De oplettende bloglezer zou inmiddels hebben kunnen opmerken dat ik een enigszins onverklaarbaar zwak heb voor musicerende Canadezen: Kathleen Edwards, Rush, The New Pornographers, Neil Young, Voivod, The Band, Into Eternity, Shania Twain, Sloan, de lijst is werkelijk schier eindeloos. Als ik even mag generaliseren, het lijkt vaak alsof de noorderburen een wat meer clevere vorm van popmuziek brengen dan Amerikanen, alsof ze er eerst heel grondig over nagedacht hebben wat nou eigenlijk de essentie van een bepaald genre is om vervolgens de Amerikaanse grondleggers keurig netjes en zonder veel poeha in kwaliteit voorbij te streven. Ook in de onderhavige bubblegrunge-niche doen ze weer goed mee: Lillix, Fefe Dobson maar vooral Skye Sweetnam. En Avril Zelf, natuurlijk. Toch ook weer een beetje Noorvrouwen, dus.
Lillix - "What I Like About You"
Martijn heeft natuurlijk soort-van-best-wel-een-beetje gelijk met zijn commentaar op de lompe eenvormigheid van het songmateriaal in dit genre; ik noem het ook niet voor niks bulldozerpop hè. Gelukkig doen de meiden ook allemaal, verplicht lijkt het wel, een jaren tachtig cover; misschien leuk voor een apart bonusZIPje later. Hier dus Lillix (niet al te succesvol West Coast (British Columbia dus!) damespunkpopkwartetje) met een Echt Liedje, de powerpop / zingende drummers-klassieker van The Romantics. Ook hier weer keurig quasi skinny tie historisch verantwoord met Farfisa solo; die mondharmonica uit het origineel is natuurlijk "like so whatever...". Komt uit het Disney Lindsay Lohan-vehicle Freaky Friday, je ziet haar dan ook prominent terug in de video. Zo'n drumstel wil ik ook!
Fefe Dobson - "Don't Let It Go To Your Head"
Nog een Canucky also ran, uit Toronto. Goed liedje dit. Ze zingt iets te rrriot girrl eager naar mijn smaak, maar het refreintje is weer grootsch genoeg, dank u zeer. En, bijzonder listig, de gevreesde Nickelback (uit Hanna, Alberta) post-chorus "yeaheah"-valkuil wordt vermeden ten gunste van een welgemeende "ohwohw". Wijze les is echter wel dat op een gipsblok (laat staan een toiletpot!) gaan zitten tijdens het refrein niet erg bevorderlijk is voor je charisma. Of zou het een eskimo-referentie zijn die alleen die dekselse Canadezen snappen?
Skye Sweetnam (foto boven) heeft ook een flinke scheur voor zo'n klein madammeke. Ze had een paar jaar geleden iets van een cult status onder teenpop-afficionados meen ik me te herinneren (niet dat dat verder heel veel te betekenen heeft in the bigger scheme of things, natuurlijk), maar ik kan me niet aan de indruk onttrekken dat de verwachtingen omtrent haar succes groter waren dan het tot nu toe uitpakt, haar (internationale) carrière lijkt een beetje als een nachtkaars uit te gaan. Jammer, want vooral haar debuut Noise From The Basement is bijna all killer, no filler qua songs en met extra harde gitaren bovendien, dus dit is maar een bescheiden selectie uit veel meer lekkers (zie ook vorige post voor de clip van "Billy S."):
Skye Sweetnam - "I Don't Really Like You"
Een terugkomende associatie bij veel van deze liedjes is voor mij toch ook King's X: De tegen de nu-metal aanschurkende trampoline groove, die tokkelriff vóór het refrein, de koortjes, het algehele soort van heavy poppy-heid. Ze is vast nog gristelijk ook.
Skye Sweetnam - "Shot To Pieces"
Die, ahum, 'dubbele basdrum' is zoo leuk, je ziet als het ware die twee wijsvingers beurtelings op het toetsenbord neerdalen... \m/
Skye Sweetnam - "Hypocrite"
Ik bedoel, wederom moeilijk te horen hier, maar daar in het refrein, dat is toch een gitaargeluid waar vijftien, twintig jaar geleden iedereen die niet John Sykes heette, op de goede manier van in z'n broek zou hebben gedaan? Zou Skye een heimelijke Zweedse death metal-fetish hebben? En ja, ze zingt inderdaad "Avril-lite"; check die tekst!
