Bulldozerpop: Demi Does Dallas

Even een korte eindejaars-update. La Cyrus is vorig week zestien jaar geworden (belangrijk, want B-pop is natuurlijk de ultieme automuziek) en kreeg van papa Billy Ray een complete studio kado! Als het aan Miley zelf ligt komt in ieder geval Dolly snel eens langs. Op zich cool, en het was natuurlijk allang duidelijk dat ze zich vroeg of laat wel op c&w zou gaan storten, sterker nog: Zie hier bijvoorbeeld een kleinschalig pre-show Country Music Awards optreden eerder dit jaar met heuse rootsrock backing band (met Billy Ray doet ze overigens al sinds 2006 jaarlijks duo-presentaties bij de CMA's) of dit duet met vaders bij Dancing With The Stars. Maar toch liever laat dan vroeg hè, eerst maar eens echt de stap zetten naar het grote mensen popsterrendom. Op haar verjaardag liet ze er alvast geen gras over groeien en vierde haar feestje op de American Music Awards met een woeschte uitvoering van haar geweldige nieuwe single "Fly On The Wall" (zie hier voor de Breakout albumversie en videoclip preview foto's):


De dames van KSM hebben inmiddels hun officiële video voor "Hero In You" uitgebracht:


Ondertussen zijn ze aan het touren geslagen door Amerikaanse gymzalen met nota bene een stelletje turners, genaamd de Tour Of Gymnastics Superstars, en dat ziet er zo uit... O_o "I get so distracted", juist ja. Hier spelen ze hetzelfde nummer ("Distracted" dus) akoestisch, voorafgegeaan door een allercharmantst interview in de ochtendshow van Fox; teenhood!


Tenslotte Demi Lovato, die in de voetsporen van haar moeder treedt. Tenminste soort van, want die was cheerleader bij de Dallas Cowboys en Demi mag meteen maar "The Star Spangled Banner" zingen op Thanksgiving Day in haar thuisstad, en hoe! De dijk van een stem is moeilijk te missen, maar let vooral ook even op die giechel tussendoor op het eind:

Hammer Battalion Europe Tour @ Patronaat

Monday night death metal night vorige week in de kleine zaal, even bijschakelen is het wel. Commander uit Beieren mag om half acht aftrappen voor een mannetje of tien, elf… gasten, misschien die Wagneriaanse introtape toch nog eens heroverwegen. De bassist heeft bovenstaand shirt aan, blijkbaar is er een Zuid-Duitse broederband op het werkelijk lumineuze idee gekomen om zich te vernoemen naar Neerlands grunttrots Martin Van Drunen (Pestilence, Hail Of Bullets). Hulde, en een erg strak shirt bovendien. Jammer van de saaie beard metal...

One Man Army &The Undead Quartet is de nieuwe band van de voormalige zanger van The Crown en zou kunnen worden afgedaan als volstrekt anonieme Zweedse melodeath, ware het niet dat ze een Malmsteen in schaapskleren in de gelederen hebben. Ik sta me toevallig recht voor zijn neus af te vragen wat zo’n autistische kale kantoorklerk in godsnaam in een metalband te zoeken heeft, als hij kalm naar voren loopt, zijn linkerbeen op de monitor zet, zijn gitaar kaarsrecht omhoog op dat linkerbeen en… ach, kijk zelf maar. Memorabele riffs ho maar, maar dit is ook wel eens leuk, bij ieder nummer reikhalzend naar zo’n shredtastic solo uitzien.

