Wat een vreselijk nieuws: Jay Bennett is van het weekend gestorven in zijn slaap. Hij was tot en met Yankee Hotel Foxtrot Jeff Tweedy’s artistieke en persoonlijke tegenpool in Wilco. Dat leverde vuurwerk op, drie platen lang en helaas ook achter de schermen, zoals prachtig en ontluisterend te zien valt in de Wilco-docu I Am Trying To Break Your Heart, waarvan ook onderstaande clip afkomstig is. Voor iedereen die de band al een tijdje volgt en de tragiek van Bennett kende (hij had net bekend gemaakt Tweedy voor het gerecht te dagen) zal dit hard aankomen, ik ben er in ieder geval behoorlijk van ondersteboven.
Op 6 juli 1999, bijna tien jaar geleden alweer, speelde Wilco met Bennett in de Melkweg ter promotie van hun beste plaat Summerteeth en dat optreden koester ik nog altijd als één van de beste die ik ooit zag; daar is ook Wilco zelf ondanks de huidige sterbezetting niet meer overheen gekomen. Rust zacht, Jay Bennett.
Tja, we hielden ze heus al wel een tijdje in de gaten hoor, de winnaars van de RTL talentenjacht Rock Nation. "Niet onaardig, maar toch net 'n beetje te 'Anouk meets Bloc Party' om echt in aanmerking te komen", dachten we nog bij eerste single "Unexpected". Toen er op een tussentijds gelekt liedje plat gebeukgrooverockt bleek te worden vervloog de hoop bijna definitief. Maar nu het vertraagde album eindelijk aanstaande is (6 juni), de nieuwe single onomwonden De-Pop-met-Flying-V brengt (zie onder) én iedereen ze eigenlijk alweer vergeten lijkt (voorlopig drie bezoekers voor de show in Patronaat a.s. vrijdag), is STEREO (denken ze nu werkelijk dat die hoofdletters het googlen nog gaan bespoedigen?) een warm onthaal op Bpop Central inmiddels van harte gegund. WELKOM!
Dit was, zoals ik al in m'n verslagje schreef, het hoogtepunt van Marit Larsens optreden in Paradiso vorige maand. Blijf dus vooral even hangen tot het slotakkoord :) Wie het over zijn koude, koude hart verkrijgt om voortijdig weg te zappen krijgt trouwens sowieso een levenslange x_hiram_x ban. Grrr...
"Boom boom clap boom dee clap dee clap". (zoals u ongetwijfeld zult beamen, samen met het nieuwe Funeral Mist album nog steeds hét muzikale hoogtepunt van 2009)
"Boom boom boom boom".(okéoké, deze is debatteerbaar maar de klassieke vier-op-de-vloer mag niet ontbreken)
Natuurlijk, de moeder aller boemchickies: "Chica chica boom chic".
En de mooiste van allemaal: "Prrrrrook ah took ah took ah took ah tum tum". (pff, lastig taaltje dat IJslands...)
Er moet nog veel meer leuks in deze categorie te vinden zijn (girl groups!), dus kom op, wie weet er nog een paar? En nu niet allemaal met Ella Fitzgerald aankomen hè.
Eigenlijk heb ik niet zoveel te melden over Anneke in het Patronaat. Of misschien ook wel (bijvoorbeeld dat ze eigenlijk gewoon dezelfde show doet als vorig jaar met haar band Agua De Annique, die er nu ook weer bij is, maar dan wat akoestischer en met de zanger van het Haarlemse Silkstone als gast, en dat als ze dan grootmoedig een Within Temptation cover doet (godbetert, alsof Paul McCartney een nummer van Badfinger speelt! Maar mooi was het wel…) ze inmiddels ook best een ‘Nighttime Birds’ of een ‘Leaves’ weer eens uit de mottenballen mag halen (dat ze ‘Strange Machines’ niet meer doet, soit), of dat er af en toe wel een heel erg matig ‘skunk alanis’ retro 1990s sfeertje hangt en dat haar stem vreemd genoeg niet geschikt lijkt voor het wat rustiger werk en veel beter vaart bij uitbundige kamerbreed gevleugelde metal, zonder dat dit alles ook maar enigszins afbreuk doet aan het feit dat Anneke de meest innemende zangeres ooit is; we formuleren voorzichtig want mevrouw Hiram leest ook mee) maar ik heb even geen tijd / zin om het een beetje leesbaar leuk te formuleren; immers, ik heb geleerd van mijn Laibach lulverhaaltje én de wekker gaat morgen weer vroeg om tevergeefs een poging te doen kaartjes te bemachtigen voor My Bloody Valentine in de Effenaar. Daarom maar deze intens vrolijkmakende foto die ik van de week tegenkwam van Anneke en een superfan; ik hoor haar moederlijke commentaar zo voor me.
Demi Lovato heeft een nieuwe clip voor het titelnummer van Don't Forget. De Eftelingwaterorgel-scène tijdens de kortstondige gitaareruptie heeft acute bpop-icoonstatus:
In de categorie 'oh noes! teh horror...' daarentegen dit Demi-à-la-Duffy misbaksel, een bonus track van de zojuist verschenen deluxe edition van Don’t Forget. Kelly Clarkson doet op haar laatste plaat ook al wat dingetjes in die Duffy/Adele/Amy/Xenomania girlgroupretrosoul stijl, allemaal best leuk en aardig maar dames, laten we de hoofdzaak niet uit het oog verliezen: Er moet wel gebulldozert worden natuurlijk. Wat is dat toch dat als de meiden boven de zestien geraken ze zich ineens zo saai, smaakvol en volwassen moeten gaan gedragen (zie ook Miley)? Of is het met bpop net als met turnen en zijn ze dan al over hun top heen? Bovendien klinkt dit nummer eigenlijk ook nog eens meer als Matt Bianco dan als Brits & hip. Goed gekozen titel, dat dan weer wel...