Skye Sweetnam - "Number One"
Maar goed, ik kan het wel stug popmetal blijven noemen en er allerlei metal- en powerpopreferenties met de haren bijslepen, het valt allicht niet te ontkennen dat punkpop eigenlijk vaak een beter passend label is. Van Green Day, Blink-182 en Sum 41 (zeer typische Canadese exponent wederom, met hun clevere hiphop- en metalpastiches) is het immers een verrekt kleine stap naar de roze/zwarte suikerspinpunk van Skye en Avril. Het gaat mij simpelweg om het 'kleine meisjes met grote gitaren'-gevoel.
Avril Lavigne - "Runaway"
Goede (en heel erg bekende) suikerspinnen behoeven geen krans. "Ben ik nou zo goed of ben jij zo slecht?", zei het refrein tegen het couplet; dat refrein is dan wel weer afgekeken van The Veronicas' "4ever", maar die hebben natuurlijk hun hele ding aan L'Avril te danken, zoals eigenlijk iedereen die hier de revue passeert. Fijn toch dat Mrs. Sum 41 haar emo-neigingen van de vorige plaat heeft overwonnen en gewoon weer lekker aan het bulldozerpoppen is geslagen op het raak getitelde The Best Damn Thing; van trouwen word je nou eenmaal gelukkig :) En zo'n drumstel wil ik oo-hook!
Lillix - "What I Like About You"
Martijn heeft natuurlijk soort-van-best-wel-een-beetje gelijk met zijn commentaar op de lompe eenvormigheid van het songmateriaal in dit genre; ik noem het ook niet voor niks bulldozerpop hè. Gelukkig doen de meiden ook allemaal, verplicht lijkt het wel, een jaren tachtig cover; misschien leuk voor een apart bonusZIPje later. Hier dus Lillix (niet al te succesvol West Coast (British Columbia dus!) damespunkpopkwartetje) met een Echt Liedje, de powerpop / zingende drummers-klassieker van The Romantics. Ook hier weer keurig quasi skinny tie historisch verantwoord met Farfisa solo; die mondharmonica uit het origineel is natuurlijk "like so whatever...". Komt uit het Disney Lindsay Lohan-vehicle Freaky Friday, je ziet haar dan ook prominent terug in de video. Zo'n drumstel wil ik ook!
Fefe Dobson - "Don't Let It Go To Your Head"
Nog een Canucky also ran, uit Toronto. Goed liedje dit. Ze zingt iets te rrriot girrl eager naar mijn smaak, maar het refreintje is weer grootsch genoeg, dank u zeer. En, bijzonder listig, de gevreesde Nickelback (uit Hanna, Alberta) post-chorus "yeaheah"-valkuil wordt vermeden ten gunste van een welgemeende "ohwohw". Wijze les is echter wel dat op een gipsblok (laat staan een toiletpot!) gaan zitten tijdens het refrein niet erg bevorderlijk is voor je charisma. Of zou het een eskimo-referentie zijn die alleen die dekselse Canadezen snappen?
Skye Sweetnam (foto boven) heeft ook een flinke scheur voor zo'n klein madammeke. Ze had een paar jaar geleden iets van een cult status onder teenpop-afficionados meen ik me te herinneren (niet dat dat verder heel veel te betekenen heeft in the bigger scheme of things, natuurlijk), maar ik kan me niet aan de indruk onttrekken dat de verwachtingen omtrent haar succes groter waren dan het tot nu toe uitpakt, haar (internationale) carrière lijkt een beetje als een nachtkaars uit te gaan. Jammer, want vooral haar debuut Noise From The Basement is bijna all killer, no filler qua songs en met extra harde gitaren bovendien, dus dit is maar een bescheiden selectie uit veel meer lekkers (zie ook vorige post voor de clip van "Billy S."):
Skye Sweetnam - "I Don't Really Like You"
Een terugkomende associatie bij veel van deze liedjes is voor mij toch ook King's X: De tegen de nu-metal aanschurkende trampoline groove, die tokkelriff vóór het refrein, de koortjes, het algehele soort van heavy poppy-heid. Ze is vast nog gristelijk ook.
Skye Sweetnam - "Shot To Pieces"
Die, ahum, 'dubbele basdrum' is zoo leuk, je ziet als het ware die twee wijsvingers beurtelings op het toetsenbord neerdalen... \m/
Skye Sweetnam - "Hypocrite"
Ik bedoel, wederom moeilijk te horen hier, maar daar in het refrein, dat is toch een gitaargeluid waar vijftien, twintig jaar geleden iedereen die niet John Sykes heette, op de goede manier van in z'n broek zou hebben gedaan? Zou Skye een heimelijke Zweedse death metal-fetish hebben? En ja, ze zingt inderdaad "Avril-lite"; check die tekst!
