Dolly Vanilli & The Sgeurvreters

Vorig weekend twee avondjes live american roots music. 's Zaterdags in Pacific Parc het debuut van basmaatje Leo K. als Sgeurvretert. Na weken- zoniet maandenlange voorpret in het oefenkot aangaande afgeragde vingertoppen, knappende bassnaren en 'dit-is-toch-wel-mijn-op-één-na-leukste-bandje' kwinkslagen was het dan eindelijk zover: Met de voltallige LakSup posse present bleek al snel dat er geen woord gelogen was over hoe goed dit combootje wel niet is. The Sgeurvreters spelen vuige, ziedende sixties r&b & r&r met weinig akkoorden, veel tempo en volle overgave. Ooh-wee baby! Nadat onze eigen 'Rude' Danny eindelijk de PA aan de praat had gekregen, dwong van acquit af de staccato monomanie van gitarist M. Huurdeman de aanwezigen tot een onvoorwaardelijk 'voetjes van de vloer', broeder S. deed ondertussen achteloos Lester Butler herleven, drummer Paul hield de vaart er meedogenloos swingend in op zijn prachtige klassieke Gretsch-kit, het bier tierde weliger dan menigeen uiteindelijk lief bleek te zijn maar we genoten vooral met volle teugen van de welhaast van pret uitelkaar spattende Arno, die me later toevertrouwde zijn danig in het oog springende choreografie te hebben afgekeken van Bo Diddley's genaaldhakte sidekick! Maar ook voor een heuse Spinal Tap-pose draaide hij zijn inmiddels weer bruut ontvelde bloederige hand niet om. Na een stief uurtje was de koek alweer op, het had nog zeker dubbel zolang mogen duren van het dolenthousiaste publiek. Gaat dat zien, allen, satisfaction guaranteed!

De volgende dag zo fris als een hoentje op naar Zwolle voor het nu al meestbesproken concert van het jaar. Het bleek zoals verwacht een uiterst vermakelijke exercitie in surrealisme: Een veehal vol foute linedancers ("Thank God I'm A Country Girl"), regionale danwel VIP dagjesmensen ("I Will Always Love You"), een grote afvaardiging van de roze brigade ("9 To 5"), en schichtig om zich heen kijkende alt.americanistas die ik waarschijnlijk binnenkort ook weer bij Wilco en The Sadies mag begroeten ("The Grass Is Blue"). Om het bizarro world-gevoel helemaal af te maken droeg mijn zich van zijn ziekbed losgerukte vaderlief de hele avond zijn ter plekke aangeschafte roze cowboyhoed-met-glittervlinder ("leuk voor de carnaval") en was buddy Buddy zwaar in zijn nopjes met het al net zo roze Dolly rompertje voor zijn halfjaar oude dochtertje Ella. Ook ik vond het shirt waar ik vantevoren vurig op hoopte, u raadt het al, roze met glitters. En de show? Van mij had het nog wel wat meer over the top gemogen, eerlijk gezegd. Drie bluegrassnummers was al meer dan ik had durven dromen, maar eigenlijk was het vooral mooi om te voelen hoe het hele circus (mijn persoonlijke hoogtepunt: Dolly in paarse glitterjurk neemt een turquoise Flying V-lookalike ter hand voor "Turn, Turn, Turn"; quite a sight, zeg nou zelf?) onvermijdelijk toewerkte naar "9 To 5". Was het gelipsynct? Geen idee, daarvoor zaten we te ver weg, maar eigenlijk deed het er ook niet toe, het kippenvel en de jolijt waren er niet minder om. Halverwege grapten we inderdaad al over het hoge Joop van der Ende/Albert Verlinde-gehalte, maar tjonge, dit had ik toch van z'n leven niet willen missen. Of ik er de volgende keer weer 65 euro voor neertel en of The Sgeurvreters-voor-nop niet minstens zo leuk waren is een ander verhaal...

En voor de naysayers, Dolly kan best een aardig moppie fingerpicken met haar Nine Inch Nails; brace yourselves:



Maar dit is natuurlijk helemaal as good as it gets, uit de musical The Beauty & The Beast: Country Style!:

TOP2006! #3: Hammers Of Misfortune - The Locust Years

In m'n top 10 zitten voor mijn doen opvallend weinig (3) Amerikanen en opvallend veel éénmansprojectachtige dingen: I, Amusement Parks On Fire, Nortt, Jesu, De Nummer Twee en dus ook Hammers Of Misfortune. John Cobbett is in (The Lord Weird) Slough Feg de sidekick van Mike Scalzi (op zijn beurt gastzanger bij de Hammers), doet aan experimentele black metal met Ludicra en verdient waarschijnlijk een aardig zakcentje bij met het maken van muziek voor games als The Sims (mp3 hier). Maar in HoM is hij onbetwist il capitano en daarmee verantwoordelijk voor dan wel niet de beste maar welzeker de meestgedraaide plaat van het afgelopen jaar, alhier.