Van Krisiun heb ik weinig gezien. De laatste plaat van deze Braziliaanse blasturbeerders heet niet voor niets Southern Storm: Een tropische tornado wervelt door de arme kleine zaal, en niet alleen sonisch. Zoals gebruikelijk ben ik geposteerd voor de gitarist, maar al snel wordt de blik noodgedwongen verlegd naar de favela circle pit, waarvoor de niet (vrijwillig) participerende toeschouwers zelfs onder het soundboard nog nauwelijks veilig zijn, het is echt bukken voor je leven. Enkele hermanos uit het gevolg van Krisiun, ofschoon voortdurend getooid met een gulle Ronaldinho-lach en uitermate behulpzaam voor de talrijke stofhappers, toveren de zaal om tot een Uruguayaans strafschopgebied; een heerlijk liefde & oorlog sfeertje, zoals het hoort bij metal. Ondertussen buffelen de drie gezichtsloze broertjes/neefjes op het podium onverstoorbaar door hun op de goede manier ultramonotone brute death metal repertoire heen, niet zo hypnotiserend als Nile eerder dit jaar, daarvoor was de afleiding ook gewoon te groot, maar potverdorie, vet zat hoor. Met name het machinegeweerintro van “Bloodcraft” bezorgt me koude rillingen.

Unleashed, dat (zoals u inmiddels begrepen had) met Entombed, Dismember en Grave de Big Four van de klassieke Zweedse death metal vormt, heb ik dertien jaar geleden voor het laatst gezien, maar van dat optreden kan ik me maar bar weinig herinneren omdat ze toen zo collegiaal én oerstom waren om het voorprogramma te laten verzorgen door het destijds op volle Slaughter Of The Soul-oorlogssterkte om zich heen maaiende At The Gates. Blijkbaar zijn ze dus nogal hardleers, want ook vanavond wordt het gekkenhuis van Krisiun niet geëvenaard door Johnny Hedlund en zijn noormannen-van-stavast (“Greetings, warriors of the Netherlands!”). Daar is het zaalgeluid fors debet aan, want op een totaal niet matchende mix van alleen-maar-kick-en-nauwelijks-snaredrums en punchloze ‘holle’ gitaren is het lastig polkaën, terwijl Unleashed’s lekker simplistische boer’n death het daar wel vooral van moet hebben. Niet zo vreemd dus dat juist het black metalachtige "Black Horizon" van de laatste plaat het hoogtepunt van de set wordt, al is de titelsong met zijn crowd pleasende refrein ("the order is to kill/fire at will/hammer battalion... unleashed!") natuurlijk ook een dikke neo-klassieker van "Death Metal Victory"-kaliber. Aan de jongens zelf lag het dan ook zeker niet, de wisselvalligheid op plaat wordt alle-dertien-goed op het podium en Hedlund is een veteraan-frontman met een prachtig vikinghoofd die het publiek gemakkelijk om zijn vinger windt, met de bierdoop-uit-hoornkelk als ultiem moment van verbroedering. Toch benieuwd wie ze de volgende keer weer gaan meenemen als 'opwarmertje'.

Unleashed - "Hammer Battalion"

