Komen vijf harpistes en een drummer een bar binnen...

Twee concertjes vorige week, of eigenlijk drie.

Joanna Newsom kwam haar goedmaak-gig doen in Paradiso afgelopen woensdag, en goed was het. De orkestrale Ys-bombast werd knap teruggeplooid tot een kwartet van harp, tambura, viool en percussie, waarbij de drummer het vege lijf moest zien te redden met enkel een (als surdo bespeelde) basdrum, een floortom en een tamborijn. Hij kweet zich met verve van zijn taak, een lesje in minimalisme met vaak slechts één enkele brush of mallet in actie, ondertussen ook nog prachtige harmonie-vocalen ophoestend. Het harpmutsje zelf leverde ook geen half werk natuurlijk, vooral qua stem was het zelfs beter (iets minder out there) dan op plaat. Eigenlijk is ze 'gewoon' een singer/songwriter die toevallig geen gitaar maar harp speelt. Of misschien maakt het instrument op zich op mij minder indruk omdat ik het dagelijks in huis hoor courtesy of Mrs. Hiram, zou ook kunnen. Hoe dan ook, rillingen-over-de-rug wonderschoon optreden.

Joanna Newsom - What We Have Known (Live @ Paradiso 2007)

Na afloop werd er even snel bijgetankt bij de bar (die gesloten was tijdens het concert) alwaar ik de Harpmaffia (zie foto) in hun kennelijke staat wist over te halen voor een kleine after party in de bovenzaal, waar de überheshers van Orange Goblin net waren begonnen hun stonerding te doen. Het ging er zoals verwacht goed van jetje: Binnen drie tellen was ik door een ferme por van achteren driekwart van m'n pint al kwijt aan de bilnaad van mijn arme voorbuurman. De dames waren ook onder de indruk ("lekkere manne!") en kochten pardoes allemaal een ceedeetje.

Orange Goblin - Some You Win, Some You Lose (Live in Dublin)

Twee dagen later waren de nekspieren nog maar nauwelijks hersteld of het volgende beukfeest diende zich onverwacht alweer aan. Of we meewilden naar Gorefest in de Melkweg, vroeg een vriend. Hij kende de drummer van het voorprogramma, en wij waren de enige 'teringherrieliefhebbers' in zijn adresboekje. Leuk! Ik was uit mezelf nooit gegaan, maar het was fijn om Gorefest weer eens te zien na 12 jaar (toen in het voorprogramma van Death op hun Symbolic hoogtepunt). Het was het eerste optreden ter promotie van hun nieuwe plaat Rise To Ruin, en gedoodverfde opener en persoonlijke favoriet "The Glorious Dead" klonk misschien nog een beetje aarzelend maar toch vooral ook weldadig lekker. Drummer Ed Warby is nog steeds indrukwekkend strak & snel, de frontlinie ziet er cool uit met die zwarte Gibson Les Paul drietand en het klassieke oude splatterlogo is ook weer terug, yay!

Gorefest - Confessions Of A Serial Killer (Live @ Dynamo Open Air 1993; als ik me goed herinner speelde Warby hier met een gebroken hand, en sorry, maar Jan-Chris "Godverdomme Eindhoven" De Koeyer lijkt soms toch echt wel eng veel op Steffi Graf)