Bulldozerpop: Disney Class Of 2008

Miley & Minnie

Op 8 september trapte Hiram's neverending b-pop feuilleton af, en alsof de duivel ermee speelde kwam de dag erna de Disney Girlz Rock 2 compilatie uit. Daarop staan nogal wat min of meer gevestigde namen zoals Vanessa Hudgens, Ashley Tisdale, Hilary Duff, Aly & AJ en uiteraard Miley Cyrus & Hannah Montana (= 1 & dezelfde, voor de niet-Jetix-kijkers onder u), en lang niet alles rockt hard genoeg (de Cheetah Girls zijn nota bene vertegenwoordigd met een cover van Lionel Ritchie's "All Night Long"!), maar het is een fijne verzamelaar met een paar toekomstige brat rock heldinnen in de hoofdrol. Datzelfde geldt voor de soundtrack van de musicalfilm Camp Rock van begin dit jaar en ook die van Another Cinderella Story mag er wezen; beide titels getuigen overigens van gezonde zelfspot bij Disney. We stellen u voor aan Walt's class of 2008, vers uit het ei:

DEMI LOVATO
Geboren: 1992, te Dallas.

Next big thing, zoals gezegd. De ster van de hitfilm (in de VS tenminste) Camp Rock, samen met de inmiddels volgens mij in Nederland ook doorgebroken Jonas Brothers. Helaas, dat zijn jongens, dus die tellen niet mee. Met hen schreef Demi haar zojuist verschenen debuutplaat Don't Forget vol en ze toerden ook al samen. Voor volgend jaar staan Camp Rock 2 en haar eigen tv-show Mollywood op de rol, maar voorlopig kunnen wij wel weer even vooruit met haar knallende nieuwe langspeler. Ze heeft trouwens ook de ideale pedigree voor een glanzende bulldozercarrière: Haar moeder was cheerleader van de Dallas Cowboys én country zangeres.

"Get Back": Dé bulldozer-hit van het moment. Vocaal heeft Demi niet alleen de melisma-tierelantijntjes van Xtina, maar vooral ook Het (licht hysterische) Luchtalarm. Speciale aandacht voor de trade mark 'demi'-handschoentjes.

"La La Land": De opener van Don't Forget verwijst naar de founding mothers van het genre, The Go-Go's (wier drummer Gina Schock tussen haakjes ook de lekkere titelsong van Miley Cyrus' laatste plaat Breakout schreef) en heeft curieuze prog-invloeden in de solo's en de drums in het coda. "Who said I can't wear my Converse with my dress?" You go girl!

"Gonna Get Caught": Het moet gezegd, ze hebben op Don't Forget wel een beetje beknibbeld op de popmelodieën, ten gunste van hoog & hard van de toren blazende, ietwat platte overrompelrock à la Marion Raven. Demi heeft dan ook al verklaard 'geen bubblegum-fan' te zijn... yeah right. Hier gelukkig wel ruim voldoende poppigheid aanwezig, al is het inderdaad bijna meer AOR dan teen, zoals wel vaker in het bulldozergenre (TOR?). Iets zegt me dat Aly & AJ ook wel raad zouden weten met dit nummer.

"Who Will I Be?": Van de Camp Rock soundtrack. Had best op Don't Forget gemogen, al was het maar vanwege de pre-chorus.

"Party": Trappelzakboogie.

"Don't Forget": Even geduld, maar dan komt 'ie ook goed binnen hoor, die Smashing Pumpkins-explosie... Damn, YouTube is weer eens spelbreker. Ik beloof plechtig: Vóór de kerst een flinke zak mp3tjes, of twee.

SELENA GOMEZ
1992, Grand Prairie, Texas via NYC.