Elbow @ Patronaat

Poehpoeh, wat een drukte weer in die grote zaal; iedereen blijft ook altijd direct daar aan de bar hangen pal voor de enige ingang, nog eentje erbij aan de andere kant zou eigenlijk geen overbodige luxe zijn. Maar goed, vanavond *kuch*een week of twee geleden*kuch* is ook niet zomaar een concertje: Al weken uitverkocht, het gonst in muziekminnend Haarlem, er komt een Grote Band spelen! Elbow dus, de kersverse Mercury Prize winnaars. Ze gaan al een tijdje mee weet ik, maar toch had ik er nog nooit wat van gehoord, en het leek me wel eens leuk om dat zo te laten en dan in zo'n van verwachting uitpuilende zaal te gaan staan. Dat mag echter niet van de crowd controllers, dus zoek ik meteen bij binnenkomst braaf een plekje naast mijn gastenlijstpimp, soort-van-semi-backstage in de dj booth, ook geen straf natuurlijk. Je hebt in ieder geval fantastisch zicht op de band; en zij op jou, de bassist staat me in het begin voor mijn ongemakkelijke gevoel de hele tijd aan te staren met zijn grote ogen vanonder zijn Ne-Yo hoedje. Ik vermoedde op basis van recensies enzo iets in de denkbeeldige Coldplay-Radiohead-Mogwai driehoek, britpop / postrock. Wat ik vergeten was, en wat op het moment dat Guy Garvey begint te zingen onmiddellijk duidelijk wordt: Manchester. Morrissey vooral ook, het accent, de wanhopige wenkbrauwtjes, de manier van de microfoon vasthouden zelfs. The Dears hoor ik er ook wel in zo af en toe, alleen heeft Elbow behalve het donkerromantische aspect toch in de eerste plaats ook veel sympathieke gewone-lelijke-Engelse-jongens relaxedheid; "Is everyboddi still okay?" vraagt Garvey om de twee, drie nummers met een houding en intonatie waarmee hij de lachers steeds weer op zijn hand krijgt. Op een zeker moment gaat de hele band bijelkaar op de keyboard-riser om één microfoon heen staan spelen en later mogen ook nog eens vier radioprijswinnaars een liedje van achtergrondvocalen komen voorzien; het wordt misschien wel iets té gezellig. Ik merk ook dat ik af en toe lichtelijk de kriebels krijg van de hele, dunno, politiek correcte Jools Holland / Matthijs van Nieuwkerk-vibe, maar dat ligt uiteraard meer aan mijn zure onderbuik dan aan de prima band die Elbow zeker wel is. Het optreden resulteert bij mij persoonlijk in ieder geval voornamelijk in instemmend geknik, glimlachjes, lichte ontroering maar geen echte vervoering. Mooi-ig, zogezegd. Toch ook door gebrek aan voorkennis waarschijnlijk, of het feit dat ik niet tussen het enthousiaste ‘klootjesvolk’ sta, misschien ook wel vanwege het qua liedjes nooit te winnen gevecht met de nog vers in het geheugen liggende Ron Sexsmith van de avond ervoor. Tenzij het toch dieper zit… Is mijn smaak langzaam maar zeker, op plotselinge-versmalling-door-jarenlange-vebreding wijze aan het infantiliseren? Ben ik een vluchtige thrillseeker geworden die alleen nog maar bevredigd wordt door platte bulldozerhooks? Ik heb vandaag de dag simpelweg genoeg aan metal, pop en country... als het maar fout & blank is, eigenlijk. Zonder vette hooks, riffs, twang of desnoods maar teringherrie-zonder-meer haak ik redelijk snel af, merk ik; hip en alternatief zijn in mijn boekje haast regelrechte diskwalificaties geworden, terwijl ik net als de meeste liefhebbers van mijn leeftijd toch een groot deel van het vorige decennium vooral naar dit soort bandjes heb geluisterd. Hoort dat niet andersom te gaan? Ook bij Elbow veer ik toch vooral op bij de spaarzame momenten dat de gitarist zijn Jesus & Mary Chain freak on krijgt en de oortjes even lekker gezandstraald worden. In één liedje zitten een paar mooie Talk Talk-achtige ambient aanzwellende strijkerspassages, maar die worden dan weer een beetje lafjes vlug afgekapt, snel verder met het liedje, terwijl ik juist hoop op totaal overrompellende disintegratie.

Maar genoeg over mijn tunnelvisie; Billy! Hoe was het dan in de WATT? Ben erg benieuwd wat een volwassen, weldenkende, Elbow-aanbiddende politiek correcte hipster als jij ervan vond (ik zag een hoop Clismo-lookalikes in het publiek trouwens, kort haar, dik montuur, je weet wel) én welke beroemde Rotterdammers Garvey had gegoogled om zijn betrokkenheid met de stad waarin hij speelde ten toon te spreiden. In Haarlem waren het Loutje Coster, Anthony Fokker, Kenau Hasselaer en Frans Hals. Bij jullie? Coen Moulijn, Kaatje Mossel, Joke Bruijs en Lee “The Loneliness Of A Tower Crane Driver” Towers? Ik hoor het nog wel, zet ik ondertussen die versgelekte nieuwe Britney nog eens op.