Eeeeeyyeeeew! Om de vieze smaak weg te spoelen is er deze bonusgoodie van de 'international edition' van hetzelfde album. Door de Green Day riffripoff direct herkenbaar (vergelijk "Australia") als het werk van de Jonas Brothers, die door Demi voor Don't Forget werden ingehuurd om haar liedjes wat Disneyfähiger te maken (of zoals ze het zelf - volledig ten onrechte! - omschrijft: "Ummmm ... I need help writing catchy stuff just because, well, my target audience isn't [into] metal music"). Maar het is vooral mijn "Demi, doe eens Paramore"dream come true, want zeg nou zelf, dit is toch niet of nauwelijks van Hayley & co. te onderscheiden:
Miranda Cosgrove is gelukkig nog net vijftien en heeft alvast een iTunes EP-tje uitgebracht in afwachting van haar later dit jaar te verschijnen debuutalbum. Het Oasis-ish getitelde kleinood bevat drie 'oudjes' (zie hier) en twee nieuwe nummers, "FYI" en "Party Girl", waarop Miranda gaat voor bpop van Canadese snit: Een flinke portie Avril met wat bull2.0zer stottergitaarelectronica à la Skye Sweetnam. De langspeler wordt ondertussen terwijl u wacht in elkaar getimmerd door erkende vaklui als the Matrix en Dr. Luke, en is in Cosgrove's eigen woorden "fun pop-rock girl empowerment. There's one ballad that's kind of sad." Naast KSM, Aly & AJ en Selena Gomez nóg alweer een plaat om naar uit te zien dit jaar, kortom.
De traktatie van de week tenslotte is een andere vijftienjarige, Taylor Momsen (1993, St. Louis), bekend als actrice in de serie Gossip Girl. Haar bandje heet The Reckless (of toch The Pretty Reckless?) en ze houdt van Joan Jett! Aan de foto's te zien is de dresscode haar ook al ingefluisterd, al lijkt ze er nog een beetje onwennig in... Belangrijker: Dit liedje is zo kakelvers uit de studio ontsnapt dat er nog niet eens een titel van bekend is (de vierletterwoorden zitten er ook nog in), en tjonge, hoor 'ns welk één garagepopgenot:
Aly & AJ zijn momenteel druk bezig met het afmixen van hun komende zomer te verschijnen vierde album, dat naar verluidt een stuk heavier ("lots of guitars and definitely a more rockin feel") gaat worden dan de vorige plaat Insomniatic (2007), en misschien zelfs een - eigenlijk best voor de hand liggende - samenwerking met Rivers Cuomo van Weezer gaat bevatten. Mooi zo, terug naar de stijl van het debuut Into The Rush, nog steeds één van de beste platen uit het genre. Bij voorlopig gebrek aan lekjes nog maar even terug in de tijd met een paar verschillende uitvoeringen van mijn favoriete nummer 'Something More', dat om de één of andere reden niet aan bod kwam in de eerste post over de Michalka zusjes (het staat overigens wel op de compilatie); maken we bij deze vierdubbel en dwars goed, want ik kan nog steeds geen genoeg krijgen van dit liedje.
Origineel
De originele versie met strategisch voor de versterkers geplaatste roze kussentjes, waardoor wel de licht ABBA-eske koortjes in het refrein beter uitkomen:
Remix
Van de luxe heruitgave van Into The Rush uit 2006 komt de superieure 'new version' met extra chunky gitaren. Werkelijk een perfect staaltje bpop, door de combinatie van de lichtvoetige 'nananana...yeah' twinkelpop van de coupletten en het bulldozerende Nickelback refrein. Het micro-hoogtepuntje is onmiskenbaar het zangnootje vlak vóór het refrein dat prachtig vooruitwijst naar de meerstemmigheid van dat refrein. Fijn uitgekiend arrangement ook na de op zich ook al mooie bridge: Bijna a capella terug naar refrein dat precies goed nog een keer herhaald wordt:
Akoestisch
Op hun Indigo Girls’ best. Het liedje blijft gestript dus moeiteloos overeind, voor wat dat waard is. Let op de gekke-bekken dictie van Amanda (rechts) en de prachtig van unisono naar harmony vocalen switchende refreinen:
Live De gulden middenweg: Een uitstekende live (?) uitvoering met prima funky wegploppende sessiemuzikantenband à la de originele versie maar met wat hardere gitaren zoals in de remix. Vocaal spot-on en in tegenstelling tot de akoestische versie zijn de refreinen hier volledig meerstemmig. En check vooral ook even het Beverly Hillbillies familiekiekje op 2:58:
Wat een vreselijk nieuws: Jay Bennett is van het weekend gestorven in zijn slaap. Hij was tot en met Yankee Hotel Foxtrot Jeff Tweedy’s artistieke en persoonlijke tegenpool in Wilco. Dat leverde vuurwerk op, drie platen lang en helaas ook achter de schermen, zoals prachtig en ontluisterend te zien valt in de Wilco-docu I Am Trying To Break Your Heart, waarvan ook onderstaande clip afkomstig is. Voor iedereen die de band al een tijdje volgt en de tragiek van Bennett kende (hij had net bekend gemaakt Tweedy voor het gerecht te dagen) zal dit hard aankomen, ik ben er in ieder geval behoorlijk van ondersteboven.
