Las Vegas16. Rilo Kiley – Under The Blacklight
Mijn persoonlijke grootste verrassing van het jaar, want eerder werk kon me nooit zo boeien; hoogste tijd voor een herkansing dus. Bij een deel van de indie-incrowd hebben ze het dan ook verbruid met deze retrosoftpop-vrijage (probeer je een ménage à trois voor te stellen tussen Fleetwood Mac, Liz Phair en Spargo) maar zulke mooie liedjes (alle elf op één na goed!) ten dienste van Jenny Lewis die zich onverschrokken door de bonte stoet van jangle pop, blue-eyed-soul-met-theremin-solo, faux-disco, alt.country en indierock heenschmiert, ja, dat wil wel hoor. Natuurlijk, de houdbaarheidsdatum moet nog blijken, maar voorlopig blijf ik nog wel even aan het lachen met bijvoorbeeld die overdreven gechokete crash bekkens aan het eind van “The Moneymaker”, en de rehabilitatie van de Miami Sound Machine (om nog maar te zwijgen van de gospelkoor-met-harp bridge) bij wijze van “Dejalo” is mindboggling en onweerstaanbaar:
No comments:
Post a Comment