De nieuwe nieuwe Miley. Hartsvriendin van Demi, met wie ze zelfs een YouTube-kanaal heeft waarop ze samen gezellig een potje gaan zitten Miley-tje (terug)pesten; en ook on screen, als rivaliserende zangeres Mikayla, had Selena al beef met Hannah Montana in de gelijknamige tv-show. Ze speelt de hoofdrol in Another Cinderella Story en zou wel eens dé nieuwe grote ster kunnen worden. We hebben het natuurlijk nog lang niet over Miley-esque proporties, maar ze lijkt wat meer pizzazz te hebben dan haar toch iets braver toeschijnende maatje Demi, die ook nog eens de wet van de remmende voorsprong tegen heeft. In de zomer van 2009 doen ze samen de double lead vehicle Princess Protection Program, dus dat belooft een leuke battle of the bulldozerbabes te worden. Haar aankomende debuutplaat gaat volgens Selena over "rocking out, having a good time all the time, no serious stuff." Helemaal goed!

"Cruella De Vil": Terug te vinden op zowel de 101 Dalmatians soundtrack (2007) als Disney Girlz Rock 2. Een beetje lomp, maar wel lekker, en zo hoort het.

"Tell Me Something I Don't Know": Van de Cinderella soundtrack (waaraan ze ook nog de licht Braziliaans getinte clubbanger "Bang A Drum" bijdraagt), met net genoeg extra gitaren aan het einde van het refrein om voor b-pop te mogen doorgaan, en hoe leuk is die "budda-oh"-hook?

KSM
1991-1993, Burbank, California.

Eigenlijk ook meer class of 2009, dit powerpunkpoppende kwintet Go-Go-tjes-in-de-dop, nog in het pre-YouTube stadium (op dit interessante fanmade (?) 'meet the band'-station na) en pas MySpace lid sinds begin vorige maand. Zo onbekend zelfs dat ik ze 'officieel' als 'bulldozerpop' heb kunnen taggen op Last FM :) Voorlopige output: Eén veelbelovend liedje op Girlz Rock 2 ("Hero In Me", met vooral een erg fijn drie keer quasi over de kop modulerend refreintje en gang vocals) en één preview clip van een ander ("Distracted"), allebei te horen op hun MySpace. Ik zeg: In de gaten houden.

TIFFANY GIARDINA
1993; NYC.

"No Average Angel": Ze heeft in ieder geval een goeie teenpopnaam, en net als Demi & Selena (en de Veronicas) Italiaans bloed, voor wat het waard is. Dit liedje komt ook weer van de Another Cinderella Story soundtrack en heeft één mooie hook.

MEAGHAN JETTE MARTIN
1992; Las Vegas.

"Too Cool": De t.A.T.u. / Veronicas-nieuwe-stijl / electro / Eurotrash / transistorgitaarknaller van de Camp Rock soundtrack. In de clip, een scène uit de film, ook veel screen time voor goody two shoes Demi Lovato, die het duidelijk niet haalt bij "too cool for my dress" blond bitch Meaghan. Op haar website streamt ze trouwens ook nog een leuk liedje, "For That I Hate You". Maar nu snel allemaal gaan oefenen op die gepatenteerde "Too Cool" schouder-uit-de-kom move!

De kans lijkt me overigens vrij groot dat de meeste van deze dames in Nederland niet of nauwelijks op de radar zullen verschijnen, maar dat mag de pret niet drukken natuurlijk.

Cast Of Camp Rock - "We Rock"

Nutteloze Lijstjes #3: Lauwste Hip Hop Gerelateerde Lykke Li Woordgrappen

1. "Gettin' Lykke With It"
2. Lykke Li Cool J
3. "Lykke Lykke Lykke can't you see, somehow your words just hypnotise me"
4. Lykke Li DAS EFX
5. "Lykke-Py-Py"
6. "Lykke down the barrel of a gun"
7. "How you Lykke me now?"
8. Slykke Rick
9. "It da Lykks baby, it's da Lykks"
10. Schoollykke-Li
11. "It's Lykke to rock around to rock around it's Lykke Lykke Lykke Lykke!"

En nu jullie!

