Vinyl Do Brasil

Mijn Last FM charts hebben inmiddels een wel erg hoog braziliaans gehalte. Dat komt door de blogsnoepwinkelvondst van het jaar: LORONIX

Ik geloof niet dat ik voorlopig nog ergens anders hoef te wezen voor nieuwe muziek... Zo'n 1500 (!) linkskes naar geZIPt klassiek braziliaans vinyl, al dan niet out of print. Wel lastig doorwaadbaar, want ik ben dan wel enorm hongerig naar, maar vooral ook niet zo erg thuis in dit 'genre'. Nu ben ik niet bijster éénkennig qua muziek, maar als het teveel de bossaloungestrandtentchill-kant op gaat, haak ik toch meestal snel af; daarvoor hangt het geflapper van teenslippers & witte canvas broeken alhier in de stad van Dennis v.d. G. (zou die op de mat gewoon dezelfde broek aanhouden?) me al ruimschoots genoeg de keel uit (ja, ik weet 't, love it or leave it).

Ik wil samba. Liefst met veel of alleen maar slagwerk. Batucada Fantástica (deel 1 & deel 3; die hoezen!) van Luciano Perrone dus, bijvoorbeeld, of deze van baterista Paulihno en zijn escola de samba. Ook de geweldige Soul Jazz Records verzamelaar Batucada / Capoeira staat er op; die had ik al maar is echt een aanrader, dus bij deze.

Naast hardcore batucada is er vooral ook een hoop mooie liedjessamba te vinden. De grondleggers van dit genre (en meer in het algemeen de zogeheten Música Popular Brasileira of MPB) zijn de vooroorlogse componisten Noel Rosa en Ary Barroso, die ik eerder dit jaar al eens zwervend op Het Net aantrof. Mijn veramerikaanste oren horen de klassieke pop van Tin Pan Alley en The Great American Songbook maar dan met die massaal meegeblèrde refreinen en vooral die onbetaalbare chaotische struikelswing waar Brazilianen patent op hebben, prachtig!

Barroso schreef het beroemde, inmiddels morsdood gespeelde "Aquarela Do Brasil" en lag erg goed in de Amerikaanse markt, Disney wilde hem maar wat graag naar Hollywood halen, maar get this: Hij bleef in Rio omdat hij niet buiten zijn geliefde Flamengo kon! Hij was trouwens gewoon fan én live radiocommentator tegelijk, en was als gemeenteraadslid ook nog eens medeverantwoordelijk voor de bouw van het immense Maracanã-stadion. Zie hier voor nog véél meer Ary-ana en andere musica brasiliensis.

Voordat zij naar Hollywood verhuisde en als vleesgeworden Chiquita-chick in haar thuisland persona non grata werd, zong Carmen Miranda (die zelfs een luchtballonbouwer inspireerde) in Brazilië 'gewoon' de liedjes van Rosa en Barroso. Deze is echter geschreven door hun collega/rivaal Dorival Caymmi en komt uit de film (jawel) Banana Da Terra (1939).

Carmen Miranda - "O Que É Que A Baiana Tem?"

Ich Will Mein Leben Zurück: What We Did On Our Holidays

Mr. & soon-to-be Mrs. Hiram deden een midweekje Düsseldorf bij wijze van vakantie (de bedevaart naar Noorwegen is een jaartje uitgesteld). Net zoals een paar jaar terug in Keulen bleek op steenworp afstand van ons hotel een goddelijk goed gesorteerde tweedehands platenwinkel te zitten, de Platten-Galerie van meneer Berendt; 'goed gesorteerd' als in 'ik inventariseer zelfs de twee€vijftig uitverkoopbakken op m'n website'. Toen ik door die koopjes heenbladerde (Toxik! Metal Church! Crumbsuckers! Lemonheads! LL Cool J!) hield ik mijn hart al vast voor de shockers die er dan toch zeker wel in de reguliere bakken zouden staan.

De Vrouw gaf ik alvast een stapeltje in bewaring, waarop zij, strak gedrild als ze is, gedienstig de kwaliteit van het vinyl ging checken; een bulderende stem vanachter de toonbank:

"Do NOT touch ze records wiß your hands!"

"Oops, sorry! But... uhm... my hands aren't big enough to reach the label..."

Uh-huh, die bratwurst past er toch ook in, lief?
Anyway, selbstverständlich veel goeie/'foute' eighties metal in de stad van Doro. Natuurlijk moest ik met haar op de foto; en jazeker, dat is een aparte Stryper sectie daar in de bakken achter me, dat zegt meer dan duizend woorden: Inlaaien dan maar dus: Raven, Saxon, Rage, Mandator, 4x Judas Priest maar bijvoorbeeld ook Los Lobos' prachtige behoesde back-to-basics tussendoortje La Pistola Y El Corazón en wave klassiekers als The Correct Use Of Soap (Magazine), Treasure (Cocteau Twins), The Red And The Black (Jerry Harrison) en het foeilelijk behoesde What Does Anything Mean? Basically (The Chameleons). Zelfs met je ongezonde popnerd-verstand kom je in dit soort winkeltjes nog parate kennis tekort en voor luisteren is al helemaal geen tijd, dus toch handig, zo'n iPod om te verifiëren dat dat vaag bekend voorkomende Honey Bee van Moose inderdaad toffe 90s shoegaze is.