En dat terwijl ik mijn metal toch het liefst extreem tot me neem. Dit, echter, is kontschuddende pretmetal. Niet dat het lollig bedoeld is; sterker nog, op het eerste objectieve gehoor betreft het hier traditionele bombastische prog-y heavy/power metal. Dameszang, galmende ridder-op-het-witte-paard herenvocalen, veel toetsen, twin guitar solo’s, lange intro's, uitgesponnen nummers, middeleeuwse vibe, dat werk. Maarrrr... het ligt er wel heel dik bovenop dat het budget voor de plaat te laag was om dit alles te matchen met een grootsche ‘rock opera’ productie: Geen orkest, licht wringende koortjes, een ‘making-it-up-as-I-go-along’ drumaanpak, kortom niet teveel geld/tijd voor overdubs en alternate takes. Het resultaat is, behalve licht hilarische momenten als het potsierlijke doch dapper geprobeerde tamboersintermezzo in “War Anthem”, toch vooral ook een voor het genre ongebruikelijke live-in-de-oefenruimtesound, warts & all. Da's toch eerlijk gezegd wel eens een keertje ouderwets lekker in dit ProTools tijdperk.

Zoals het hoort is de hoofdrol voor de als zwaarden gehanteerde gitaren. Niet alle nummers zijn even fabeltastisch, maar als het goed is, is het wel meteen ook echt heel goed. Vooral “Chastity Rides” is een bombardement aan tot in het oneindige doormuterende killer riffs van “Back In Black”-achtige proporties en klinkt mij in de oren als een regelrecht eerbetoon aan Savatage ten tijde van Hall Of The Mountain King. Het bedje van Jon Lord-toetsenpartijen is ook erg fijn en het groovet allemaal (vooral "War Anthem") als de neten, op een vreemd soort blanke maar niet-stoner manier, met dank ook aan de vrij a-metalesque drumstijl. De meest onwaarschijnlijke feelgood muziek in tijden, crimineel onderschatte plaat! En die bandfoto maakt het helemaal af, hè...

(mp3tjes hier)

Hiram draait door

Klaatu - Klaatu (LP)

Ik ben gek op neo/alt.powerpopbandjes als The Posies, Sloan, Fountains Of Wayne, Weezer en The New Pornographers. Powerpop is simpel gezegd de Beatles met hardrockgitaren, vaak vertakkend richting teenpop en glamrock. Eigenlijk vind ik Nirvana en Ramones ook powerpop. Las laatst ergens de rake opmerking dat de term door popjourno’s vaak uit de kast getrokken wordt om bepaalde platen de hemel in te prijzen vanwege kwaliteiten waarover men zich normaal gesproken nogal laatdunkend uit laat (‘retrogressieve meuk’ wordt ‘ambachtelijke liedjessmederij’). The Who wordt wel de eerste powerpop band genoemd, maar de echte boom kwam in de seventies: The Raspberries, Big Star, Cheap Trick, Badfinger, The Cars, The Rubinoos, Bay City Rollers en Klaatu, dus. Vaak zijn hun platen nogal wisselvallig en gaat het eigenlijk om ouderwetse singlesgroepen, maar als historisch verantwoorde freak vind ik het toch wel erg leuk om het op tweedehands vinyl op te pikken (iemand nog LP’s van The Shoes in de aanbieding?); laatst al The Rubinoos’ bijzonder fraaie Back To The Drawing Board voor een prikkie gevonden, vandaag Klaatu’s titelloze eersteling. Meer powerprog dan -pop eigenlijk, maar zeker de moeite waard. Mooie klassieke symphohoes ook (zie boven). En kende u ook het verhaal van The Beatles’ second coming al?

