Steve Earle @ Paradiso

Pfff, soms ontbreekt het eenvoudigweg aan voldoende puf voor een midweekse gang naar de concertzaal: Druk op 't werk, de 'vrije' avonden gevuld met bandrepetities, enorm pokkenweer op de avond zelf waardoor je, zeiknat & wel, je trein mist op weg naar een uitverkocht Paradiso (geen onverdeeld genoegen met mijn drie-turven postuurtje) met een ongetwijfeld weer erg hoog Johan Derksen-gehalte in het publiek (en ja, hij was er zelf ook weer) en dan gaat het ook nog eens om een bandloos optreden van iemand die sinds de eeuwwisseling steeds meer de indruk wekt dat zijn glorietijd inmiddels lang en breed achter hem ligt, in ieder geval muzikaal gezien. Ook de laatste plaat van Steve Earle, Washington Square Serenade, kon me slechts matig bekoren, maar het was inmiddels alweer te lang geleden dat ik hem zag, dus adel verplicht, of zoiets. Hij heeft zijn zevende echtgenote Allison Moorer meegenomen als voorprogramma, een dertien-in-een-dozijn country belle met werkelijk een dijk van een stem, maar ja, met alle respect voor van der Lubbe & co., de eerste dijk met soul moet ik nog ontmoeten, zogezegd. De DJ draait tussen de bedrijven door heel vilein Joe Jackson's "Is She Really Going Out With Him?", maar als Steve zelf het podium betreedt snap ik wel waar de bijna twintig jaar jongere Moorer voor gevallen is: Dat schattige donskuifje voorop zijn kalende schedel. Hij opent zwijgzaam met een reeks oude favorieten en al snel moet ik tot mijn schaamte én geluk bekennen hoezeer ik buiten de peilloze diepte van z'n back catalogue heb gerekend; liefst drie onvervalste snikpartijen zijn mijn deel, en dan nog heel voorspelbaar ook bij "Now She's Gone" / "Goodbye", "Galway Girl" en uiteraard "Fort Worth Blues" (wat in feite een remake is van "Goodbye" maar dan met een typisch understated refrein ter ere van leermeester TVZ; het filmpje is trouwens beslist not safe for work wegens zachtjes huilend toehorende Nanci Griffith). En dan te bedenken wat hij nog allemaal niet speelt... Halverwege komt de nieuwe plaat uitgebreid aan bod met behulp van zowel Allison Moorer (wiens staalharde stem zich veel beter leent voor samen- dan solozang) als een beatmaster, wiens kale boomende oude school hiphopbeats live een stuk overtuigender klinken dan de aarzelende probeersels op plaat en een mooi contrast vormen met Earle's snerpende dobro. Zo af en toe dwalen mijn gedachten nog wel even af naar eerdere optredens in dezelfde zaal, zoals die keer met de smeuïge begeleiding van de onovertroffen sidemen Buddy Miller en Brady Blade, of in bluegrass vermomming met Del & The Boys, of met Axl Rose-bandana ten tijde van zijn meesterwerk El Corazón en vooral ook de in mijn ziel gekerfde solo-uitvoering van Nirvana's "Breed" op distorted mandoline, waar de term blistering wel zo'n beetje voor moet zijn uitgevonden... maar uiteindelijk voegt deze editie zich na twee-en-een-half uur moeiteloos in het rijtje. Ben er niet zo van, maar Grote Laatste Woorden zijn hier op zijn plaats: Steve Earle is een monument voor de Amerikaanse muziek in het algemeen en de Texaanse singer/songwriter traditie in het bijzonder, en ik ga het nu echt niet meer vergeten.

Eén van mijn knuffelbandjes, The Seatsniffers uit Antwerpen, deden ooit een mooie cover van Steve Earle's "The Devil's Right Hand", maar daar kan ik jammer genoeg geen filmpje van vinden. Echter, al is de aanleiding nog zo klein, voor het spelplezier en de dansende kuif van drummer Piet de Houwer ruim ik altijd graag een plaatsje in:

The Seatsniffers - "I'm Ready" (Fats Domino-cover, live 2003)

En, omdat je nou eenmaal nooit genoeg sambaballen & honk'n'rollende tenorsax kan horen (om van de boy wonder of the Big Beat maar te zwijgen), nog eentje:

The Seatsniffers - "Shake It" (live 2002)