Run DMC - "Proud To Be Black" (let op @ 0:10)

Lykke Li @ Paradiso

Ik geef de bulldozermeisjes de schuld, maar de laatste tijd word ik nogal moe van 'alternatief'. Neem Lykke Li. Ze is Beth Gibbons (kopje thee op het podium) met street dance moves. Ook een flinke scheut Roísín Murphy dronken nachtvlinder d'r bij, maar toch ook een beetje Scandinavisch bleu. Een blinde kon vanavond merken dat ze pas écht los gaat op de liedjes met een dikke groove, met als hoogtepunt het KRS-ONE intermezzo (whoop-whoop!) in "Complaint Department", kippenvelmomentje voor mij én haarzelf. Maar bijvoorbeeld ook "I'm Good I'm Gone" en sowieso het laatste kwartier van het optreden doen de hoofden z'n best bobben. Eigenlijk een beetje zoals Robyn begin dit jaar, die ook vooral moest hebben van de ferme klappen van live drums met minimale overige begeleiding. Alleen is zij veel verder qua liedjes, performance en écht doen wat je leuk vindt. Kappen dus met die indietronische omfloerstigheden, Lykke, en gewoon lekker gaan funken met een stelletje hippe danceproducers. De laatkomers (stijf uitverkocht) kunnen op 6 december in de herkansing als ze in de grote zaal komt spelen, als ik me de poster goed herinner. Leuk trouwens hoe je in het rookhok van Paradiso recht onder het podium van de bovenzaal staat. Bonkig.

Lykke Li - "Can I Kick It?" (live in London 2008)

Dinsdag 23 september

Leuke danwel vervelende bijkomstigheid van de modderige Zweedse gitaarsound is dat je de aanslag van de plectrum (de zogenaamde attack) amper hoort; de gitaar klinkt immers al vaneigens, dus dat geeft een hoop geluidsvervuiling. Als je dan, zoals bijvoorbeeld in Grave's "Stained By Hate" (voorwaar, Amazon previewt precies het goede fragmentje), zo'n mooie kale doch troebele riffdarstellung gebruikt om je liedje mee vlot te trekken, is het slechts gissen naar de BPM totdat de drums ineens hit-the-ground-running-stijl uit de lucht komen vallen. Erg amusant voor de eerste paar keer dat je zo'n liedje hoort. Volgens mij ben je in dit soort gevallen als drummer live puur afhankelijk van visuele aspecten (kijken naar de hand van je gitarist) om goed in te vallen, tenzij je monitormix echt top notch is, en dan nog. Waarschijnlijk volgt de gitarist gewoon de drummer zodra die invalt in plaats van andersom. De definitierijke ping-ping van ride bekkens valt in Zweedse death metal dan ook vaak beter dan de tsj-tsj van de hihat, vanwege het contrast met en het houvast geven aan het gitaarwerk.

Gary Louris en Mark Olson hebben voor het eerst sinds The Jayhawks' Tomorrow The Green Grass weer samen een album opgenomen, Ready For The Flood, en tot eenieders groot plezier komen ze ook nog spelen in de Melkweg op 3 december. The Jayhawks heb ik maar één keer gezien, in Tivoli ten tijde van Sound Of Lies (net zo goed als z'n twee voorgangers in mijn boekje). Olson was al vertrokken en Louris maakte een loei van een powerpopplaat om maar luid en duidelijk met het brave countryrockverleden te breken. Stoer kauwgomkauwend werkte hij zich door de prachtige set heen, een groot contrast met het vriendelijke solo-optreden afgelopen zomer in de kleine zaal van Paradiso (stampvol ondanks de 30 graden buiten), waar hij monter babbelend probeerde zoveel mogelijk Jayhawks-klassiekers in het hem gegeven uur te proppen, naast wat liedjes van zijn halfgelukte soloplaat Vagabonds. Wij mochten de Olson-partijen zingen. Hopelijk nemen ze een band mee in december, maar ik denk het niet. Toch blij als een kind dat ik ze nog samen op een podium mag gaan zien. Overigens, als ik even mag heiligschenden: Ryan Adams is mij liever dan Gram Parsons, en dat gold ook altijd voor The Jayhawks ten gunste van Poco, maar ik draai de laatste tijd erg veel oude Poco LPs (Cantamos, A Good Feeling To Know, From The Inside, de titelloze tweede-ling) en ben inmiddels toch een klein beetje aan het twijfelen gebracht. Een heel klein beetje.