Verder een oude Material (avantjazzfunk feat. Chic, Brian Eno, Archie Shepp en een piepjonge Whitney Houston), The Walkabouts' meesterwerk Setting The Woods On Fire als dubbelelpee (veel mooier dan "Good Luck Morning" en "Bordertown" wordt americana noir niet) en mijn favoriete plaat van freakcore/punkpopgoden ALL, Allroy's Revenge. En dan heb ik de topstukken nog niet eens genoemd: Een (geek alert!) 'mint condition' Live After Death (Iron Maiden) met origineel boekwerk & al, een ietwat krom (want flinterdun) maar o-zo-nooit-verwacht-toch-gevonden exemplaar van de NWOBHM mijlpaal Angel Witch van Angel Witch maar bovenal Reign In-fokking-Blood met vintage Def Jam binnenhoes.

Bij het afrekenen bleek Herr Berendt toch de kwaaiste niet en gaf me ondanks mijn kortbevingerde sidekick een fijne discount (cool, die Toten Hosen (ook uit Düsseldorf) poster linksboven): Helaas ontdekte ik in de trein terug al snel de grenzen van de Duitse Gründlichkeit, want precies de felstbegeerde hoes (Slayer dus) bleek gevuld met een verkeerde plak vinyl... Gelukkig had ik z'n kaartje meegenomen en kon ik hem via de mail op z'n vergissing attenderen. Na hem er welhaast van te hebben moeten overtuigen niet terstond harakiri te plegen, ontving ik van de week alsnog per expres Reign In Blood, inclusief (hij stónd erop) de hoes van de per abuis in mijn bezit gekomen plaat (niet om áán te horen maar kennelijk nogal zeldzame Italiaanse experimentele wave).

Overigens was ik op de eerste dag in Düsseldorf al zwaar geslaagd bij een in punk gespecialiseerd winkeltje in de Altstadt, Hitsville: Heerlijk puberale en retecatchy Aussie garagesludgepop op rood vinyl (Hard-Ons Dickcheese), de Kyuss/Queens Of The Stone Age split EP op blauw vinyl, met veel jeugdsentiment beladen NYC crossover (Prong Force Fed), reeds lang vergeten NYC crossover (Harter Attack Human Hell, op het met opvallend vooruitziende blik naamgegeven label Metalcore) en het mede door Steve Albini 'geproduceerde' nedernoiserock-opus Wrede - The Cruel Peace van Gore uit Venlo. Bij de Saturn (fijne, fijne winkels zijn dat toch) nog even mijn liefde voor Duitsland betuigd (Tocotronic, Wir Sind Helden) en zelfs nog wat nagelnieuw vinyl ingeslagen: Alasdair Roberts' The Amber Gatherers (zonder twijfel één van de mooiste platen van dit jaar), de nieuwe van Shellac (ge-wel-di-ge hoes!) en de ontbrekende schakel in m'n Mclusky 'verzameling', The Difference Between Me & You Is That I'm Not On Fire. Die bleek verdorie ongevuld te zijn, maar daar wordt aan gewerkt...

Om het af te leren de dag na thuiskomst ook nog maar even, terwijl De Vrouw trouwjurken stond te passen, naar Good Times in Alkmaar (het tegenovergestelde van de Platten-Galerie, zelden zo'n glorieuze janboel gezien) geweest: Twee pareltjes uit Athens, Georgia (Indigo Girls' titelloze tweede plaat en het debuut van The dBs), Autobahn van Kraftwerk (waar komen die ook weer vandaan...), Holy Money van Swans, In Full Colour van Boyracer en een keigaaf promo-exemplaar van SoCal punkpoppers Big Drill Car's debuut EP, met een complete press kit aan stickers, posters en zelfs een handgeschreven aarskussende brief aan de recensent.

Nee, die had ik nog niet.

Volgende maand in Paradiso, nu al hier:
Wir Sind Helden - "Guten Tag"


Och, wat mooi.
Angel Witch - "Angel Witch"


Die zanger lijkt verdacht veel op Bon Scott...
Hard-Ons - "Something About You"


En okay, het zijn niet Dolly Parton & Porter Wagoner, maar beter dan met Doro & 'der' Biff die Priest coveren valt het bovenstaande nauwelijks te illustreren:
Saxon feat. Doro - "You've Got Another Thing Coming"


Nah, toch ook maar even the real thing, met Rob Halford nog in z'n Agnetha-fase, voordat hij Het Leer ontdekte; hoe dan ook, het ronkt dat het een aard heeft:
Judas Priest - "Exciter" (live 1978)