Black Mountain @ Melkweg

Bij aanvang van het bijna uitverkochte optreden in de Oude Zaal vertelt Black Mountain zanger/gitarist/bandleider Stephen McBean het publiek dat dit het laatste loodje van de Europese tour is en dat ze ‘stoked’ zijn om na zo’n lange tijd weer in Amsterdam te spelen, maar pas bij de hypnotiserende toegift “Bright Lights” gaan echt alle remmen los (ofschoon, het blijven Canadezen, dus al te freakaristiek wordt het nooit), verandert de ‘k’ in een ‘n’ en de spa blauw in rode wijn, stroboscoopje erbij, goede tijden. Wel jammer dat ik in de volle zaal de verkeerde kant heb gekozen: Een maatje bolderkar vintage houten toetsenbordbakbeest staat vooraan het podium opgesteld en ontneemt mijn zicht op de gehele ritmesectie. Heel veel spectaculairs valt er eigenlijk ook niet te zien, want ja, een klein beetje moe schijnen ze wel toe, de retropsychrockers uit Vancouver. Zangeres Amber Webber, die vorig jaar met mede-BM’er Joshua Wells nog een fijne spacey folk noir plaat uitbracht als Lightning Dust, is niet echt de sprankelende, mysterieuze of anderszinsbegoochelende frontvrouw waar ik op gehoopt had, zeker niet met nog vers in het geheugen het prachtige maar veeels te korte optreden van zielsverwante Jesse Sykes vorige week als opener voor Martha Wainwright (ook geweldig) in Paradiso. Vanavond moeten we het doen met een doorsnee zwijgzaam sikkeneurig maar toch ook wel weer schattig indie-madammeke wiens outfit het midden houdt tussen een slobbertrui en een tank top, als u zich daar iets bij voor kunt stellen. Ondanks dit alles toch welzeker een zéér vet concert; qua tremelozwangere, soms letterlijk schaapachtige zang (dat is een compliment) en tamborijnspel laat Webber immers geen steek vallen, en de rest van de band is ook gewoon erg lekker bezig. De nieuwe plaat In The Future is dan misschien wel wat constanter dan het debuut, onbetwist hoogtepunt van de avond zijn toch duidelijk de rug-aan-rug gespeelde zwaar stonerrockende oudjes “Don’t Run Our Hearts Around” en vooral “Druganaut”. Want. Flagrante stilistische dwalingen in de geschiedenis van de metal: Ze zijn talrijk, zowel muzikaal alsook kledings- en haardrachtsgewijs (en soit, menigeen zal het genre an sich als zodanig wensen af te doen), maar één van de meest pijnlijke/vermakelijke is toch wel funk metal; deze zoals gebruikelijk hilarische post op Metal Inquisition zegt alles. Maar was het nou eigenlijk wel zo’n slecht idee? Stel je voor dat iemand ze in 1989 even had uitgelegd dat ze niet Van Halen met Level 42 moesten combineren, maar Led Zeppelin met Stevie Wonder. Of beter nog, Black Sabbath met The Meters:

Black Mountain - "Druganaut" (live 2008)


Jesse Sykes & The Sweet Hereafter - "Hard Not To Believe" (live 2008)