I've Seen The Future Of Bulldozerpop & It's Name Is Demi Lovato

Now playing, and it's HUGE! Of we er blij mee moeten zijn is een tweede; later meer, zonder meer.

Maandag 22 september

Bij een niet nader aan te duiden postorderbedrijf bestelde ik een hele tijd terug één van de beste platen van het jaar, Grand Magus’ Iron Will op gatefold vinyl, alsmede digipak re-issues van de Darkthrone klassiekers Under A Funeral Moon, A Blaze In The Northern Sky en Transsylvanian Hunger; die had ik schandalig genoeg nog steeds alleen maar op tape en als mp3tjes, dus het was al een tijdje de hoogste tijd voor een upgrade. De Grand Magus plaat bleek net uitverkocht, vandaar dat ik er lang op moest wachten. Vorige week arriveerde het pakketje eindelijk. Iron Will heeft geen klaphoes, maar er zit een mooie grote poster bij van de lelijke hoes (zie boven; ik dacht steeds dat het een draak was, maar volgens de vrouw is het een 'enge wolf'; mooi, eentje voor op de werkplek dus, naast Anneke van Giersbergen) en het vinyl heeft glitterspikkeltjes! Nog veel beter: Het Darkthronetrio is per abuis op gelimiteerde (2000 ex.) picture disc toegestuurd… Ik heb besloten dit meevallertje maar eens zonder bezwaard gemoed voor lief te nemen, in het verleden ben ik immers al vaak genoeg gen%$id met online bestellingen (verkeerde platen, beschadigde hoezen, plotseling drastisch verhoogde portokosten, mispersingen). Niet door dit bedrijf overigens, maar dat is dan hullie bad deze keer.

De openingstrits van Withered’s Folie Circulaire zou zomaar eens het mooiste nonstop metalkwartiertje van het jaar kunnen zijn. Momenteel schrijft alleen Leviathan mooiere huilriffs op de grens van black metal en gotische My Dying Bride-doom. De Amerikanen zijn echt ver op de Noren aan het uitlopen inmiddels. Ik kan er nog steeds met mij hoofd niet bij dat de woedende tristesse van Massive Conspiracy Against All Life aan het brein en de handen van een Californiër is ontsproten.

Anaal Nathrakh - Carter The Unstoppable Sex Machine mash-up.

Deze week begint eindelijk het concertseizoen weer: Woensdag naar het hippe noorvrouwtje Lykke Li, die in de voor haar inmiddels veel te kleine bovenzaal van Paradiso moet aantreden en donderdag Nile, Grave, Severe Torture en Omnium Gatherum in Patronaat. Belphegor trok zich een paar maanden geleden al terug, maar nederdeathmetaleredivisionist Severe Torture is een misschien nog wel betere vervanger, al had ik de over the top show van de Oostenrijkers graag een keer willen meemaken.

Van de week is Earl Palmer is overleden, en met hem ook een beetje the Big Beat. Vorig jaar blogde ik nog een prematuur hagiografietje bijelkaar voor de grootste klassieke rock ‘n’ roll drummer. Rust zacht Mr. Earl, ik zal er nog eens een extra gesyncopeerd roffeltje uitgooien binnenkort.

Mijn moeders verwarming is van de maand geserviced door de vader van de Brabantse spits van Real Madrid, die vroeger bij mij in de omgeving woonde en bovendien bij dezelfde club voetbalde als ikzelf. Ze heeft gezellig met hem gekletst over vrúeger en vertelde me trots dat hij liefst twee keer van haar toilet gebruik heeft gemaakt, waarvan één keer met de deur halfopen! Kijk daar doe je het nou allemaal voor, mijn weekend kon in ieder geval niet meer stuk.

