Leo en ondergetekende vormen dan wel de ritmesectie van een kuntrie-bandje, voor één gat zijn we niet te vangen, dus gisteren reisden we per spoor af naar de Domstad voor de opening van de Duitse themaweek aldaar, genaamd Mitte Bitte. Op het menu stonden achtereenvolgens modern klassiek, vrije jazz en digital hardcore.
Een mopje Stockhausen kan ik zeker wel waarderen op z'n tijd, maar het voor mij onbekende Kontakte (voor percussie, piano en electronica) leek op voorhand toch wel zware kost voor een voorgerecht. Dat viel reuze mee, ik vond het erg fris en toegankelijk klinken, al was er wel steeds een klein rock 'n' roll stemmetje in m'n hoofd dat vroeg om wat meer show en tribune-opschuddend volume. De percussionist, een kruising tussen Ian Curtis en Mr. Bean, was hoe dan ook een genot om te aanschouwen; ik zou ook wel cimbalen met de achterkant van mijn stokken willen strelen for a living, en als onvoorwaardelijk liefhebber van de voetbediende hihat viel ik helemaal met de neus in de boter, want ook de pianist had er één tot zijn beschikking naast het klavier. Hij kan nog wel wat techniektips gebruiken, eerlijk gezegd :-) Maar mooi was het zonder meer.
Vervolgens ging het van theater Kikker naar het SJU Jazzpodium, een soort moderne beatkelder met een laag, golvend plafond en een op de één of andere manier erg prettig podium. Erdmann 3000 verblijdde ons met een begeesterde set moderne improv, waarbij gitarist Frank Möbus hoe langer hoe meer de show ging stelen met zijn bedrieglijk bescheiden, keyboard-achtige sound. De rollen in het combo waren niet zelden omgekeerd, in die zin dat de tenorsaxofonist, contrabassist en gitarist beurtelings de puls bewaakten, terwijl drummer John Schröder vooral druk bezig was om ieder gaatje dicht te roffelen met een gezonde minachting voor het basisritme. Dit werd nog eens grappig onderstreept door het gebruik van de muziekstandaards: Voor de melodici was het een traditionele spiekbriefjesdrager, voor Schröder een spontane toevoeging aan zijn instrumentarium. Het werkte allemaal bijzonder goed, wat mij betreft de beste act van de avond en ik baal dat ik uiteindelijk vergeten ben een 'Produkt' (zoals Möbus het aanprees) mee te nemen.
Achterin de zaal werd het tijdens het optreden van 'E3K' almaar rumoeriger van de rusteloze jongmenschen, die zich reeds verzameld hadden voor het kleine verhoginkje waarop Alec Empire aanstonds recalcitrant zou gaan staan wezen, en ja, ook wij waren, gecharmeerd van zijn laatsteling The Golden Foretaste Of Heaven, toch in de eerste plaats voor hem naar Utrecht gekomen. Empire speelde echter solo en in plaats van de duistere popliedjes van zijn nieuwe plaat, gebruikte hij vooral amorfe, beat- en vocaalloze klanken om zijn digitale haardkoorvuurtje op te stoken, een tactiek die maar gedeeltelijk werkte naar mijn smaak; de beste momenten waren toch die waarop er enigzins beatsgewijs op de onderbuik werd gericht, toonsculpturen boetseren blijkt niet Empire's sterkste kant. Waarbij aangetekend dat we er na een dik halfuur alweer jammerlijk vantussen moesten om nog een min of meer gristelijke trein te halen; wel nam ik voor thuis op de bank nog snel een J-noise mixceedeetje mee. Overigens komt Empire volgende maand mét zijn band the Hellish Vortex naar Den Haag, en wat betreft Mitte Bitte lijkt me de komende vrijdag wel wat, met de vertoning van Full Metal Village, een documentaire over het vermaarde Duitse metalfestival Wacken Open Air, en aansluitend nog wat noise-lekkers elders op het Utregse Stadtkulturfestival.
De credits voor de geile foto daarboven gaan naar Leo, die zich met gevaar voor eigen leven achter op het schavot van Herr Empire waagde; hulde!
Alec Empire - "On Fire"
No comments:
Post a Comment