt anonieme Zweedse melodeath, ware het niet dat ze een Malmsteen in schaapskleren in de gelederen hebben. Ik sta me toevallig recht voor zijn neus af te vragen wat zo’n autistische kale kantoorklerk in godsnaam in een metalband te zoeken heeft, als hij kalm naar voren loopt, zijn linkerbeen op de monitor zet, zijn gitaar kaarsrecht omhoog op dat linkerbeen en… ach, kijk zelf maar. Memorabele riffs ho maar, maar dit is ook wel eens leuk, bij ieder nummer reikhalzend naar zo’n shredtastic solo uitzien.
Van Krisiun heb ik weinig gezien. De laatste plaat van deze Braziliaanse blasturbeerders heet niet voor niets Southern Storm: Een tropische tornado wervelt door de arme kleine zaal, en niet alleen sonisch. Zoals gebruikelijk ben ik geposteerd voor de gitarist, maar al snel wordt de blik noodgedwongen verlegd naar de favela circle pit, waarvoor de niet (vrijwillig) participerende toeschouwers zelfs onder het soundboard nog nauwelijks veilig zijn, het is echt bukken voor je leven. Enkele hermanos uit het gevolg van Krisiun, ofschoon voortdurend getooid met een gulle Ronaldinho-lach en uitermate behulpzaam voor de talrijke stofhappers, toveren de zaal om tot een Uruguayaans strafschopgebied; een heerlijk liefde & oorlog sfeertje, zoals het hoort bij metal. Ondertussen buffelen de drie gezichtsloze broertjes/neefjes op het podium onverstoorbaar door hun op de goede manier ultramonotone brute death metal repertoire heen, niet zo hypnotiserend als Nile eerder dit jaar, daarvoor was de afleiding ook gewoon te groot, maar potverdorie, vet zat hoor. Met name het machinegeweerintro van “Bloodcraft” bezorgt me koude rillingen.
Unleashed, dat (zoals u inmiddels begrepen had) met Entombed, Dismember en Grave de Big Four van de klassieke Zweedse death metal vormt, heb ik dertien jaar geleden voor het laatst gezien, maar van dat optreden kan ik me maar bar weinig herinneren omdat ze toen zo collegiaal én oerstom waren om het voorprogramma te laten verzorgen door het destijds op volle Slaughter Of The Soul-oorlogssterkte om zich heen maaiende At The Gates. Blijkbaar zijn ze dus nogal hardleers, want ook vanavond wordt het gekkenhuis van Krisiun niet geëvenaard door Johnny Hedlund en zijn noormannen-van-stavast (“Greetings, warriors of the Netherlands!”). Daar is het zaalgeluid fors debet aan, want op een totaal niet matchende mix van alleen-maar-kick-en-nauwelijks-snaredrums en punchloze ‘holle’ gitaren is het lastig polkaën, terwijl Unleashed’s lekker simplistische boer’n death het daar wel vooral van moet hebben. Niet zo vreemd dus dat juist het black metalachtige "Black Horizon" van de laatste plaat het hoogtepunt van de set wordt, al is de titelsong met zijn crowd pleasende refrein ("the order is to kill/fire at will/hammer battalion... unleashed!") natuurlijk ook een dikke neo-klassieker van "Death Metal Victory"-kaliber. Aan de jongens zelf lag het dan ook zeker niet, de wisselvalligheid op plaat wordt alle-dertien-goed op het podium en Hedlund is een veteraan-frontman met een prachtig vikinghoofd die het publiek gemakkelijk om zijn vinger windt, met de bierdoop-uit-hoornkelk als ultiem moment van verbroedering. Toch benieuwd wie ze de volgende keer weer gaan meenemen als 'opwarmertje'.
Unleashed - "Hammer Battalion"
No comments:
Post a Comment