(Dit is mijn eerste 'bewust informele blogpost', zoals het eigenlijk ook bedoeld is op een weblog, zeg maar. Vanaf nu wil ik dat vaker gaan doen, tenzij ik héél veel "To yourself, Hiram"-reacties ga krijgen. Of eigenlijk maakt dat ook niet uit. Ze zijn gemakkelijk te herkennen aan de titel, dus als je het niks vindt, in het vervolg gewoon maar skippen, hè. Bovendien gaan mijn random thoughts 80 procent van de tijd toch ook gewoon over muziek (en die andere 20 over voetbal), dus zoveel maakt het niet uit. Binnenkort in ieder geval weer gewoon wat bulldozermeisjes, en ik ben ook bezig mijn recentelijk heftig opgelaaide liefde voor Judas Priest onder waardige woorden te brengen; I'll be back.)

Bulldozerpop: Aly & AJ

Alyson Renae en Amanda Joy Michalka zijn Californische christenDisneyzusjes uit het boekje, die momenteel als Aly & AJ hard aan de weg timmeren in de grotemensenwereld van hun vaderland. Ze mochten begin dit jaar al op tour met America's sweetheart Hannah Montana/Miley Cyrus, met wie ze een voorkeur voor seventies hardrock blijken te delen (al moet gezegd dat de definitieve versie van deze KISS klassieker al een jaartje of vijftien op naam staat van Toad The Wet Sprocket); zelfs Grand Funk kreeg al een Cow Belles-stijl peroxide-makeover.

"Chemicals React": Van biologie hebben ze niet veel begrepen (Charles Darwin is in ieder geval niet uitgenodigd op hun feestje), maar home schooling heeft Aly "Chemicali" & AJ in ieder geval prima bijgebracht hoe je een ambachtelijke bulldozerknaller in elkaar zet, want deze zelfgepende single uit 2006, afkomstig van debuutalbum Into The Rush, is de stijl in optima forma. De samenzang, met die ene hese stem, doet af en toe wat aan Indigo Girls denken (laat ze het asjeblieft niet horen...), maar goed, dan ga je het waarderen om dingen waar het eigenlijk niet om gaat, want BOOOOOOMMMMM wat een deurdozerrefrein, gewoon, na 25 seconden intro, wat nou couplet? Meer hooks dan een winkel is visbenodigdheden en dikke bonus punten voor de bellbottoms, al helemaal als die gebruikt worden om het refrein mee in je gezicht te schoppen. Nickelback "yeaheah": Check.

"Bullseye": De producers van A&A draven soms net wat te ver door qua drukke beats en andere electronische tomfoolery, maar dit nummer heeft beslist iets lekker sassy/bubbly/bouncy-s, als een tiltende flipperkast. Misschien komt het omdat de twee volgende nummers op Insomniatic (2007) "Closure" en "Division" heten, maar dat basloopje in het couplet heeft toch een vrij hoog "Blue Monday"-gehalte, niet?

"Like It Or Leave It": Ook weer zo'n leuk ritmisch r&b-achtig triolengeintje, wat op zich niet hoog scoort op de schaal van bulldozerfähigheid. De "like it or love it or leave it"-hoeklijn is ondeugend en zelfs beetje eng in een Prussian Blue kind of way.

"If I Could Have You Back": Duet voor grommende gitaren en op hol geslagen autotuner; en óf het werkt!

"Jingle Bell Rock": Veel duidelijker kun je het niet krijgen, gitaarmuurpop. Dit heeft dus echt veel potentie als je het mij vraagt, maar het klinkt helaas als een haastklus die ze zelf niet heel erg serieus namen, als je naar de drums en de gitaarsolo luistert. Toch graag even uw aandacht voor de prachtige harmonyvocals aan het begin van het tweede couplet, na de gitaarsolo. Mijn tolerantie voor kerstliedjes is overigens waarschijnlijk onevenredig hoog vanwege jarenlange vrijwillige blootstelling aan 1940/50s pop, country en bluegrass, dus mijn excuses voor eventuele afgezakte broeken.