Elbow - "The Loneliness Of A Tower Crane Driver" (vul hier zelf uw infantiele "zwellen" + "strijkers" grap in)

Metallica @ Subjectivisten

Een tijdje terug had ik hier met Bas een klein onderonsje over wat nou de beste Metallica-plaat is, met een voorzichtige vervolgafspraak voor iets van een duo-recensie in de nabije toekomst. Het heeft even geduurd, maar het is er nu toch eindelijk van gekomen, en hoe! In het voormalige bastion der popfundamentalisten, De Subjectivisten, hebben de langharigen de macht gegrepen en gaf een langlopende draad op het forum over onvermijdelijke metalplaten aanleiding voor een heuse Metallica week, die zich de afgelopen dagen in rap tempo ontrolde in de vorm van een serie stukken over eenieders persoonlijke Metallica-favoriet: OpperSub Omar Muñoz Cremers over het ontwaken van de mens-machine in hem met behulp van ...And Justice For All, Bas Ickenroth dus over zijn liefdesleven met Ride The Lightning, Martijn Ter Haar taking one for the team-style over de "kleng! snaredrumslag" van St. Anger, blogbroeder Billy Clismo over zijn denkbeeldige drieminutenliedjes debuutplaat... geweldig om mijn jeugdhelden Metallica eindelijk eens recht te zien worden gedaan door breedgeoriënteerde, kundige en hartstochtelijke muziekliefhebbers die bij uitstek in staat zijn om de controversiële band door alle hype en hoon heen op waarde te schatten. En sowieso fijn ook dat hiermee de site weer opgeleefd is, trouwens.

Ik had de eer om Metallica's beroemdste album en bovendien mijn onbetwiste onbewoond eilandplaat te mogen tackelen, Master Of Puppets uit 1986; gisteren is mijn stukje verschenen. Als ik het 'gewoon' voor mijn blog had moeten schrijven was het waarschijnlijk weer een gebed zonder eind geworden (dat Judas Priest ding komt er écht nog aan!), dus het was wel goed dat de snel opelkaarvolgende posts van de andere jongens deze week de druk lekker op de ketel hielden. Ben wel tevreden over het resultaat, het was ook wel iets dat ik vond dat ik ooit nog moest doen. Wie weet waag ik me toch ook nog maar eens aan een Hank Williams stuk, zo mogelijk nog meer een platgetreden pad; jammer ook dat het me niet wat vaker lukt de tijd te nemen voor zo'n wat uitgebreider verhaal.

Houdt de Subs-site in de gaten, want de grootste metalkenner van allemaal Martijn Busink gaat zich nog buigen over de magistrale cover-EP Garage Days Re-revisited en wie weet kunnen we onze indietronica stagiair Ludo Maas nog bewegen tot een afstudeerwerkstuk! Tot die tijd, hier mijn hele verhaal over Cliff & James in een notendop; let op de close up na twintig seconden, en de broeken natuurlijk:

Metallica - "Creeping Death" live 1986

Zaterdag 8 november: Ron Sexsmith @ Melkweg

9:55, Station Haarlem - Damn. De rug speelt op na een iets te enthousiaste zwaai met de loodzware tas versgewassen voetbaltenues. Drie kwartier op de achterbank bij teammates M. & R. doet geen goed. MGMT's Oracular Spectacular op de car stereo; niet slecht, maar ik kan tegenwoordig maar weinig animo opbrengen voor hippe nieuwe alternatieve bandjes.

11:20, veld 4 WV-HEDW, Amsterdam - DAMN! Verdedigende kopbal na vijf minuten, wervels definitief op slot, game over. Zonder mij kansloos met 2-4 ten onder tegen Bloemendaal, uiteraard.

13:30 kantine WV-HEDW - Bier en patat. Hoe toepasselijk: Richard Witschge zit aan de bar (AFC is te gast); van welke -generatie was die ook al weer?

15:45, thuis, Haarlem - Pijnstiller; helpt niet.

