JANTJE-VAN-LEIDEN & THE DAP-KINGS @ PARADISO (kleine zaal)
Je moet maar durven: Een uur te laat (en na elven) beginnen, je in groten getale op komen dagen publiek ondertussen samengepropt op de trap laten wachten omdat je nog staat te soundchecken (ofzo), vervolgens je band een half uur alleen laten spelen (OK, dat valt nog weg te schrijven onder 'soultraditie') en als je dan eindelijk op het podium staat meteen maar bij ieder nummer een willekeurige jongen uit de zaal trekken om maar zo weinig mogelijk te hoeven zingen. Sharon Jones, aangenaam. O, en de monitors zijn ook kut, dus na een half uur peer je 'm gewoon weer de kleedkamer in. Sheesh, niet om 't één of ander, maar een stelletje rockende bleekscheten was al lang met een bierregen naar huis gebonjourd. Van de bewonderende funksoulbrothers & sisters echter geen onvertogen woord of geluid vernomen... Waarschijnlijk (en deels terecht) vanwege de onvoorstelbaar strakke en gewoon ronduit sensationele Dap-Kings, met ferme hand geleid door de gepornstachete bassist, die achteloos virtuoos doorbassend met de gitarist overlegt wat nu te doen (komt ze nog terug voor de toegift? is ze überhaupt nog in het gebouw?). Die gitarist kan trouwens prachtig met zijn ogen rollen als Mrs. Jones weer eens niet thuis geeft en ook de drummer ziet eruit alsof hij geen boeren- maar zuurkool op heeft vantevoren. De andere gitarist tovert ondertussen de hele tijd de aller-allerdroogst mogelijke James Brown gitaarloopjes tevoorschijn. Als Sharon vervolgens, na opnieuw een instrumentaal intermezzo van een kwartiertje, zowaar weer de mic heeft gevonden, vindt ze het nodig om toch maar even héél duidelijk te maken dat ze niet retro maar for real is; alsof het hier twee schier onverenigbare kwaliteiten betreft. En ondertussen wel stereo compatible op je LP hoes zetten... Maar wat een band, wat een band! Voor de heren is het inmiddels allemaal wel gangbare kost zo te lezen, en dan hebben ze ook nog Amy Winehouse begeleid op haar Amerikaanse tour. Zoals Jones zong in de o-zo-not-retro toegift: A little respect! Check it out y'all:
Sharon Jones & The Dap-Kings - Things Got To Get Better
AN EVENING WITH HARRY CONNICK, JR. @ WORLD FORUM THEATER (groooote zaal)
Andere retro-koek zondagavond: De foyer alleen al van het World Forum Theater in Den Haag is zonder overdrijven 10 keer zo groot als de bovenzaal van Paradiso. En trouwens, wat is dat toch voor iets raars, die high brow “Een avond met…”-formule; waarom nou nooit eens “An Evening With Anaal Nathrakh”? Goed, ik had in ieder geval me zondagse pak aangetrokken voor Harry Connick en zijn elf man sterke New Orleans Big Band en hoopte op fijne vooroorlogse jazz, misschien zelfs wel wat dikke funk en vooral ook een onontkoombare dosis good old fashioned crooner style star quality à la Sinatra of Chris Isaak. Bingo. Connick is geen uitmuntend goede zanger, maar speelt gelukkig ook veel piano, op een prettig soort horkerige wijze; gelijk zijn motoriek, zo blijkt al snel. Het begin verloopt wat stroef, niet echt een knallende opener, en het galmende geluid moet ook nog even rechtgetrokken worden, maar dat gaat al snel goed. Het centrale deel van het concert is een breeduitwaaierende uitvoering van een half uur van de NOLA-klassieker “St. James Infirmary” met Harry zelf op een 100 jaar oude barrelhouse piano, de onvermijdelijke gedempte trombone en veel potten en pannen-slagwerk (check die voetbediende hihat! In New Orleans gaat die niet van tsp maar van ssshhheessshhzz!). De bassist speelt, in een stijl die me aan Reggie Workman/Jimmy Garrison (ja, ik bedoel Coltrane-achtige drones) doet denken, de mooiste solo van de avond, waarvan akte, want dat gebeurt ook niet elke dag. Verder komen onder andere Hank Zelf (drie keer raden welk nummer) en, oh joy!, Allen Toussaint nog langs en wordt er wonder boven wonder maar één keer aan Katrina gerefereerd. Kortom, wat is het toch lekker op z'n tijd, van die foute conservatorium yuppen retro; Wynton Marsalis kan het ook als de beste. En tjonge, wat zou ik toch graag de forties muzikaal hebben meegemaakt: Jump blues, honky tonk, bebop én Sinatra op Columbia.
Na dit fantastische bruggetje had er nu dus een filmpje moeten volgen van Sinatra die mijn favoriete musicalliedje "The Surrey With The Fringe On Top" doet. Want wij waren ook retro vandaag. We hebben een trouwkoets uitgezocht. For real! Maar helaas, filmpje niet te vinden. Dan maar een plaatje on top. En een ander filmpje:
Harry Connick, Jr. - Yes We Can Can
No comments:
Post a Comment