"Greatest Time Of Year": Nog meer "joy to the world". Je kan zeggen wat je wil, bijvoorbeeld dat ze geen traditionele schoonheden zijn (zelfs borderline trailer trash, zo u wilt), niet echt kunnen dansen en in het algemeen te weinig X-factor bezitten, maar die "Chemicals React"-stijl seventies danwel nineties glam/hardrock setting met kikvorscamerapositie staat ze gewoon er-rug goed.

Rekwisiete 1980s cover tot besluit:

Sneeuwschuiverpop: Lillix, Fefe, Skye & Avril

De oplettende bloglezer zou inmiddels hebben kunnen opmerken dat ik een enigszins onverklaarbaar zwak heb voor musicerende Canadezen: Kathleen Edwards, Rush, The New Pornographers, Neil Young, Voivod, The Band, Into Eternity, Shania Twain, Sloan, de lijst is werkelijk schier eindeloos. Als ik even mag generaliseren, het lijkt vaak alsof de noorderburen een wat meer clevere vorm van popmuziek brengen dan Amerikanen, alsof ze er eerst heel grondig over nagedacht hebben wat nou eigenlijk de essentie van een bepaald genre is om vervolgens de Amerikaanse grondleggers keurig netjes en zonder veel poeha in kwaliteit voorbij te streven. Ook in de onderhavige bubblegrunge-niche doen ze weer goed mee: Lillix, Fefe Dobson maar vooral Skye Sweetnam. En Avril Zelf, natuurlijk. Toch ook weer een beetje Noorvrouwen, dus.

Lillix - "What I Like About You"
Martijn heeft natuurlijk soort-van-best-wel-een-beetje gelijk met zijn commentaar op de lompe eenvormigheid van het songmateriaal in dit genre; ik noem het ook niet voor niks bulldozerpop hè. Gelukkig doen de meiden ook allemaal, verplicht lijkt het wel, een jaren tachtig cover; misschien leuk voor een apart bonusZIPje later. Hier dus Lillix (niet al te succesvol West Coast (British Columbia dus!) damespunkpopkwartetje) met een Echt Liedje, de powerpop / zingende drummers-klassieker van The Romantics. Ook hier weer keurig quasi skinny tie historisch verantwoord met Farfisa solo; die mondharmonica uit het origineel is natuurlijk "like so whatever...". Komt uit het Disney Lindsay Lohan-vehicle Freaky Friday, je ziet haar dan ook prominent terug in de video. Zo'n drumstel wil ik ook!

Fefe Dobson - "Don't Let It Go To Your Head"
Nog een Canucky also ran, uit Toronto. Goed liedje dit. Ze zingt iets te rrriot girrl eager naar mijn smaak, maar het refreintje is weer grootsch genoeg, dank u zeer. En, bijzonder listig, de gevreesde Nickelback (uit Hanna, Alberta) post-chorus "yeaheah"-valkuil wordt vermeden ten gunste van een welgemeende "ohwohw". Wijze les is echter wel dat op een gipsblok (laat staan een toiletpot!) gaan zitten tijdens het refrein niet erg bevorderlijk is voor je charisma. Of zou het een eskimo-referentie zijn die alleen die dekselse Canadezen snappen?

