It's catching on

Gheh.

Geen bpop op de bill helaas, maar anderszins zijn er in ieder geval twee erg interessante bandjes te bewonderen volgende week in de Hout: Het L.A. indiedancenoisecombo HEALTH, dat onlangs nog veel indruk maakte op het Motel Mozaïque festival, en Pink Mountaintops, de psychfolkrockband van Black Mountain frontman Stephen McBean. Misschien dat we ons dit jaar dus toch maar weer eens in het zweterige gedrang gaan storten; twee uurtjes, kleine podium, moet te doen zijn.

Nu het b-woord toch weer is gevallen, onze favoriete Go-Go-dolls KSM hebben opnieuw twee liedjes uitgepoept, voor de verandering eens wat meer 'meh' dan 'yeah' jammer genoeg: Eén keer No Doubt en één keer powerballad. Gelukkig beloven liveleaks van nóg drie andere tracks (doorklikken alleen voor de diehards!) weer veel goeds; vooral "Saturdays Sundays" krijgt bonuspunten vanwege de scandeer-in-één-van-je-liedjes-je-eigen-bandnaam factor.

Overigens kunt u al deze hete nieuwtjes voortaan ook gewoon zelf genereren via x_hiram_x's reuze handige en volledig om niet aangeboden lijstje met bpop-links; even doorscrollen en naar links blijven kijken s.v.p.

Daar bemerkt u dan ondertussen wellicht ook het lemma 'kindamuzik'. Sinds een maandje of twee schrijft onze medewerker van het eerste uur Thijs G. immers voor dit zojuist tien jaar geworden online muziektijdschrift en het is wel zo netjes om u, de trouwe lezer, hier ook even van op de hoogte te houden middels onze sidebar. Hij heeft het er maar druk mee onze Thijs, want bij De Subjectivisten verscheen onlangs ook nog een concertrecensie van Marit Larsen van zijn hand!

Nog meer heuglijk nieuws tot besluit: Huize Hiram krijgt er binnenkort een nieuwe bewoner bij, en wát een poepie is het:


Een zwart/wit gestreept Noors boskatertje, dus. U mag drie keer raden hoe wij hem gaan noemen. Het rijmt op Penriz.

The Clarkson

Kelly Clarkson (Fort Worth, Texas, 1982), de grand old lady van de bulldozerpop, heeft vocaal vaak meer weg van Bonnie Tyler of Joe Lynn Turner dan Miley of Avril; ze heeft een beetje een blank hees hardrock r&b shouter ding gaande, errug cool. De winnares van de allereerste American Idol zingt hoe dan ook werkelijk alle roze/zwarte dametjes (alleen Demi geef ik nog een geest van een kans) rechtstreeks terug naar de milk & cookies bij mama thuis met haar tsunamistem, die haar niet voor niets de force of nature bijnaam The Clarkson heeft opgeleverd. Na haar 'donkere' prom dress Evanescence plaat (lolz) My December (’t is gewoon pop hoor) is ze nu terug met haar vierde album All I Ever Wanted, en houzee, het is haar beste tot nu toe. We maakten al gewag van het Spoon plagiërende titelnummer (luister toch vooral nog eens even hoe ze daar big-bad-wolf stijl dat refrein komt binnenblazen), maar daarmee is de koek nog lang niet op. Hier een paar van de fijnste bulldozermomentjes:

My Life Would Suck Without You

Viel als aanvankelijke teaser in januari in eerste instantie nog een beetje tegen, maar van enige twijfel ben ik inmiddels wel dubbel en dwars genezen. Geschreven en geproduceerd door good old Max Martin en Dr. Luke.

I Do Not Hook Up

Hét prijsnummer wat mij betreft. Als ze terugkomt uit de bridge met die aangehouden hoge harmony noot (“fingeeeeeeeeeeeer!”) lijkt het potjandosie de Posies wel man, met spacey gitaren en al. Om even een goede indruk te geven van Kelly’s onaantastbare suprematie in het vocale departement, hier de “keep your thing in your pants”-versie van Katy Perry, die overigens een aantal songwriting credits krijgt op All I Ever Wanted.

Don’t Let Me Stop You

Het bevallige van The Clarkson is vooral dat ze ondanks die Stem toch altijd iets kwetsbaars, iets lijdzaams heeft, een wonderlijke combinatie die vreemd genoeg toch werkt en soms echt vreselijk tissues-in-de-aanslag hartverscheurend verterend kan uitpakken, zoals in dit liedje. Check dat refrein: “Don't let me stop you from doing what you wanna do /you don't wanna stick, trust me it's cool /take no chance gettin' over you / no, no, don't let me stop you, if you wanna leave, baby you can leave / just don't pretend that you're into me / if it ain't true, no, don't let me stop you” Ik bedoel, that's just plain br00tal! Vocaal valt het hier overigens te halen in de pre-chorus.

If I Can’t Have You

Ook voor de electrorock slettenbakken clubbanger bpop variant draait ze haar hand niet om, met toch ook weer dat zielige muurbloempje motief.

Whyyawannabringmedown

Lijkt me nou zó leuk om deze eens zonder blikken of blozen in een rawk DJ setje te gooien: “Vet, is dit de nieuwe The Gossip? Iets op In The Red misschien?” “Uh neuj, ’t is een Idols winnares met de producer van Color Me Badd ” Uno-dos-tres-suziquatro!


Eerste AI auditie: "SCORE!"

Venetian Snares @ Patronaat

De opkomst van mijn leeftijds- en haarlengtegenoot Aaron Funk uit Winnipeg is retecool. Een uur te laat komt hij uit die rare Kleine Zaal liftdeur het podium opgestiefeld, rugzakje om, spaatje blauw in de hand, lange blonde manen voor het gezicht. Laadt wat spulletjes uit, zet drie pijpjes bier op de draaitafel, kijkt eens omhoog naar de DJ, steekt een flauw handje op naar het joelende publiek en WHOOMPFF. Gáán. Hij doet de volledige set op gabber BPM in zevenkwarts. 1234567 tellen dus. Maakt ook niet uit, twee keer zeven in hoog tempo wordt alras weer veertien en daarmee dansbaar. Maar dan moet je dus geen drummer zijn… Meetellen, hè, de he-le tijd. Ik geraak er maar niet in. Dansende drummers, dat is ook eigenlijk als een pusher die niet van z'n eigen dope kan afblijven; slecht plan. Vind het eerlijk gezegd ook sowieso veel leuker op de koptelefoon, die drill ‘n’ bass van ‘m. Als je er met je iPod mee over straat loopt heb je voortdurend het gevoel dat je ineens door een auto van je flikker wordt gereden of dat er een vliegtuig aan de voor mij verkeerde kant van het Rottepolderplein aan het neerstorten is. In zevenkwarts. Checkt u allen toch vooral Rossz Csillag Alatt Született, en als u dat leuk vindt mag u door voor gevorderdenshit als Winnipeg Is a Frozen Shithole.