16:30, Dekamarkt om de hoek - Boodschappen doen; helpt helemaal niet.

17:20, thuis - Avondeten; vegetarische hamburger met doperwtjes en aardappelkoeken; Children Of Bodom (Blooddrunk) en Ron Sexsmith (Exit Strategy Of The Soul) op de achtergrond. Vrouw is moe, weet nog niet of ze meegaat vanavond ("Hij is oud, toch?").

18:15, op de bank - Spongebob Weekend op Nickelodeon; reclame voor nickhits.nl met een flard Monique Smit.

19:14, achter de PC - Blogpost "Nederbulldozerpop: Monique Smit". Voorprogramma Madison Violet al gemist; rug zuigt nog steeds zwaar ballen. Koffie, nog een pijnstiller, twijfel of ik mijn Severe Torture shirt wel met goed fatsoen aan kan houden; toch maar een Bohren & Der Club Of Gore jackje eroverheen. Vrouw slaapt op de bank; kusje; op haar fiets naar het station.

20:15, de trein van 20:15 - iPod; "Blacksmith Of The North" van de nieuwe Darkthrone als muziek-uitzoek-achtergrondmuziek (wat een riff!); het wordt Kampfar's Heimgang; "Dodens Vee" / "Skogens Dyp" / "Antwort" nonstop Fisherman's Friend-moment.

21:05, Melkweg, Amsterdam - Enorme rij voor Ladytron in The Max; gelukkig, een aparte ingang voor de Oude Zaal. Pissen, biertje, plekje linksvoor het podium,;verbazing dat het balkon open is; zaal voor driekwart gevuld. Net als in 2005 in de bovenzaal van Paradiso weer verrassend veel oudere bezoekers; kalende mannen (en ook véél niet-kalende vrouwen) met overhemden en jas over de arm; scheelt toch weer die garderobe-euro; tsss.

21:30 - De Cherubijngezichtige betreedt het podium met twee begeleiders, een schaamteloze Lanois-nnabe met pet en al op gitaar + tweede stem en een bassist met een geweldige slimline upright, een soort contrabas in een lachspiegel gezien; nog nooit eerder gezien, maar klinkt fantastisch, met die echte-echte houtsound van een contrabas en de puntigheid van een elektrische. Eerste nummer is ironisch genoeg (vorige keer had hij alleen een drummer bij zich) "One Drummer One Drum"; is dat de titel? ik ben zo slecht met titels; directe ontroering; zou best een sigaretje lusten.

21:50 - Blokje nummers van de nieuwe plaat ("en dan gaan we weer de liedjes spelen waar jullie mee zijn opgegroeid" - LOL); bevestigt het oordeel dat Exit Strategy Of The Soul het moet hebben van de aardigheid van de stijloefeningen en per saldo misschien wel de Cherubijngezichtiges minste album is qua liedjes; hij speelt gitaar als een liedjesschrijver, pulkend met zijn duim; wel mooi ritmisch en met een goede attack, wat wel nodig is zonder drummer; idee voor een blogpost vormt zich; zou best een sigaretje lusten; durf ik een whiskey op mijn pijnstillers te nemen? Biertje doen maar.

22:15 - Het wordt me teveel; "Not About To Lose", "Hands Of Time", ik zou best een sigaretje lusten, "Just My Heart Talkin' ", "Hard Bargain", wat een achteloze inpertinente wat-zit-er-toch-in-dat-Canadese-drinkwater demonstratie van vakmanschap; hoe diep kan een back catalogue zijn; en die stem, natuurlijk. "Strawberry Blonde" is de druppel, tranen met tuiten; even luisteren of het volgende nummer niet godbetert "This Song" is en vlug naar buiten om mijn composure weer een beetje op orde te krijgen; het sigaretje smaakt ook goed.