Skye Sweetnam (foto boven) heeft ook een flinke scheur voor zo'n klein madammeke. Ze had een paar jaar geleden iets van een cult status onder teenpop-afficionados meen ik me te herinneren (niet dat dat verder heel veel te betekenen heeft in the bigger scheme of things, natuurlijk), maar ik kan me niet aan de indruk onttrekken dat de verwachtingen omtrent haar succes groter waren dan het tot nu toe uitpakt, haar (internationale) carrière lijkt een beetje als een nachtkaars uit te gaan. Jammer, want vooral haar debuut Noise From The Basement is bijna all killer, no filler qua songs en met extra harde gitaren bovendien, dus dit is maar een bescheiden selectie uit veel meer lekkers (zie ook vorige post voor de clip van "Billy S."):

Skye Sweetnam - "I Don't Really Like You"
Een terugkomende associatie bij veel van deze liedjes is voor mij toch ook King's X: De tegen de nu-metal aanschurkende trampoline groove, die tokkelriff vóór het refrein, de koortjes, het algehele soort van heavy poppy-heid. Ze is vast nog gristelijk ook.
Skye Sweetnam - "Shot To Pieces"
Die, ahum, 'dubbele basdrum' is zoo leuk, je ziet als het ware die twee wijsvingers beurtelings op het toetsenbord neerdalen... \m/
Skye Sweetnam - "Hypocrite"
Ik bedoel, wederom moeilijk te horen hier, maar daar in het refrein, dat is toch een gitaargeluid waar vijftien, twintig jaar geleden iedereen die niet John Sykes heette, op de goede manier van in z'n broek zou hebben gedaan? Zou Skye een heimelijke Zweedse death metal-fetish hebben? En ja, ze zingt inderdaad "Avril-lite"; check die tekst!
Skye Sweetnam - "Number One"
Maar goed, ik kan het wel stug popmetal blijven noemen en er allerlei metal- en powerpopreferenties met de haren bijslepen, het valt allicht niet te ontkennen dat punkpop eigenlijk vaak een beter passend label is. Van Green Day, Blink-182 en Sum 41 (zeer typische Canadese exponent wederom, met hun clevere hiphop- en metalpastiches) is het immers een verrekt kleine stap naar de roze/zwarte suikerspinpunk van Skye en Avril. Het gaat mij simpelweg om het 'kleine meisjes met grote gitaren'-gevoel.

Avril Lavigne - "Runaway"
Goede (en heel erg bekende) suikerspinnen behoeven geen krans. "Ben ik nou zo goed of ben jij zo slecht?", zei het refrein tegen het couplet; dat refrein is dan wel weer afgekeken van The Veronicas' "4ever", maar die hebben natuurlijk hun hele ding aan L'Avril te danken, zoals eigenlijk iedereen die hier de revue passeert. Fijn toch dat Mrs. Sum 41 haar emo-neigingen van de vorige plaat heeft overwonnen en gewoon weer lekker aan het bulldozerpoppen is geslagen op het raak getitelde The Best Damn Thing; van trouwen word je nou eenmaal gelukkig :) En zo'n drumstel wil ik oo-hook!

Sum 41 - "Motivation / Raining Blood" (live @ Rock 'n'Roll Hall Of Fame)

Bulldozerpop: Marion Raven

We doen even een blokje zwaar verslavende aalgladde meidenmetalpop, gewoon, omdat er immers niet zo héél veel leukere dingen bestaan op dit ondermaanse en vreemd genoeg toch lang niet iedereen daar van op de hoogte schijnt te zijn.

Marion Raven (website; MySpace) is een Meat Loaf-meisje met een schattig Scandi/Disney/teenpop verleden. Waar haar M2M-maatje Marit Larsen tegenwoordig tintelfrisse ABBAesque indiefolkpop maakt (Nieuwe single! Nieuwe plaat dit najaar!! Nieuwe invloeden: Gillian Welch, Dolly Parton & Alison Krauss!!!), is Raven van de onverbiddelijke quiet/loud shock & awe bulldozerpop: Monsterlijke gitaarmuren en dito hooks maken over-the-Céline-Dion-top-goth-power-metalpop zoals alleen de Noorvrouwen dat kunnen. Ik ben groot fan. Filmpjes!

