tararaBOEMdiejee

Na lang dralen heb ik een paar weken terug toch maar eens de stoute schoenen aangetrokken en werk gemaakt van een nieuwe set-up voor m’n drumkit, namelijk met de floor tom recht voor de snare, zo’n beetje tussen hihat en bass in. Bij m’n rechterhand ontstaat hierdoor een zee van ruimte voor het op standje allerlaagst & waterpas afgestelde ride bekken, en de crash staat, enigszins provezorisch, midden op de basdrum gemonteerd, daar waar normaal gesproken de hoge toms zitten; die heb ik nu dus inmiddels helemaal afgeschaft in mijn streven naar creatief minimalisme. Die ene floor tom is in feite namelijk toereikend genoeg voor fills en eerlijk gezegd houd ik ‘m dan nog voornamelijk in ere om af en toe eens fijn uit dat schier onmisbare hersenloze junglepunkabilly-vaatje te kunnen tappen; fills schmills! Een zeer functionele, doch vrij weinig gebruikte techniek voor het maken van een fill (of beter, een dynamische overgang) is bijvoorbeeld een eenvoudige bass/crash (danwel bass/halfgeopende hihat) combinatie op het eind van de maat; door het ontbreken van de traditionele snare-backbeat klinkt het immers al snel als een ‘echte’ break, en zo kan, vaak met een goedgeplaatste snare als startschot, een kind de was doen. Toch is het zoals gezegd nogal een ongebruikelijke move, het komt misschien soms zelfs wel over als een 'fout'. Toen ik dit truukje laatst zelf gebruikte in de studio, zei de producert bij het terugluisteren meteen: “Zal ik er daar maar ff een snare-tje bijprikken?”, waarop ik hem met handen en voeten duidelijk moest maken dat ik het toch echt zo bedoeld had… Gelukkig sprong de bassist bij door te zeggen dat hij het óók wel “een typisch Hiram-dingetje” vond :-) Hoe dan ook, het geeft mij wel een beetje die rudimentaire dweilorkesttamboer-basdrum-met-bekken-erbovenop-vibe, en het heeft ook wel iets "kijk eens mama, zonder handen!" stoers.

Het is lastig (lees: ik heb geen zin) om er zo even wat zonneklare voorbeelden bij te zoeken, (al schieten me nu spontaan "Shatter The Empyrean" en "My Name Is Jonas" te binnen), maar een opperbest gevalletje van bass/crash-happy (de coupletten!), bijna volledig tom-loos, creatief minimalistisch drummen hoorde ik vanmiddag op de iPod langskomen, en dat nog wel in een genre dat bekend staat om zijn power fills; schrikt niet, want het begint nogal in de hondenfluitjesregionen:

Judas Priest - "All Guns Blazing"