22:45 - Toegift; whiskey; "Secret Heart" én "Cheap Hotel" van mijn favoriete plaat Blue Boy; heb ik drums gemist vanavond? Nee. Definitief open doekje; band weg, de Cherubijngezichtige buigt zich op het laatste moment nog even voorover naar een toeschouwer en besluit toch nog even diens verzoekje (titel vergeten...) te spelen; te-ring wat mooi zo in zijn eentje; ovatie, staand.

23:05, Tram 1 richting CS - iPod; weet onmiddellijk wat ik wil horen, Sun Kil Moon's April; aanrader voor als u nog eens behoefte heeft moederziel alleen doch gelukzalig boven een bomvolle tram te willen zweven; mysterieuze wonderplaat...

23:27, de trein van 23:27 - ... de meesterlijke ingetogenheid van Mark Kozelek; prachtig minimaal drumwerk ook; "Tonight The Sky" de ultieme Neil Young worship met AC/DC invloeden; plaat van het jaar? Concert al haast weer vergeten.

23:59, thuis - Vrouw op de bank, nog wakker; vi.nl; natuurlijk heeft anniesee van de lampies gewonnen.

02:28 - Blogpost "Zaterdag 8 November: Ron Sexsmith @ Melkweg".

Ron Sexsmith - "This Song"

Nederbulldozerpop: Monique Smit

Oooh ja. We kunnen er wel nerveus omheen proberen te draaien, maar op zeker dat dit dus gewoon prima b-pop is, hè. Gitaarmuur is misschien nog een beetje een spekkoekwandje, maar de drums en die autotuner-break duwen het al een aardig eind de goede richting in. Schaffel-groove ook weer van de partij trouwens. Toen ik nog een muzieknerdje-in-de-dop was, ik gok zo ongeveer toen Piet Veerman op één stond met "Sailing Home", heb ik ooit eens met droge ogen aan m'n vader gevraagd of het klopte dat die shit uit Volendam 'haringmuziek' werd genoemd. Maar dit terzijde. Goed liedje dit hoor, met die "Wa-wa-wa-waanzinnig Gedroomd"-hook.

Monique Smit - "Blijf Jij Vanavond"

KT@MTVEMA

Gisteren zag ik, tussen de bedroevende Uefa Cup-bedrijven door, de MTV Europe Music Awards extravaganza, live vanuit Liverpool. Korte recap: Kanye West (met een mooie kort-aan-de-zijkanten-dik-van-achteren afrobultmat) verzorgde een episch staaltje nerveus valszingen waarbij hij zich voortworstelde van ge-autotuned refreintje naar ge-autotuned refreintje als waren het reddingsboeien op de wit licht zee waarin hij zich bevond; het optreden van The Killers was in ieder geval visueel spectaculair; als ik Paul McCartney zie moet ik altijd meteen aan Lars Ulrich denken; Bono maakte zich belachelijk door zijn aankondiging van Macca te beginnen met de constatering dat Johnpaulgeorgeringo eigenlijk uit bubberlin Dubberlin waren gekomen als de aardappeloogst halverwege de negentiende eeuw wat beter had uitgepakt. Enfin, het was eigenlijk maar een vervelende opgeklopte dooie boel, niemand van de celebs leek er ook maar een beetje zin in te hebben, met nadrukkelijke uitzondering dan van presentatrice Katy Perry, die het bestond om een keer of tien van outfit te wisselen. Van haar wormpje-uit-de-appel verschijning, mijn favoriet, kan ik helaas nog geen plaatje vinden, maar deze mogen er ook wezen:

Goed, ze kan dan wel niet zingen enzo (nog zo'n 2008 schaffel megahit, trouwens), en die eerste langspeelplaat van haar is ondanks een paar prima singles en een enkele poging tot bulldozerpop ook niet heel erg om over naar huis te schrijven, maar ik ga dus echt niet thuisblijven als dit ongeleide projectiel (bovenste foto is Katy @ MTV Latin Awards vorige maand) naar de Melkweg komt hè. En als newlywed kan ik u haar geweldige nieuwe clip natuurlijk ook niet onthouden:

Katy Perry - "Hot 'N Cold"