"Break You": Deze orkaankracht is nauwelijks navoelbaar in YouTube-format. Mijn favoriete detail in dit nummer is de switch naar The Big Rock Ride Cymbal halverwege het refrein. In jaren tachtig videoclips werd van de drummer verwacht dat hij op deze momenten met zijn stok naar de camera wees, onderwijl zijn beste rock face uit de kast halend. Chad Smith doet een hele mooie in RHCP's clip voor "Dani California" (op 2:47); als je Tommy Lee heette, deed je het zo.

"Heads Will Roll": Nog 'n Mötley Crüe momentje, dit keer letterlijk middels een gastbijdrage van Nikki Sixx. Duidelijk gevalletje van 'quasiNINindustrialsoftcockrockchique'.

"Get Me Out Of Here": Powerpop mash-up: Orgeltje van de Cars, openingsriff van Urge Overkill's meer dan geniale "Sister Havana".

"Here I Am": Carrie Underwood doet Evanescence. Mooie harmony-vocals-met-zichzelf à la Kay Starr in het refrein. Minder mooie Nickelback rip-off na de bridge.

"Set Me Free": Even zwaaien naar Alanis in de pre-chorus allemaal, en vervolgens weer snel bukken voor de zessnarige bomaanval.

"Falling Away": 1980s popmetal met een 1990s gitaarmuur.

Zo heb ik nog wel een kwartetje of wat onweerstaanbaar hard rockende jongedames in de aanbieding, maar poeh hey, dit is voorlopig wel weer even genoeg pixelated 128kbps gerinkel-de-kinkel voor één blogpost; bovendien hebben de jongens van Google Ads me inmiddels ook genadeloos ontmaskerd ("Meet Sexy Local Gay Men"). Later meer, inclusief een compilatieZIPje, want zoals gezegd, YouTube blijft behelpen. Hier vast een teaser voor de volgende aflevering:

Skye Sweetnam - "Billy S."

Nutteloze Lijstjes #2: Favoriete (ex-) Judas Priest-leden

1. K.K. Downing
2. Rob Halford
3. Glenn Tipton
4. Les "Feathertouch" Binks
5. Simon Phillips
6. Scott Travis
7. Ian Hill
8. Dave Holland
9. Alan Moore
10. John Hinch
11. Tim "Ripper" Owens
12. Al Atkins

Fun fact: Kenneth Downing, Jr. kreeg zijn bijnaam op een vroege Priest tour in Denenmarken, van een lokale vrouwelijke fan die zijn echte voornaam niet kon uitspreken. Ik stel voor dat we die nieuwe '10' van FC Twente vanaf nu dan ook maar KK Perez noemen.

"Mr. Downing is primed & ready on a Sunday - oooooowww...":

De Hammers Of Misfortune Street Team Komt Naar Je TOE Deze Najaar

Terwijl de rest van het internet peentjes zweet over de vers gelekte nieuwe Metallica (die zowaar niet onaardig klinkt, zo op het eerste gehoor), moeten wij hier uw aandacht toch even vestigen op de twee nieuwe pareltjes die ons knuffelbandje Hammers Of Misfortune zopas voor de zwijnen wierp. Over twee maanden komt de langverwachte dubbelelpee uit, of zoals de band het noemt, 'een split met zichzelf'. De twee teasers klinken ondanks enkele bezettingswisselingen (waaronder een nieuwe zanger) nog onmiskenbaar als de Hammers van The August Engine en The Locust Years, al vermoed ik mede op basis van het concept, de pasticheuze hoezen (Hawkwind? Ramases?) en de tracklists dat sommigen onder ons hun prog-o-meter weer even wat bij zullen moeten stellen (de Opeth-invloeden lijken er niet minder op geworden, getuige "Rats Assembly"). De productie lijkt ook niet noemenswaardig anders of beter, maar uiteraard stellen we dat oordeel beter uit tot we het vinyl in huis hebben. Het titelnummer van de tweede plaat is in ieder geval alvast prachtig, luister maar:

MP3 Hammers Of Misfortune "Rats Assembly" (album: Fields)

MP3 Hammers Of Misfortune "Church Of Broken Glass" (album: Church Of Broken Glass)