Order Of Ennead - "The Culling"

Prong was top vanavond in de Melkweg (recensie binnen een paar dagen te lezen bij KindaMuzik), maar in de trein terug werd ik voor de zoveelste keer tot tranen geroerd door Order Of Ennead’s tour de force “The Culling”. Order Of Ennead was één van de spijtige afzeggers vorige week op het desalniettemin uiterst genietbare Neurotic Deathfest in Tilburg, en eerder dit jaar miste ik ze door mijn eigen luiheid ook al hier in Haarlem in het voorprogramma van Deicide. Van die beruchte death metal legende is het overigens ook een soort-van-spin-off, maar wel één met ruim voldoende eigen smoel en gewicht. “The Culling” is een magnifiek voorbeeld van de muziek die ik op Last FM, vrij naar Clint Eastwood, met “play misty eyed black metal for me” pleeg te taggen ("Fisherman's Friend black metal" is ook een goed alternatief). Hoofdreden hier is de prachtige schrale schrijnende openingsriff, maar let vooral ook op hoe het een Echt Liedje is en het kundige gebruik van blastbeats onder die riff even verderop in het nummer. Typisch hoe een band uit Florida, de zonnige thuisbasis van de death metal, weet door te dringen tot de kern van de Scandinavische kunstvorm black metal, met als verbindend element de duistere melodieuze grandeur van de klassieke Metallica (zie ook Withered, waar ik ook nog eens nodig over uit moet weiden). Zoals Slayer op zijn debuutplaat al wist te verkondigen, “evil has no boundaries”.