Decrepit Death

Niet iedereen van mijn generatie zal het even grif toegeven, maar dat hele retrothrashgebeuren is natuurlijk gewoon keileuk (mijn favoriet is TOTAL WAAAAAAAAARbringer), en niet in de laatste plaats omdat het een goede aanleiding is om de oude (semi)klassiekers weer eens uit de kast te trekken. Nooit gedacht dat ik anno 2008 nog eens een druilerige zondag zou opzomeren met Moeilijke Tweede platen van bonafide rechter-rijtje-eerste-divisie-thrashklanten als Atrophy (opener "Puppies & Friends" nog steeds toppie) en Defiance (vette productie, apart drumwerk, ik had blijkbaar in 1990 ook al goede smaak :) ). Desalniettemin is het erg verfrissend als je voor de verandering een band tegenkomt die de teletijdmachine nu eens niet op '1988', maar op '1995' heeft geprogrammeerd: Decrepit Birth. De naam doet goregrind vermoeden, maar hun nieuwe plaat Diminishing Between Worlds is een verrassende hommage aan de 'klassieke' melodische, technische death metal zoals Death die perfectioneerde op Individual Thought Patterns en Symbolic. Twee jaar terug maakte Into Eternity ook al een dergelijke Schuldiner-aanbiddende langspeler (The Scattering Of Ashes), maar waar die Canadese band het vooral vanuit de power metal hoek benadert, wortelt Decrepit Birth (uit Santa Cruz) stevig in n00ties br00tal hakketakke techdeath. Minder liedjes met kop & staart en meer blastbeats dus dan Death, maar het gitaarwerk is prachtig plagiaristisch Chuckiësque (zelfs de gouwe ouwe “Leprosy”-riff wordt geciteerd in “Essence Of Creation”) en de kracht van de plaat, die bij vlagen ook wel Morbid Angel in gedachten roept, zit 'm toch echt in de talloze melodieuze riffjes en solootjes, niet in de stootkracht, en dat is een dappere keuze binnen dit genre. De sound is relatief organisch (je kunt de gitarist horen ‘overpakken’ tijdens de breakdowns), en de bas flappert zich, vertrouwd à la DiGiorgio, zo nu & dan naar voren in het geluidsbeeld. Groei-/zoekplaatje dat niet snel gaat vervelen en zelfs geregeld, dare I say… ontroert. Qua death ben ik sowieso weer even uit de brand: De nieuwe Dismember is de oude school beukplaat die ik vorig jaar node miste (hun gitaarsoundcheck in P3 vorige maand is mijn voorlopige concerthoogtepunt van 2008) en Portal’s Outré is aan de andere kant van het spectrum het over het hoofd geziene avantgarde-snoepje van 2007; alsof ze de zieke bonustracks van de laatste Morbid Angel aanelkaar hebben geplamuurd tot één loodzware ondoordringbare plak, uhm, kangaroestront.

Kitchen sink death metal, who'd've thunk it?
Decrepit Birth - "The Living Doorway"