Jorge Ben - Tropical (LP)
Jorge Ben - Para Ouvir No Radio (LP)
Olodum - Best Of Olodum (CD)
Los Zafiros - Bossa Cubana (CD)

Sinds kort doe ik wel eens wat (cajón spelen) met een flamencodanseres en -gitarist en dat heeft mijn al jaren in de slaapstand staande liefde voor Zuid-Amerikaanse muziek weer aangewakkerd. Als drummert trek je dan van nature naar de Braziliaanse hoek: Vette batucada (samba met alleen percussie) blijft het mooist, maar ik draai ook veel capoeira (berimbau-happy rituele dans-muziek), bossa nova en tropicália (breeduitwaaierende maatschappijkritische psychrock op z’n Braziliaans; Jorge Ben dus). Top 70’s funk van Banda Black Rio en 'schmaltza nova' van Dalva de Oliveira, bring it on! Een collega van me heeft een Braziliaanse vriendin, dus die soufleert me zo af & toe ook nog eens met ranzige carnavalsbootlegs uit São Paulo en Rio, helemaal la bomba. I’m like a one eyed cat peeping in the sea food store 8)
Ook de Mexicaanse en Cubaanse shit wordt gechecked, waarbij dé ontdekking tot nu toe Los Zafiros is, een heerlijk smeuïg sixties latin/doo-wop kwintet uit Havana dat gefronste wenkbrauwen opriep bij Fidel & zijn vriendjes vanwege hun door R&B beïnvloede en dus te Amerikaanse muziek. Had hun verzamelaar Bossa Cubana al eens van de bieb gehaald, maar vond hem nu in het eggie voor een tientje in Haarlems knusse world/jazz platenwinkeltje Tipitina. Er schijnt recentelijk ook een film over hen gemaakt te zijn, ben ik inmiddels wel erg benieuwd naar.
De latin-feel sluipt intussen stiekem weer in mijn drumspel en wat blijkt? Dat ‘boom-chk-a-boom’ countrygalopje gaat desgewild/-oefend naadloos over in een samba of bossa nova! Nu nog een manier vinden om het “Cortez The Killer” binnen te smokkelen, o zoete ironie.

Verder gekocht vandaag:
Clifford Brown & Max Roach - Alone Together: The Best Of The Mercury Years (2CD)
Los Lobos - Kiko (CD)
B.B. King & Bobby Bland - Together For The First Time… Live (2LP)
Louis Prima - Stars Of Rock ‘n’ Roll (LP)
KC & The Sunshine Band - Who Do Ya Love (LP)
Smiley Lewis - Shame Shame Shame (LP)
Smiley Lewis - The Smiley Lewis Story: I Hear You Knocking (LP)

En een kaartje voor het No Mercy festival op 9 april in 013, oftewel: Anaal Nathrakh. Live. Morituri te salutant.

TOP2006! #4: The Hold Steady - Boys And Girls In America

Tja, wat moet je hier nog van zeggen? Eén van de meest gelauwerde platen van vorig jaar, en terecht. Dikke vette vieze barrock'n'roll met schuimbekkende quasi-intellectuele praatzang. De liedjes zijn van een constanter en hoger nivo dan op de ook al bepaald niet misselijke voorganger Separation Sunday (hoewel "Stevie Nix" toch wel mijn favoriete 'daar-moet-op-geheadbanged-worden-hi-ha-ho' nummer blijft), des te knapper daar het eigenlijk één grote opeenvolging van clichés betreft. Live valt het helemaal pats-boem op zijn plaats, zo mocht ik vorige maand ervaren in het knusse zweethok op de eerste verdieping van Paradiso. Meer Slobberbone dan Springsteen, zo blijkt al snel. "There is so much joy in what we do up here!", gilt de gelukzalig grijnzende zanger Craig Finn uit naar het net iets te hippe (lees: nauwelijks bewegende) publiek. No shit, wat een heerlijk zootje ongeregeld is het: De ene na de andere barnburner wordt de zaal in geslingerd, evenals ettelijke biertjes, sigaretten en briefjes van tien. Als tegen het einde de bassist en gitarist ook nog eens een poging ondernemen om de klassieke If You Want Blood...-pose aan te nemen kan ik er niet meer onderuit: Dit was het beste wat ik in járen zag in de concertzaal en tjonge, als het goed wordt gespeeld gaat er wat mij betreft nog steeds niets boven Amerikaanse drie akkoorden r&r. En die plaat, ja, die is er natuurlijk alleen maar nóg beter van geworden. Mijn microhoogtepuntje: Die brakende left-channel-only transistorgitaar in het coda van "Same Kooks".

Maar deze is ook goed:

The Hold Steady "Chips Ahoy!"

TOP2006! #5: Jesu - Silver

Alsof er niks aan de hand is tel ik doodleuk nog even mijn top 5 af van vorig jaar (voor nos. 6 t/m 10 zie hier).