Skye Sweetnam - "Number One"
Maar goed, ik kan het wel stug popmetal blijven noemen en er allerlei metal- en powerpopreferenties met de haren bijslepen, het valt allicht niet te ontkennen dat punkpop eigenlijk vaak een beter passend label is. Van Green Day, Blink-182 en Sum 41 (zeer typische Canadese exponent wederom, met hun clevere hiphop- en metalpastiches) is het immers een verrekt kleine stap naar de roze/zwarte suikerspinpunk van Skye en Avril. Het gaat mij simpelweg om het 'kleine meisjes met grote gitaren'-gevoel.
Avril Lavigne - "Runaway"
Goede (en heel erg bekende) suikerspinnen behoeven geen krans. "Ben ik nou zo goed of ben jij zo slecht?", zei het refrein tegen het couplet; dat refrein is dan wel weer afgekeken van The Veronicas' "4ever", maar die hebben natuurlijk hun hele ding aan L'Avril te danken, zoals eigenlijk iedereen die hier de revue passeert. Fijn toch dat Mrs. Sum 41 haar emo-neigingen van de vorige plaat heeft overwonnen en gewoon weer lekker aan het bulldozerpoppen is geslagen op het raak getitelde The Best Damn Thing; van trouwen word je nou eenmaal gelukkig :) En zo'n drumstel wil ik oo-hook!
Sum 41 - "Motivation / Raining Blood" (live @ Rock 'n'Roll Hall Of Fame)
4 comments:
Farfisa solo + basbreak + "Hey!" = winnaar.
Maar Skye Sweetnam is ook ok. 'Hypocrite' zit een soort Dillinger Escape Plan invloedje in.
moet bekennen dat ik het genre al een tijdje niet meer zo aandachtig volg als voorheen. het werd als genre sowieso erg geplaagd door een hoop net-niet-heid. een paar van mijn persoonlijke 'hits' zijn al van een paar jaartjes terug:
* puffy amiyumi's call me what you like (japans! de riff uit my sharona! een dis in de richting van gwen stefani!)
* lillix' sweet temptation (met extra stukjes new wave!)
* skye sweetnams imaginary superstar (zelf haar huidige 'hit' into action was een paar jaar geleden al m'n single van het jaar. toen nog als tim armstrong ft. skye. en skapop)
(radio) disney lijkt het genre anno 2008 in z'n zak te hebben. en er alle scherpe randjes vanaf te hebben gehaald. ally & aj's potential breakup song is een kneiter (die baslijn!) maar met een gering bulldozergehalte (en je hoort gewoon dat, in het eerste couplet, waar ze 'my stupid birthday' zingt er eigenlijk 'my fucking birthday' stond). het is allemaal hannah montana/miley cirus wat de klok slaat nobody's perfect vind ik persoonlijk muzikaal nog wel aardig maar ik krijg jeukende uitslag van de 'gewoon hard je best doen' boodschap in de teksten. een andere recente ontdekking/favoriet - de gezusters duff met our lips are sealed - blijkt ook al weer twee jaar oud. (en ze hadden die andrew wk piano;s in het refrein harder moeten zetten)
en in de indie-hoek, en dus een stuk minder glimmend en gepolijst en 'pop', hebben we iemand als ida maria. better when you're naked (i like MÉ so much better when you're naked) en oh my god zijn de hits.
'Hypocrite' zit een soort Dillinger Escape Plan invloedje in.
Heh, ik hoor wat je bedoelt, maar tenzij ik me ernstig vergis in Miss Machine zeg ik: "Dead As History" 2007... "Hypocrite" 2004!
Ha Joris, ik hoopte stiekum al op wat tips van je; je verraadt wel meteen de helft van de vervolgpostjes, maar goed ;) Volgens mij is het meeste van wat ik noem nou ook niet bepaald in de categorie 'dicht op de lek'; ik doe het er ook maar 'bij', dit genre, en het merendeel van wat me ter ore komt is inderdaad weinig soeps, al moet ik wel benadrukken dat ik dingen die wel leuk maar niet bulldozer genoeg zijn hier oversla. Ook: 'Scherpe randjes' vind ik vaak best fijn, maar stroken m.i. in het geheel niet met het bulldozer-principe: Het moet glad, glimmend & grootsch! Ik denk daarom ook dat Engelsen het niet kunnen (en idd Japanners uiteraard wél), maar als je me het tegendeel kan bewijzen, graag. En bedankt voor de tips, er zitten een paar goeie dikke bij :)
Post a Comment