Sean Costello

Als liefhebber van, ahum, witte blues moet ik toch even melding maken van het verscheiden van Sean Costello, wat mij volledig ontgaan was als ik niet dat ene woordje had gespot hierzo; bepaald geen Jeff Healey-achtige mediatoestanden, nee. Ik ontdekte Costello ooit min of meer per ongeluk bij die goeie ouwe bieb op de Prinsengracht in Amsterdam, waar ik zijn debuutplaat in de fonotheekbakken tegenkwam. Nu zat ik op dat moment (ca. 1997) zo’n beetje op het hoogtepunt van mijn rockabilly-fase (inclusief vetkuif, loafers-met-witte-sokken en bowling-shirt-met-Paladins-Million-Mile-Club-patch) en de hoes van Call The Cops (uitvoerenden: Sean Costello & His JiveBombers) was voor mij ruimschoots voldoende om hem ongehoord mee naar huis te nemen. Het bleek geen rockabilly dus maar witte Chicago blues (hoe-ketak-kehoe-ketak-ke) met gelukkig vooral ook méér dan genoeg hitsige vuige jump (kadoeng-kadoeng-kadoeng) om spontaan van te gaan jiven en wailen. En dat alles door een blaag van 16, waarvan ik voetstoots en nogal vooroordelend aannam dat het een Bostoniaanse Ier was, ook weer vanwege die hoes (die met dat rode gordijn iets vaags Mighty Mighty BossToniaans had) en vanwege zijn naam natuurlijk. Nu vrat ik destijds (en eigenlijk nog steeds) alles wat naar jaren veertig en vijftig zweemt, en Costello opereerde eigenlijk ook gewoon in het geliefde straatje van Paladins, Drippin' Honey, Red Devils en ook wel G-Love, dus ik heb de tape-jes van Call The Cops en ook opvolger Cuttin’ In (2000, misschien nog wel beter dan het debuut) aardig beige gedraaid, en heb Call The Cops later zelfs nog 'afgeschreven' voor een paar gulden bij de bieb gescoord. Moanin’ For Molasses (2002) heb ik ook nog eens gedownload en zo te horen en te lezen ging Costello (die overigens in Philadelphia werd geboren en stierf als inwoner van Atlanta) in zijn laatste jaren ook wat meer de kant van New Orleans, funk en soul op. De oorzaak van zijn dood op 15 april jl. in een hotelkamer te Atlanta is nog niet bekend, hij kwam in ieder geval één dag tekort om zijn 29e verjaardag te mogen vieren. En wat zou de hotelmanager gezegd hebben toen ze hem vonden.... "call the cops"? RIP Sean Costello.

(heb tijdens het rondsnuffelen nog een geweldig nieuw gitaarforumnerds-woord geleerd: Stevie Ray Vaughan-abees)

Mooi spul weer op Joetjoep, om te beginnen een prachtig bewijs van Costello's affiniteit met de 1940s, een klassieker:
Sean Costello - "The Hucklebuck" (Live Antwerpen 2007)


En ook één van m'n favoriete Al Green nummers blijkt geen brug te ver en maakt meteen de algemene waarheid inzichtelijk dat als je iemand als door een kip bezeten op De Één met het hoofd naar achter ziet bewegen, hij/zij ontegenzeggelijk da Funk wéét:
Sean Costello - "I'm A Ram" (Live New York 2006)


Meer, meer, MEER! And somebody call the rock 'n' roll doctor...
Sean Costello - "Hard Luck Woman" (Live New York 2006)