Justin Broadrick was als Napalm Death'er van het eerste uur mede-uitvinder van de grindcore, maar hij was het gerampetamp @ breakneck speed snel beu en gooide het met Godflesh op ultratrage industriële depridoom geïnspireerd door Joy Division en Swans. Na het razende, uit teenangst geboren engagement en de onvermijdelijk daarop volgende afkeer van de reddeloze wereld is er dan nu de Verlichting. Jesu dus. Inmiddels is hun nieuwe full-length Conqueror al uit, maar deze een halfuur klokkende EP deed vorig jaar reeds velen met mij naar adem happen. Traag is het nog steeds (dank u, ex-Swans drummer Ted Parsons), echter niet meer als dikke stront maar meer als een tintelfrisse zomerse motregenbui in slow-motion (zie hoes). Okay, echt van je 'happyhappyjoyjoy' zal het wel nooit worden bij Broadrick, maar het is toch onmiskenbaar een lichte, serene, dromerige, 'blissful' plaat: You guessed it, de beste man heeft zonder reserves de shoegaze omarmd; en eindelijk de juiste drugs ontdekt, waarschijnlijk. Maar oh-oh, wat zoemt, zuigt en dreint het hemels allemaal.

...& he scores!

Voetballen afgelast betekent in mijn geval onherroepelijk plaatjes scoren. Vandaag dus ook, de vangst:

Mclusky - Mclusky Do Dallas
Mclusky - My Pain And Sadness Is More Sad And Painful Than Yours
Mclusky - Mcluskyism (verzamelaar)

Bassheavy noiserock maar dan met losgeslagen Schotse humor: "My love is bigger than your love / We take more drugs than a touring funk band / Sing it!" Leip en lekker, helaas ter ziele.

Dinosaur Jr - Where You Been

De enige van hun klassiekers die ik nog niet op CD had, in de luxe heruitgave-versie nog wel. Nieuwe plaat Beyond komt binnenkort uit; al wel gedownload, nog niet gehoord, zoals dat gaat hier.... Met plaatverkoper Martijn nog wel even gebabbeld over hoe ontieglijk HARD hun concert in Paradiso was twee jaar geleden.

A.C. Newman - The Slow Wonder

Soloplaat van de zanger/leider van alt.powerpopgoden The New Pornographers (verplichte kost voor eenieder! Hier, hun beste nummer op YouTube) en één van de beste hedendaagsche liedjesschrijverts. Jammer dat z'n stem niet héél bijzonder is, zeker live niet, maar zoals het cliché gaat, deliedjesmakenveelzonietallesgoed. Prachtplaat!

Wilco - Kicking Television: Live In Chicago

Zo, ook de Wilco-verzameling weer compleet. Ik ben niet zo van de liveplaten over het algemeen, maar deze is erg goed. Niet zo goed als toen ten tijde van Summerteeth in de Melkweg, maar ja, dat was ook wel zo'n beetje het beste concert wat ik ooit zag (31 mei komen ze weer in Paradiso). Wat betreft legendarisch goede shows heeft de Melkweg trouwens wel een zeer hoge score in mijn boekje: Calexico (met mariachi-orkestje), Posies (met roze & paars haar), Queens Of The Stone Age (met Dave Grohl), Slobberbone ("Sweet Home Alabama" met voorprogramma The Gourds)... Waarom zeg ik eigenlijk nog steeds altijd dat Paradiso m'n favoriete zaal is?

Helmet - Meantime

So90s maar zeer invloedrijke alt.metalbikkels. Geen lachje kan eraf. Stuurs. Machinaal. NYC. Op het befaamde Amphetamine Reptile label. Hun beste na Betty.

Teenage Fanclub - Grand Prix

Eindelijk, hun beste ook op CD. Onbetaalbare band, al twintig jaar bezig en die heerlijk überBrits-luie 24-karaats liedjes blijven maar komen.

Lily Allen - Alright, Still

Ik wordt nog er nog steeds héél vrolijk van :):):)

Oh ja, ook nog kaartjes gescoord voor 'king' Solomon Burke en de herrezen postrockuitvinders Slint en, om het af te leren, bij de bieb nog wat 'tropicália do Brasil' (Tom Zé, Jorge Ben Jor) en twee keer 'afgeschreven' arrenbie: The JB Horns - I Like It Like That en Oran Thaddeus 'Hot Lips' Page - His Best Recordings 1929 - 1945.

Dure hobby, niet-voetballen.

Hallo

Dit is mijn nieuwe blogspot, welkom.
Voorheen schreef ik daar wel eens wat over muziek die ik leuk vind.
Ik ga proberen hier een wat hogere postfrequentie halen ;)

Cheers,
Hiram.