Laatst raakte ik per ongeluk en voor het eerst op een platenbeurs verzeild, in de Rijnhal te Arnhem. Ik dacht altijd dat platenbeurzen er waren voor de echte-echte verzamelaars (ik verkeer nog steeds in de “ik ben muziekliefhebber, geen platenverzamelaar”-ontkenningsfase) en dat het aanbod dus vooral wel uit onbetaalbare collector’s items zou bestaan. Moest dan ook erg lachen toen ik direct bij binnenkomst (Hiram: “Hey Johnnie!”; Johnnie: “Stil ‘es, ik moet ff goed opletten...”) een Rus (“Tomorrow I veal go to Düsseldorv”) met een vuistdikke stapel groene en paarse biljetten en met een gezicht als een oorwurm een paar honderd euro zag neertellen voor een nederbiet-singletje.
Maar tjonge, wat viel het mee met die prijzen! Uiteindelijk stond de teller stil op zo’n 60 platen voor gemiddeld nog geen drie euro het stuk. Topstuk: Don't Break The Oath van Mercyful Fate. Verder weer veel mooi-lelijke hoezen:
Maar tjonge, wat viel het mee met die prijzen! Uiteindelijk stond de teller stil op zo’n 60 platen voor gemiddeld nog geen drie euro het stuk. Topstuk: Don't Break The Oath van Mercyful Fate. Verder weer veel mooi-lelijke hoezen:
Met voorbedrukte handtekeningen:
Heren Riot: Wat is er zo 'metal' aan zeehonden?!
Drummers en malliots... strak plan:
Op de achterkant wordt het nog erger:
Leuk toch ook om terug te zijn in die onooglijke Rijnhal, waar ik mijn eerste hardrock-concert zag: AC/DC (voorprogramma Dokken) op 15 maart 1988, ik weet het nog steeds uit m’n hoofd. Als dertienjarig fanatiek headbangend onderdeurtje met het bandshirt tot ver over de knieën, werd ik destijds door de betonrockers nogal schattig gevonden. Zo ontwaarde ik een jaar of wat later in diezelfde Rijnhal eens halverwege een nummer van Anthrax tussen m’n haren door een cirkel van geknielde headbangers om mij heen. Bij AC/DC ontfermde een Amerikaanse militair on leave zich over me en nam me spontaan op de nek. Dat vonden de mensen achter hem minder cool, waarop het bijna tot een handgemeen kwam terwijl ik mij op eenzame hoogte nog steeds Angus zelve waande. Good times…
Tegenwoordig ga ik naar van die cultureel correcte concerten, van Arno Hintjens of Wir Sind Helden, bijvoorbeeld. Arno werd zelfs verantwoord genoeg gevonden door de personeelsvereniging van de Gemeente Haarlem, waardoor ik mij in het Patronaat omringd wist door een net niet meer comfortabel aantal collega's. Gelukkig had Arno’s naamgenoot Leo Konra AKA DJ Mr. Fine Wine mij op de gastenlijst gezet en mocht ik naast hem chillen op het backstage-balkon. Ik kende Arno H. (of Arno (B) zoals hij blijkbaar in Nederland ook bekend staat) alleen een beetje van TC Matic en had verwacht dat hij tegenwoordig meer van de chansons was, maar nee, het avant-scheurde er op los, vooral met dank aan het gierende Belew/Ribot-achtige gitaarwerk van Geoffrey Burton. Ik vond het erg goed, thx Arno K.!
De volgende dag Wir Sind Helden in een stampvol en dolenthousiast Paradiso. Het stroboscopische begin, met een snippet "Ode An Die Arbeit" en vervolgens "Endlich Ein Grund Zur Panik" was overrompelend. De pret was het grootst wanneer Arjan Ederveen lookalike Jean-Michel Tourette zijn keytar omgespte en de quasi-analoge synths-riffs ons tegemoet knetterden. Hoekig, catchy en grappig als Devo met een flinke scheut Neue Deutsche Welle. De Cure cover "Why Can't I Be You", ook helemaal goed. Wel jammer: Iets teveel ballads en midtempo vullers en géén "Geht Auseinander".
Ook gekocht op de platenbeurs:
Au Pairs - Come Again (live 1981)
Tegenwoordig ga ik naar van die cultureel correcte concerten, van Arno Hintjens of Wir Sind Helden, bijvoorbeeld. Arno werd zelfs verantwoord genoeg gevonden door de personeelsvereniging van de Gemeente Haarlem, waardoor ik mij in het Patronaat omringd wist door een net niet meer comfortabel aantal collega's. Gelukkig had Arno’s naamgenoot Leo Konra AKA DJ Mr. Fine Wine mij op de gastenlijst gezet en mocht ik naast hem chillen op het backstage-balkon. Ik kende Arno H. (of Arno (B) zoals hij blijkbaar in Nederland ook bekend staat) alleen een beetje van TC Matic en had verwacht dat hij tegenwoordig meer van de chansons was, maar nee, het avant-scheurde er op los, vooral met dank aan het gierende Belew/Ribot-achtige gitaarwerk van Geoffrey Burton. Ik vond het erg goed, thx Arno K.!
De volgende dag Wir Sind Helden in een stampvol en dolenthousiast Paradiso. Het stroboscopische begin, met een snippet "Ode An Die Arbeit" en vervolgens "Endlich Ein Grund Zur Panik" was overrompelend. De pret was het grootst wanneer Arjan Ederveen lookalike Jean-Michel Tourette zijn keytar omgespte en de quasi-analoge synths-riffs ons tegemoet knetterden. Hoekig, catchy en grappig als Devo met een flinke scheut Neue Deutsche Welle. De Cure cover "Why Can't I Be You", ook helemaal goed. Wel jammer: Iets teveel ballads en midtempo vullers en géén "Geht Auseinander".
Ook gekocht op de platenbeurs:
Au Pairs - Come Again (live 1981)
No comments:
Post a Comment