Dinsdag 23 september

Leuke danwel vervelende bijkomstigheid van de modderige Zweedse gitaarsound is dat je de aanslag van de plectrum (de zogenaamde attack) amper hoort; de gitaar klinkt immers al vaneigens, dus dat geeft een hoop geluidsvervuiling. Als je dan, zoals bijvoorbeeld in Grave's "Stained By Hate" (voorwaar, Amazon previewt precies het goede fragmentje), zo'n mooie kale doch troebele riffdarstellung gebruikt om je liedje mee vlot te trekken, is het slechts gissen naar de BPM totdat de drums ineens hit-the-ground-running-stijl uit de lucht komen vallen. Erg amusant voor de eerste paar keer dat je zo'n liedje hoort. Volgens mij ben je in dit soort gevallen als drummer live puur afhankelijk van visuele aspecten (kijken naar de hand van je gitarist) om goed in te vallen, tenzij je monitormix echt top notch is, en dan nog. Waarschijnlijk volgt de gitarist gewoon de drummer zodra die invalt in plaats van andersom. De definitierijke ping-ping van ride bekkens valt in Zweedse death metal dan ook vaak beter dan de tsj-tsj van de hihat, vanwege het contrast met en het houvast geven aan het gitaarwerk.

Gary Louris en Mark Olson hebben voor het eerst sinds The Jayhawks' Tomorrow The Green Grass weer samen een album opgenomen, Ready For The Flood, en tot eenieders groot plezier komen ze ook nog spelen in de Melkweg op 3 december. The Jayhawks heb ik maar één keer gezien, in Tivoli ten tijde van Sound Of Lies (net zo goed als z'n twee voorgangers in mijn boekje). Olson was al vertrokken en Louris maakte een loei van een powerpopplaat om maar luid en duidelijk met het brave countryrockverleden te breken. Stoer kauwgomkauwend werkte hij zich door de prachtige set heen, een groot contrast met het vriendelijke solo-optreden afgelopen zomer in de kleine zaal van Paradiso (stampvol ondanks de 30 graden buiten), waar hij monter babbelend probeerde zoveel mogelijk Jayhawks-klassiekers in het hem gegeven uur te proppen, naast wat liedjes van zijn halfgelukte soloplaat Vagabonds. Wij mochten de Olson-partijen zingen. Hopelijk nemen ze een band mee in december, maar ik denk het niet. Toch blij als een kind dat ik ze nog samen op een podium mag gaan zien. Overigens, als ik even mag heiligschenden: Ryan Adams is mij liever dan Gram Parsons, en dat gold ook altijd voor The Jayhawks ten gunste van Poco, maar ik draai de laatste tijd erg veel oude Poco LPs (Cantamos, A Good Feeling To Know, From The Inside, de titelloze tweede-ling) en ben inmiddels toch een klein beetje aan het twijfelen gebracht. Een heel klein beetje.