Wat blijkt: Vóór crunkcore was er al crunk rock. Minder geschreeuw, meer wol; een beetje plat, maar wel lekker. Meet Family Force 5, sinds een half uurtje mijn nieuwe favoriete band. Gewoon lekker doorklikken naar de gerelateerde vids (bv. de remix van crunksters in crime 3OH!3, van het nieuwe album Dance Or Die With A Vengeance), deze is Timbaland voor te headbangen ("Cop That Shit", goed begrepen jongens):
Deze fijne luie cover van The Veronicas’ b-pop klassieker "4ever" is het ultieme bewijs dat iedere Posies en Teenage Fanclub fan een bulldozerpopper / Max Martin aanbidder in spé is. (via)
“Rude Awakening” “Looking For Them” “Another Worldly Device” “3rd Option” “The Banishment” “Broken Peace” “For Dear Life” “Lost And Found” “Messages Inside Of Me” “Beg To Differ” “Irrelevant Thoughts” “Cut-Rate” “Worst Of It” “Third From The Sun” “Unconditional” “Freezer Burn” “Disbelief” “Whose Fist Is This Anyway?” “Snap Your Fingers Snap Your Neck” “Power Of The Damager” “Dark Signs”
Prong was top vanavond in de Melkweg (recensie binnen een paar dagen te lezen bij KindaMuzik), maar in de trein terug werd ik voor de zoveelste keer tot tranen geroerd door Order Of Ennead’s tour de force “The Culling”. Order Of Ennead was één van de spijtige afzeggers vorige week op het desalniettemin uiterst genietbare NeuroticDeathfest in Tilburg, en eerder dit jaar miste ik ze door mijn eigen luiheid ook al hier in Haarlem in het voorprogramma van Deicide. Van die beruchte death metal legende is het overigens ook een soort-van-spin-off, maar wel één met ruim voldoende eigen smoel en gewicht. “The Culling” is een magnifiek voorbeeld van de muziek die ik op Last FM, vrij naar Clint Eastwood, met “play misty eyed black metal for me” pleeg te taggen ("Fisherman's Friend black metal" is ook een goed alternatief). Hoofdreden hier is de prachtige schrale schrijnende openingsriff, maar let vooral ook op hoe het een Echt Liedje is en het kundige gebruik van blastbeats onder die riff even verderop in het nummer. Typisch hoe een band uit Florida, de zonnige thuisbasis van de death metal, weet door te dringen tot de kern van de Scandinavische kunstvorm black metal, met als verbindend element de duistere melodieuze grandeur van de klassieke Metallica (zie ook Withered, waar ik ook nog eens nodig over uit moet weiden). Zoals Slayer op zijn debuutplaat al wist te verkondigen, “evil has no boundaries”.
Wat blijkt: Vóór crunkcore was er al crunk rock. Minder geschreeuw, meer wol; een beetje plat, maar wel lekker. Meet Family Force 5, sinds een half uurtje mijn nieuwe favoriete band. Gewoon lekker doorklikken naar de gerelateerde vids (bv. de remix van crunksters in crime 3OH!3, van het nieuwe album Dance Or Die With A Vengeance), deze is Timbaland voor te headbangen ("Cop That Shit", goed begrepen jongens):
Deze fijne luie cover van The Veronicas’ b-pop klassieker "4ever" is het ultieme bewijs dat iedere Posies en Teenage Fanclub fan een bulldozerpopper / Max Martin aanbidder in spé is. (via)
“Bad Fall”
Prong was top vanavond in de Melkweg (recensie binnen een paar dagen te lezen bij KindaMuzik), maar in de trein terug werd ik voor de zoveelste keer tot tranen geroerd door Order Of Ennead’s tour de force “The Culling”. Order Of Ennead was één van de spijtige afzeggers vorige week op het desalniettemin uiterst genietbare Neurotic Deathfest in Tilburg, en eerder dit jaar miste ik ze door mijn eigen luiheid ook al hier in Haarlem in het voorprogramma van Deicide. Van die beruchte death metal legende is het overigens ook een soort-van-spin-off, maar wel één met ruim voldoende eigen smoel en gewicht. “The Culling” is een magnifiek voorbeeld van de muziek die ik op Last FM, vrij naar Clint Eastwood, met “play misty eyed black metal for me” pleeg te taggen ("Fisherman's Friend black metal" is ook een goed alternatief). Hoofdreden hier is de prachtige schrale schrijnende openingsriff, maar let vooral ook op hoe het een Echt Liedje is en het kundige gebruik van blastbeats onder die riff even verderop in het nummer. Typisch hoe een band uit Florida, de zonnige thuisbasis van de death metal, weet door te dringen tot de kern van de Scandinavische kunstvorm black metal, met als verbindend element de duistere melodieuze grandeur van de klassieke Metallica (zie ook Withered, waar ik ook nog eens nodig over uit moet weiden). Zoals Slayer op zijn debuutplaat al wist te verkondigen, “evil has no boundaries”.
