Waarom weet ik eigenlijk niet eens meer precies, maar een jaartje of anderhalf terug geraakte ik verzeild in de wondere wereld van de polderflamenco en sindsdien speel ik her & der wel eens op mijn veredelde sinaasappelkistje samen met danseres E. en gitarist L. Naar flamenco luisteren deed ik nooit en doe ik nog steeds niet, dus er is vast van alles & nog wat mis met mijn spelenderwijs bijelkaarverzonnen techniek en stijl, maar ach, zolang het nog leuk ende leerzaam is (flamenco is ritmisch enorm gecompliceerd en dus uitdagend) en de reacties van medemuzikanten en toehoorders overwegend positief zijn, blijf ik nog wel even bijschnabbelen als kistjesmeppert. Bovendien heb ik met mijn paardenstaart, lange zwarte jas en Spaanse cowboylaarzen een serieus Antonio Banderas / El Mariachi-ding gaande (“Laat maar L., ik pak die gitaarkoffer wel!”), en ja, deze stoere viking houdt nou eenmaal wel van een verkleedpartijtje op z’n tijd.
Qua optreden is het een compleet ander circuit dan dat van een ‘gewoon’ rockbandje zoals ik gewend ben. Je komt op het soort van lokaties waarover Nico Dijkshoorn altijd zo ontzettend grappig schreef in het helaas ter ziele gegane voetbaltijdschrift JOHAN, bijvoorbeeld over de charmes van het lauwe frikandellen eten om half elf ’s ochtends in een snikhete kantine temidden van 25 schuimbekkende mongloïde G-voetballers. Zo speelden we al eens op een tentoonstelling in een tot café omgebouwde kerk; op een wijkfeest in een voormalig abattoir; in de groooooote zaal van de Haarlemse Philharmonie tijdens een nieuwjaarsbijeenkomst voor ambtenaren; en in Amsterdam op een Spaans thema-feest van een o-zo-typische grachtengordelbasisschool, waarbij de P.C. Hooft-flamenco outfitjes van de koters die van E. zelf ruimschoots overtroffen. Oh, en we repeteren doorgaans in een speeltuingebouwtje annex buurthuis onder toeziend oog van de lokale hangbejaarden en hun matig gedresseerde viervoeters, die reeds van acquit af bleken te kampen met een hardnekkige orale fixatie jegens de breeduitwaaierende jurk en mantón van E.
Afgelopen vrijdag mochten we ons ding komen doen in de kunstuitleen te Bergen: Artistieke types, tapas, wijn in plaats van bier, van dattum. Nou was het repeteren er, mede vanwege mijn dubbelgeklapte voetbalenkel, de laatste weken nogal bij ingeschoten en klonk het geheel mij toch echt iets té arty farty in de oren om er Voicst in het Patronaat voor te laten schieten, dus ik had al voorzichtig geprobeerd om voor deze keer maar eens mijn snor te drukken… doch dominatrix E. hield furieus heur poot stijf en je schijnt nou eenmaal te allen tijde de danseres te moeten volgen bij flamenco, dus hup, ik met frisse tegenzin en een hard hoofd toch maar mee naar het kunstenaarsdorp.
En natuurlijk was het toch gewoon wel weer erg leuk, al werd de voorstelling enigzins bemoeilijkt door de betonnen vloer, waardoor het voor L. & mij verdomde lastig was E.'s voetenwerk te kunnen horen. En dat terwijl de gastvrouw ons telefonisch nog zó had verzekerd dat het geen probleem zou zijn; ze had immers vantevoren het linoleum al even aan een deskundige akoestische test onderworpen middels twee (één was uiteraard volkomen futiel geweest) omgekeerde plastic bekers! Dit kleine ongemak, alsmede de daaruitvoortvloeiende, bepaald niet geringe fuck up van L. tijdens zijn colombianas pièce-de-résistance niettegenstaande werden we enthousiast onthaald en kregen zelfs veelvuldig las palmas in de lucht en de voetjes van el concreto; kunstenaars blijken een bijna net zo dankbaar publiek als lagereschoolkinderen. E. kreeg ook nog eens onbedoeld de lachers op haar hand door mij aan te kondigen als "eigenlijk een metaldrummer, maar dan met gevoel voor ritme", en ik des te meer door haar te corrigeren met "countrydrummer". "Alfredo Garcia", fluisterde ik de lieve schat van een gastvrouw in het voorbijgaan grijzend toe, toen zij bij wijze van dank ons ieder (u leest het goed) een volle koektrommel overhandigde en tijdens de afkondiging mijn naam bleek te zijn vergeten... godzijdank hadden de pre-show rode wijntjes hun uitwerking niet gemist.
Ook uit Bergen, het bewijs dat metaldrummers echt wel grappiger zijn dan countrydrummers:
Immortal - "One By One"
No comments:
Post a Comment