Ver Heen

Ik ken mensen die er al weken wakker van liggen, maar woensdag is het dan eindelijk zover: Plant & Krauss in de Bijlmer bierhal! Sinds het begin van de toer afgelopen maand in de V.S. verschijnt de ene na het andere lovende recensie en de setlist liegt er dan ook niet om (qua Zep uiteraard "The Battle Of Evermore", maar ook "Black Dog", "Black Country Woman" en "Levee"), evenals de begeleidingsband. Niet in het minst omdat, behalve producer T-Bone Burnett, ook meestergitarist Buddy Miller er deel van uitmaakt, de geboren sideman wiens solo-albums en duoplaten met vrouw Julie (luister hier) tussen de bedrijven door niets minder zijn dan het textbook voor hoe moderne country hoort te klinken.

Op YouTube staat een drietal live-uitvoeringen van vorig jaar oktober, en wel mét Marc Ribot die helaas niet mee is op toer. La Krauss staat er nog wat statisch en onwennig bij met die kekke laklaarsjes en haar zoals altijd stonede Andrea Pirlo-blik (al lijkt me dopegebruik in bluegrass-scene, ondanks die naam, toch een stuk minder wijdverbreid dan in het Italiaanse voetbal). Zo stapt ze soms keurig in bluegrass-stijl weg van de microfoon (ook al staan er hier wél meerdere) om met gevouwen handjes naar de andere solist te luisteren; en hóe lief zijn die steelse gilletjes op het eind van "Gone, Gone, Gone"! Verder maakt Plant een goeie grap aan het begin van "Black Dog" en kan Burnett het niet laten om na afloop van "Please Read The Letter" nog even een goat te throwen ( \m/ ) tijdens het buigen. Ribot... heerscht.

In deze versie van "Gone Gone Gone" uit Later... van vorig week lijken Alison's heupen al wat losser geraakt, maar is ook het spel wat rommeliger en de samenzang niet spot on. Ze speelden daar ook "I'm A One Woman Man", mijn bij-voorbaat-favoriet op de setlist en bovendien een goed excuus voor een audiovisueel Johnny Horton-kaasplankje, want van hem is het origineel. Horton, vooral bekend van zijn latere folkpop hit "The Battle Of New Orleans", staat namelijk in mijn alltime rockabilly lijstje minimaal in de top 5, en wel hierom:

Johnny Horton - "I'm A One Woman Man" (het 'geheim' van dit nummer is, net als bij "Honky Tonk Man", de perfect geshuffle-timede slapback, maar check vooral ook het geweldige teruglopende gitaarloopje van Grady Martin aan het begin van het refrein; overigens, voor nog meer Horton-gerelateerde full frontal n00de shellac-p0rn zie hier):


Johnny Horton - "Honky Tonk Man"


Johnny Horton - "I'm Coming Home"


Johnny Horton - "Honky Tonk Hardwood Floor"