Elbow @ Patronaat

Poehpoeh, wat een drukte weer in die grote zaal; iedereen blijft ook altijd direct daar aan de bar hangen pal voor de enige ingang, nog eentje erbij aan de andere kant zou eigenlijk geen overbodige luxe zijn. Maar goed, vanavond *kuch*een week of twee geleden*kuch* is ook niet zomaar een concertje: Al weken uitverkocht, het gonst in muziekminnend Haarlem, er komt een Grote Band spelen! Elbow dus, de kersverse Mercury Prize winnaars. Ze gaan al een tijdje mee weet ik, maar toch had ik er nog nooit wat van gehoord, en het leek me wel eens leuk om dat zo te laten en dan in zo'n van verwachting uitpuilende zaal te gaan staan. Dat mag echter niet van de crowd controllers, dus zoek ik meteen bij binnenkomst braaf een plekje naast mijn gastenlijstpimp, soort-van-semi-backstage in de dj booth, ook geen straf natuurlijk. Je hebt in ieder geval fantastisch zicht op de band; en zij op jou, de bassist staat me in het begin voor mijn ongemakkelijke gevoel de hele tijd aan te staren met zijn grote ogen vanonder zijn Ne-Yo hoedje. Ik vermoedde op basis van recensies enzo iets in de denkbeeldige Coldplay-Radiohead-Mogwai driehoek, britpop / postrock. Wat ik vergeten was, en wat op het moment dat Guy Garvey begint te zingen onmiddellijk duidelijk wordt: Manchester. Morrissey vooral ook, het accent, de wanhopige wenkbrauwtjes, de manier van de microfoon vasthouden zelfs. The Dears hoor ik er ook wel in zo af en toe, alleen heeft Elbow behalve het donkerromantische aspect toch in de eerste plaats ook veel sympathieke gewone-lelijke-Engelse-jongens relaxedheid; "Is everyboddi still okay?" vraagt Garvey om de twee, drie nummers met een houding en intonatie waarmee hij de lachers steeds weer op zijn hand krijgt. Op een zeker moment gaat de hele band bijelkaar op de keyboard-riser om één microfoon heen staan spelen en later mogen ook nog eens vier radioprijswinnaars een liedje van achtergrondvocalen komen voorzien; het wordt misschien wel iets té gezellig. Ik merk ook dat ik af en toe lichtelijk de kriebels krijg van de hele, dunno, politiek correcte Jools Holland / Matthijs van Nieuwkerk-vibe, maar dat ligt uiteraard meer aan mijn zure onderbuik dan aan de prima band die Elbow zeker wel is. Het optreden resulteert bij mij persoonlijk in ieder geval voornamelijk in instemmend geknik, glimlachjes, lichte ontroering maar geen echte vervoering. Mooi-ig, zogezegd. Toch ook door gebrek aan voorkennis waarschijnlijk, of het feit dat ik niet tussen het enthousiaste ‘klootjesvolk’ sta, misschien ook wel vanwege het qua liedjes nooit te winnen gevecht met de nog vers in het geheugen liggende Ron Sexsmith van de avond ervoor. Tenzij het toch dieper zit… Is mijn smaak langzaam maar zeker, op plotselinge-versmalling-door-jarenlange-vebreding wijze aan het infantiliseren? Ben ik een vluchtige thrillseeker geworden die alleen nog maar bevredigd wordt door platte bulldozerhooks? Ik heb vandaag de dag simpelweg genoeg aan metal, pop en country... als het maar fout & blank is, eigenlijk. Zonder vette hooks, riffs, twang of desnoods maar teringherrie-zonder-meer haak ik redelijk snel af, merk ik; hip en alternatief zijn in mijn boekje haast regelrechte diskwalificaties geworden, terwijl ik net als de meeste liefhebbers van mijn leeftijd toch een groot deel van het vorige decennium vooral naar dit soort bandjes heb geluisterd. Hoort dat niet andersom te gaan? Ook bij Elbow veer ik toch vooral op bij de spaarzame momenten dat de gitarist zijn Jesus & Mary Chain freak on krijgt en de oortjes even lekker gezandstraald worden. In één liedje zitten een paar mooie Talk Talk-achtige ambient aanzwellende strijkerspassages, maar die worden dan weer een beetje lafjes vlug afgekapt, snel verder met het liedje, terwijl ik juist hoop op totaal overrompellende disintegratie.

Maar genoeg over mijn tunnelvisie; Billy! Hoe was het dan in de WATT? Ben erg benieuwd wat een volwassen, weldenkende, Elbow-aanbiddende politiek correcte hipster als jij ervan vond (ik zag een hoop Clismo-lookalikes in het publiek trouwens, kort haar, dik montuur, je weet wel) én welke beroemde Rotterdammers Garvey had gegoogled om zijn betrokkenheid met de stad waarin hij speelde ten toon te spreiden. In Haarlem waren het Loutje Coster, Anthony Fokker, Kenau Hasselaer en Frans Hals. Bij jullie? Coen Moulijn, Kaatje Mossel, Joke Bruijs en Lee “The Loneliness Of A Tower Crane Driver” Towers? Ik hoor het nog wel, zet ik ondertussen die versgelekte nieuwe Britney nog eens op.

Elbow - "The Loneliness Of A Tower Crane Driver" (vul hier zelf uw infantiele "zwellen" + "strijkers" grap in)